= IMO Blog =
(Vervolg op: Het mediageweld rond Israel en Gaza)
De broddelantropologen
Anne de Jong: ‘Noem de situatie in Israël geen conflict of oplaaiend geweld’ – Het Parool 21-5-2021
Zo mogelijk nog bonter dan Maurits Berger maakt Anne de Jong het in Het Parool. ‘Conflict is geen waardevrije omschrijving’, zegt deze antropologe, en er mag vooral geen ‘gewogen aandacht voor beide zijden’ zijn, want daarmee wordt een beeld gecreëerd van een ‘eeuwenoude strijd tussen Israël en de Palestijnen. Bijna Bijbels en te ingewikkeld om te begrijpen en zeker niet iets om als klein landje aan de Noordzee een officieel standpunt over in te nemen.’ De situatie van afgelopen weken is geen slepend conflict, gaat ze verder, maar een ‘voortzetting van zionistische kolonisatie. Het is een militaire bezetting van de Westelijke Jordaanoever, een veertienjarige belegering van de Gazastrook, etnische verdrijving in Jeruzalem en institutionele segregatie in Israël. Het enige waar nog taalkundig over gediscussieerd kan worden, is de stempel van apartheid. Alhoewel: daar zijn de wetenschappers, de Verenigde Naties en Israëlische mensenrechtenorganisaties het eigenlijk ook wel over eens. Nu Nederland nog.’
Ook hier weer vraag je je af waar je moet beginnen om je tegen al deze kwaadsprekerij te verweren. Misschien om te beginnen het blijkbaar hippe idee onder antizionisten om te ontkennen dat er sprake is van een conflict. Een conflict is een situatie waar twee partijen het oneens zijn, elkaar bestrijden en tegenstrijdige dingen willen. Dat is even uit mijn hoofd. Dit zegt het eerste zoekresultaat in Google: “Een conflict is een situatie waarin twee of meer partijen – individuen of groepen – die behoren tot één sociaal systeem, dingen nastreven die onverenigbaar zijn, en daardoor in botsing komen.” Wikipedia zegt: “Een conflict is een situatie waarin twee of meer partijen methodes hanteren, doelstellingen nastreven of waarden aanhangen die, daadwerkelijk of in de perceptie van de partijen, onverenigbaar zijn en daardoor in botsing komen.”
Het lijkt me dat dat van toepassing is op de al een eeuw durende strijd tussen Arabische Palestijnen en Joodse Israeli’s om hetzelfde stuk land. Zij hebben in die eeuw op talloze manieren strijd geleverd, onderbroken door korte perioden van relatieve rust waarin werd onderhandeld, maar nooit is een partij zodanig verslagen geweest dat die helemaal niks meer kon en zich moest overgeven. Ook nu is de inschatting dat Hamas weliswaar flink is verzwakt, maar nog lang niet door haar raketten en commandanten heen was, en dan is Hezbollah er ook nog, Fatah dat deels onderhandelt maar ook een gewapende tak heeft, en tal van kleinere clubs en los georganiseerde Palestijnse strijders. Zolang er geweld is van beide kanten, zij tegenstrijdige zaken nastreven en niet bereid zijn op te geven of een compromis te sluiten, is er een conflict. Dat partijen niet even sterk zijn is niet even relevant. Pas wanneer de Palestijnen vanuit hun kennelijk zo ontzettend zwakke positie hun doelen op zouden geven, of wanneer een compromis wordt bereikt, komt er een einde aan het conflict.
Dat hippe antizionisten zo’n hekel hebben aan dit woord is omdat het laat zien dat er twee partijen zijn die een aandeel hebben. Je kunt moeilijk in conflict zijn met iemand of een entiteit die geen geweld gebruikt en niets doet. Je zou zomaar kunnen denken dat de Palestijnen ook niet vrijuit gaan, en tot een afgewogen oordeel kunnen komen. Dat moeten we niet hebben, want er valt een en ander te verbergen, zoals het cynische gebruik van de burgerbevolking door Hamas, het feit dat Israel wel en Hamas niet zijn eigen burgers beschermt, de honderden raketten die eigen doel troffen, en in het algemeen de radikale eisen en werkwijze van Hamas. Dat alles wordt weggeveegd met de onzinbewering over de ‘veertienjarige belegering door Israel’.
