(Vervolg op: Wat echt moet worden gezegd)
Wat moet worden gezegd is dat onze doorgeschoten kritiek op Israel een behoorlijk nare bijsmaak heeft gekregen. Het lijkt er vaak verdacht veel op dat wij, door de Joden als de nieuwe beulen voor te stellen, ons eigen straatje schoon willen vegen. Waarom anders wordt Israel zo vaak met de nazi’s vergeleken, en wordt zo vaak nazi-terminologie gebruikt om Israel en het conflict te beschrijven? Israel is een ‘Herrenvolk’ aldus wederom Thomas von der Dunk. Gaza is een getto, om precies te zijn het getto van Warschau, aldus talloze columnisten en apologeten voor de Palestijnen. Vaak ook wordt het een concentratiekamp genoemd.
Laatst zag ik een cartoon waarin een kampoverlevende en een Palestijn, beide in het prikkeldraad verstrikt, naast elkaar stonden. Ook een geliefd thema is de voorstelling van Jezus als Palestijn, die nu wederom gekruisigd wordt door de Joden, en natuurlijk dat Joden bloed van Palestijnse kindertjes drinken of in hun brood stoppen, zoals onder andere de leider van de islamitische beweging in Israel, Raed Salah, beweert. Een cartoon waarin Sharon een Palestijns kind in zijn mond stopt won in 2003 zelfs een Britse prijs. De Joden doen niet onder voor de meest walgelijke niet-Joodse regimes, is de onderliggende idee. En: de Joden zijn zelf medeplichtig aan het antisemitisme, door zich zo te misdragen. Nu de Joden macht hebben blijken ze geen haar beter dan anderen, hebben we daar onze nek zo voor uit gestoken? En is al die aandacht voor de Holocaust eigenlijk niet overdreven? Er zijn immers zoveel anderen omgekomen, maar die Joden trekken weer alle aandacht naar zich toe. Het antisemitisme druipt er vanaf, maar waag het niet dat te zeggen want dan ben je bezig op een valse manier gerechtvaardigde kritiek op Israel te smoren.
Wat moet worden gezegd is dat veel mensen zich in mindere of meerdere mate schuldig maken aan deze doorgeschoten kritiek en aandacht voor (vermeend) Israelisch onrecht, maar linkse politici en intellectuelen, mensenrechtenorganisaties en vredesgroepen, en natuurlijk kritische columnisten die graag laten zien de controverse niet te schuwen, behoorlijk zijn oververtegenwoordigd. En hoe meer kritiek, hoe meer in hun ogen hun gelijk wordt bewezen. Waarom reageert men anders zo als door een wesp gestoken? Wel, misschien omdat men oprecht boos is over zoveel leugens en valse beschuldigingen, over zoveel hypocrisie en selectieve verontwaardiging?
Waarom is links, dat opkomt voor de zwakkere en voor een rechtvaardiger samenleving, zo anti-Israel geworden? Dat is niet altijd zo geweest. Er was een tijd dat de PvdA dichter bij Israel stond dan de VVD, en in Israel was de arbeidspartij tijd dominant. De kibboets, een sterke vakbond en een moraal van collectivisme en gemeenschapszin domineerden. De kibboetsen brachten de beste officieren voort. Israel is rechtser geworden, de kolonistenbeweging is opgekomen en wist door slim spel en handig gebruik makend van de Arabische afwijzing van Israel steeds meer macht en invloed te krijgen.
Het Israelisch-Palestijns conflict werd steeds meer als een Noord-Zuid conflict gezien, en de Palestijnen als slachtoffer van de laatste koloniale staat. Maar ook de Palestijnen zelf hebben een slim spel gespeeld, door zich te verbinden met linkse bewegingen in het Westen en hun taal te spreken. Daarnaast speelt de VN een niet onbelangrijke rol. Zij wordt met name door linkse westerlingen hoog aangeslagen en gezien als een imperfecte maar nobele instantie die probeert oorlog te voorkomen, te bemiddelen en door middel van wereldwijde democratie tot overeenstemming te komen over belangrijke kwesties. Dat zij al decennia lang wordt gedomineerd door het islamitische blok (de OIC) en de zogenaamde niet-gelieerde staten (voor een groot deel dictaturen), die ervoor zorgen dat iedere anti-Israel resolutie kan rekenen op een automatische meerderheid en eigen extremere wandaden uit de aandacht weet te houden, willen deze mensen niet zien. Sterker nog, men ziet de felle kritiek op Israel door de VN als bewijs van Israels schuld, net als de vele aan de VN gelieerde organisaties die zich inzetten voor Palestijnse ‘rechten’, waarbij men soms zover gaat Israels bestaansrecht te ontkennen en te betreuren (op 29 november wordt de VN resolutie die deling van het gebied voorstelde en daarmee een aparte Joodse staat bepleitte, door hen betreurd). Organisaties als Human Rights Watch en Amnesty International hechten veel waarde aan de VN, en luisteren net als de VN vooral naar Palestijnse bronnen en getuigen, want zij zijn immers de slachtoffers…
Israelkritiek is soms ingegeven door terechte bezorgdheid over de koers van het huidige Israel en het zich voortslepende conflict met de Palestijnen. Het overschrijdt echter steeds vaker niet alleen de grens van de redelijkheid maar maakt gebruik van dezelfde antisemitische noties, waarbij het woord ‘Jood’ in ‘zionist’ is veranderd. De macht van de Joodse c.q. zionistische lobby wordt schromelijk overdreven. Zij wordt niet alleen als effectief en invloedrijk maar ook als gewiekst en leugenachtig voorgesteld. Rijke Joden zouden onevenredig veel invloed hebben op de Amerikaanse politiek, media en het bankwezen, zij richten organisaties als de AIPAC op die niet het Amerikaanse maar slechts het Israelische belang zouden dienen (zie ook: antizionisme op Israel Palestina Info. Reaguurders op internet zijn nog explicieter. Onder zowat ieder artikel over Israel verschijnen tientallen, soms honderden reacties waarbij het meestal niet lang duurt voordat iemand beweert dat de Joden nu precies doen wat hen werd aangedaan en ze uit ‘Palestina’ moeten oprotten.
Wat gezegd moet worden is dat Israel-critici op zijn best behoorlijk eenzijdig zijn en bijna altijd een blind oog hebben voor (Arabisch) antisemitisme en de ware bedoelingen van Israels vijanden. Hoe vaak Hamas leiders ook blijven herhalen dat ze echt, heus, eerlijk waar geen vrede willen met Israel en hooguit een tijdelijk bestand op voor Israel volkomen irreële voorwaarden nastreven, Hamas is in hun ogen pragmatisch en een prima gesprekspartner voor Israel. Hoe vaak Hamas leiders ook zeggen dat ze achter de ‘gewapende strijd’ blijven staan, en daarbij ook burgers legitieme doelwitten zijn, Westerse journalisten en experts blijven schrijven dat Hamas bereid is de gewapende strijd stop te zetten, indien Israel ook wat toegeeflijker is. Voor de bezetting in 1967 pleitten Palestijnse en Arabische leiders voor de ‘bevrijding’ van geheel Palestina, voor het ongedaan maken van het ‘onrecht’ van 1948 en het gedwongen terugsturen van alle Joden die na 1917 naar het land kwamen. Hamas stamt van 1987, haar ideeën zijn veel ouder.
Wat gezegd moet worden is dat je geen filosemiet en ook geen Wilders adept hoeft te zijn om de huidige hypocrisie tegenover Israel aan de kaak te stellen. Het is heel goed mogelijk om vanuit linkse idealen van rechtvaardigheid, solidariteit en gelijkheid op te komen voor Israels bestaansrecht en recht op een ‘fair hearing’. Israel is niet alleen een bezettende macht met een sterk leger, maar ook een klein land gelegen in een haar nog steeds vijandig gezinde omgeving, dat noodgedwongen soms de eerste klap moet uitdelen en continu alert moet zijn. Het is het enige land waarvan geregeld, en steeds vaker, het bestaansrecht wordt betwist en ontkend. Niet alleen door radikale moslims maar ook door vermeende verlichte geesten en geëngageerde intellectuelen. Er is echter niks progressiefs aan het ontkennen van het recht van het Joodse volk op een eigen staat, een veilige haven, op zelfbeschikking.
In het Israelisch Palestijns conflict zijn in 2011 20 Palestijnen en 16 Israeli’s omgekomen. In Syrië komen per dag al meer mensen om. De Arabische lente heeft in hetzelfde jaar aan duizenden mensen het leven gekost. Vergeleken met alle andere gewapende conflicten in de wereld is het Israelisch-Palestijns conflict relatief vreedzaam en komen er weinig wreedheden voor. Hoe naar het conflict voor hen die eronder lijden ook is, dergelijke cijfers rechtvaardigen de doorgeschoten woede, kritiek en nazi vergelijkingen op geen enkele wijze. Het wordt tijd dat we ons gezonde verstand terug krijgen en dit conflict, en Israels rol daarin als sterkere maar ook kwetsbare partij, in zijn ware proporties zien. Dat zal niet alleen ons gemoed maar ook de vrede aldaar ten goede komen.
Ratna Pelle