Voorts betoogt Anne de Jong dat Israel puur een koloniaal project is, en om dat te ‘bewijzen’ moet ze flink wat aan de geschiedenis sleutelen; het wissen en overschrijven neemt Sovjet-achtige proporties aan:
“Dan dient de koloniale context zich aan, waarin in 1948 52 procent van het gebied dat we nu Israël en de Palestijnse gebieden noemen, werd toegekend aan de zionistische beweging, hoewel deze destijds slechts 6 procent van de bevolking uitmaakte. Dan kijkt men naar de nieuwe staat Israël, die direct werd erkend door internationale grootmachten maar die nooit zijn buitengrenzen gedefinieerd heeft. Behalve met een puur symbolische groene lijn die de Palestijnen in 1967 met versnipperde ‘gebieden’ zonder zelfbeschikking of soevereiniteit achterliet.”
De Joden maakten destijds geen 6% maar ongeveer een derde van de bevolking uit en hun gebied bestond voor 60% uit de Negev woestijn. Het is verder knap hoe je dit uit je pen krijgt zonder te vermelden dat direct na het uitroepen van de staat Israel deze werd aangevallen door de omliggende Arabische staten, nadat de Arabieren binnen het gebied een half jaar tevoren al een burgeroorlog waren begonnen tegen de Joden. De ‘groene lijn’ was het gevolg van die oorlog en het ontbreken van een vredesakkoord na afloop ervan, zoals die versnipperde gebieden het gevolg waren van de volgende oorlog, of eigenlijk die daarna maar laten we het niet te ingewikkeld maken. Al die oorlogen waren een bewuste keuze, een keuze voor conflict, waarbij vredesvoorstellen waarbij de Palestijnen ook een staat hadden kunnen stichten, werden afgewezen. Maar zo mogen we dat niet noemen volgens De Jong want dan wordt duidelijk dat de Palestijnen niet alleen maar zielige slachtoffers zijn.
“De realiteit van meer dan 500.000 Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever waaromheen een militaire bezetting is opgetuigd. Honderden militaire checkpoints, een muur die diep door Palestijns gebied snijdt en een administratief systeem gebaseerd op etniciteit. Een ‘tijdelijke’ bezetting van 54 jaar waarbij Joods-Israëlische burgers in een democratie wonen maar Palestijnse inwoners geen staat dan wel enige vorm van burgerrechten genieten.”
Deze realiteit ontstond zoals gezegd niet zomaar, die was er niet opeens; ‘en toen werden we wakker en waren er 500.000 Joodse kolonisten in ons land waaromheen een wrede militaire bezetting was opgetuigd’. Dit alles, en de verrechtsing in Israel die ermee samenhangt, voltrok zich in decennia waarin diverse pogingen tot onderhandelingen werden gedaan die veelal juist door de Palestijnen en hun vermeende bondgenoten werden afgewezen, zelfs akkoorden werden gesloten, veel werd gevochten, meer dan 1000 bloedige aanslagen gepleegd door Palestijnen en door Israel soms hard werd teruggeslagen. Tussen de eerste kolonisten, toen nog bedoeld als tijdelijk en gedoogd maar niet goedgekeurd door de regering, en de grote steden die Israel er vanaf de jaren ‘80 heeft gebouwd, zit een halve eeuw. De Jong doet zelfs geen moeite meer om de Palestijnse aanvallen op burgers te veroordelen, want dat is vandaag de dag niet meer nodig om serieus te worden genomen, net als ook maar iets afweten van het conflict.
“En ja, het Palestijns verzet is, overigens rechtmatig onder het internationaal recht, met enige regelmaat gewelddadig. Maar ‘escalatie van geweld’ dekt niet de lading van 73 jaar kolonisatie en uitbreiding, van 54 jaar militaire bezetting en van de ongelofelijke machtsongelijkheid tussen de amateuristische projectielen van Hamas en de geavanceerde bombardementen van het door Amerika gesponsorde Israëlische leger.”
‘73 jaar kolonisatie’, dat maakt duidelijk (voor wie het tot nu toe was ontgaan) dat volgens haar Israel helemaal geen bestaansrecht heeft, dat niet alleen de Joden op de Westoever, maar alle Joden in het land kolonisten zijn die er niet thuis horen.
Het is me al vaker opgevallen: het werkt in Israels nadeel dat het zijn eigen burgers beschermt. Zonder het peperdure Iron Dome systeem zouden er geen 12 maar honderden Israeli’s zijn omgekomen bij de 3000 raketten van Hamas. Dit zijn geen amateuristische projectielen maar door Iran geleverde behoorlijk professionele raketten met een bereik van honderd kilometer of meer, waardoor men een groot deel van Israel kan treffen. En het moedwillig treffen van de burgerbevolking is NIET legitiem volgens het oorlogsrecht, weer een aperte leugen. Recht op verzet is gebonden aan regels, zoals alle oorlogsvoering. Daarbij zij nog maar eens vermeld dat Gaza al 14 jaar NIET bezet is, althans niet door Israel. Je kunt geen gebied bezetten zonder er fysiek aanwezig te zijn en controle uit te oefenen op het bestuur. Het is ongelofelijk dat dergelijke bagger in een serieuze krant verschijnt.
Anne de Jong brengt de UvA met dit trieste broddelstuk vol omissies en aantoonbare onjuistheden in diskrediet.
~~
Erella Grassiani: ‘Staakt-het-vuren brengt binnen koloniaal Israël totaal geen rust’ – De Volkskrant 25-5-2021
In de Volkskrant verscheen afgelopen dinsdag ook een opiniestuk van een antropologe die Israel slechts ziet als ‘koloniaal project’. Zij begint haar stuk met de vreemde bewering dat de internationale gemeenschap denkt dat het staakt-het-vuren rust brengt, om dit strooien mannetje vervolgens om te maaien. Het probleem is namelijk dat ‘Israel een koloniaal project is dat alleen kan bestaan dankzij onderdrukking van de Palestijnen’, aldus Grassiani. Voor de duidelijkheid: héél Israel, niet de Westoever. Deze vrouw beweert zelf in Jaffa te wonen maar woont volgens haar Facebook profiel gewoon in Amsterdam en is actief voor het anti-Israel platform Gate48 (waarin kritische Nederlandse Israeli’s actief zijn), en Jaffa is ‘ingelijfd’ door Israel. Er volgt de bekende riedel over wrede gemene Israelische kolonisten en soldaten, die zomaar om niks de deuren van Palestijnse huizen intrappen en er onschuldige mensen uit naar buiten slepen (“Laten zien wie hier de baas is, een tactiek die ik ken uit mijn onderzoek naar gedrag van Israëlische soldaten in bezet gebied”). Ze besluit haar betoog met:
“Nu de raketten niet meer over en weer vliegen, kondigde de Israëlische politie aan vijfhonderd Palestijnen te arresteren om ‘wet en orde’ te herstellen. Dit betekent een nieuwe golf ingetrapte deuren midden in de nacht en getraumatiseerde kinderen. De orde die de politie voor ogen heeft, heeft niks met gelijkheid van doen. Het is een orde waarin Palestijnen worden geïntimideerd en gecontroleerd om het koloniale project niet in gevaar te brengen. De rust is hier nog lang niet teruggekeerd, er is geen reden tot optimisme.”
Als je alle context weghaalt, als Palestijns geweld niet bestaat, als er geen Palestijnen zijn die aanslagen willen plegen, Joden met messen te lijf willen gaan, dan hou je dit over: zinloos Israelisch geweld tegen een onschuldige bevolking. De ‘orde’ die Grassiani beschrijft bestaat alleen in theorie, want er is in de inmiddels zeker honderdjarige geschiedenis van het conflict altijd Arabisch/Palestijns geweld geweest, ook al voordat er een Israel was of een bezetting. Men heeft zich vanaf het begin tegen de vestiging van meer Joden in het gebied gekeerd, ook toen dat betekende dat Joden in Europa een zekere dood tegemoet gingen.
De vraag dringt zich op wanneer en waarom men is gestopt om mensen op de universiteit te leren dingen te onderzoeken, uit te zoeken, naar verschillende kanten van een zaak te kijken, je eigen hypotheses kritisch tegen het licht te houden en bewust op zoek te gaan naar informatie die deze tegenspreekt. De vraag dringt zich evenzeer op wanneer landelijke kwaliteitskranten zijn gestopt met artikelen kritisch te beoordelen voordat men tot plaatsing overgaat, op o.a. originaliteit, kwaliteit van de argumentatie en waarheidsgehalte. Dat laatste schijnt op beide plaatsen te zijn afgeschaft, ergens in de postmoderne vaart der volkeren, en versterkt door de eindeloze stroom ‘informatie’ en nepnieuws die we via sociale media krijgen. ‘Hier heb je nog een meninkje, kijk maar wat je ermee doet’, lijkt de redactie te hebben gedacht. Er is in het stuk van Grassiani niet eens sprake van argumenten. Er staan een paar volledig ongefundeerde beweringen in, meer niet…
Ratna Pelle
(Vervolg in deel 3: De Israelisch-Fins-Nederlands-Palestijnse schrijfster van fictie)