mei 312021
 

= IMO Blog = 

(Vervolg op: De Israelisch-Fins-Nederlands-Palestijnse schrijfster van fictie)

De pot verwijt de ketel: NRC hekelt eenzijdige berichtgeving in Israel

Jannie Schipper: ‘Erkennen Palestijns leed te pijnlijk voor media in Israel’ – NRC 25-5-2021

Afgelopen dinsdag stond in de NRC een artikel van correspondente Jannie Schipper waarin Israel werd verweten geen oog te hebben voor de Palestijnse kant. ‘Israëliërs willen niets horen over leed van de andere kant’, zo stelt ze, om vervolgens uitgebreid een Israelische onderzoeker naar de ‘psychologie van het conflict’ te citeren die uitlegt dat ‘het leed van de ander erkennen simpelweg onverdraaglijk is’. Hij noemt het ‘vrijwel totale gebrek aan alternatieve stemmen in Israëlische kranten en tv-programma’s opvallend’.

Het Israelische publiek wil niet horen dat zij niet het enige slachtoffer zijn, en vervolgens komt hij met zogenaamd anekdotisch bewijs: een journalist en een linkse politicus werden bedreigd c.q. in elkaar geslagen, mensen stapten boos uit een Whatsapp groep toen hij aandacht voor het leed van Gazaanse kinderen vroeg. Wel, in Nederland wordt je tegenwoordig ook bedreigd als je met een stevige mening naar buiten treedt, en journalisten zijn hier belaagd door complotwappies. Dus dat wil blijkbaar zeggen dat ‘de Nederlander’ geen oog heeft voor een andere mening??

Zo zeurt het artikel verder over dat beide kanten slachtoffer zijn maar mensen liever een zwart-wit beeld krijgen voorgeschoteld en alleen zichzelf als slachtoffer kunnen zien, dat er in rustiger tijden wellicht ‘iets maar niet veel’ meer ruimte is om het over ‘dit soort dingen te hebben’, om te besluiten dat Israel de tussenkomst van de VS of Europa nodig heeft om zich hieruit ‘los te trekken’. Het onderzoek van deze man is ongetwijfeld interessant en nuttig voor Israel, maar wat een bladvulling om de Nederlandse lezer, na hem twee weken een zwart-wit beeld voor te schotelen waarin één kant dader en slecht is en één kant slachtoffer en weinig verweten kan worden, nu voor te houden dat de Israeli’s zo weinig oog hebben voor het leed van de andere kant. Het draagt slechts bij aan het toch al zeer negatieve beeld van Israel als stelletje bloeddorstige aasgieren, in plaats van een zinnig debat over het conflict.

Ondertussen blijkt een en ander ook nog eens niet te kloppen, of althans een stuk genuanceerder te liggen dan Schipper het doet voorkomen. Verschillende Israeli’s deelden via Facebook foto’s van de ravage in Gaza en wanhopige mensen tussen het puin, die in hun journaals en kranten waren gepubliceerd, en bevestigden dat er wel degelijk aandacht was voor de Palestijnse kant.

Iemand schrijft: “Elke dag waren er podcasts met verslaggevers van de krant Yediot Aharonot en van Ynet en experts, over bijv.: Wordt de sloop van een gebouw in de Gazastrook beschouwd als een oorlogsmisdaad? En wat zegt het internationaal recht over het schaden van burgers in een confrontatie tussen een georganiseerd leger en een terroristische organisatie? …dwz, er werd wel degelijk nagedacht over de gevolgen van deze oorlog/campagne voor de burgers in Gaza.”

Iemand anders schrijft: “Het Palestijnse leed wordt hier door veel mensen wel degelijk gezien. Maar we vinden niet altijd dat het helpt om ons eenzijdig de schuld ervan te geven. Palestijnse vluchtelingen zijn niet 100% onze schuld maar het resultaat van een gewapend conflict waarin de in 1948 binnenvallende Arabische legers Israel aanvielen. En daarna veel onwil om de gevolgen daarvan op te lossen. Wat nu in Gaza gebeurt is daar een gevolg van, maar wat Palestijnse bevolking daar nu gebeurt, hun lijden is het gevolg van Hamas. We zien dat leed wel en zouden er graag wat aan doen, we doen er zelfs aardig wat aan door allerlei hulp te geven, bijv. behandeling in onze ziekenhuizen.”

En: “Palestijnen en Israelische Arabieren worden veelvuldig geïnterviewd en verschijnen met al hun klachten op radio en tv.”

Een totaal ander beeld dus dan wat Schipper beweert in NRC. Wel oog voor de benarde situatie van de Palestijnen, maar geen eenzijdige schuldbekentenis. Kritische beschouwingen over het oorlogsrecht en de proportionaliteit van bepaalde aanvallen, zonder al bij voorbaat Israel in het beklaagdenbankje te zetten. Misschien zouden wij daar een voorbeeld aan kunnen nemen, en eens stoppen met het eindeloos herhalen van dezelfde eenzijdige aantijgingen tegen Israel en dezelfde riedel over boze kolonisten, over blokkades, over Palestijnse vluchtelingen en zoveel kinderen vermoord, en de zoveelste reportage over mensen die alles zijn kwijtgeraakt, en Palestijnse getuigen die bezweren dat er echt niemand van Hamas was te bekennen in dat gebouw en andere non-informatieve emo-journalistiek. De ‘deskundigen’ die in bijvoorbeeld Nieuwsuur kwamen opdraven waren ook vooral pro-Palestijns, zoals Paul Aarts (die de oproep tot boycot van Israel ondertekende, hoe kun je dan nog als onafhankelijke deskundige serieus worden genomen?) en Bertus Hendriks, mede-oprichter van het Palestina Komitee.

Overigens kwam Haaretz donderdag met een voorpagina waar alle kindslachtoffers in Gaza opstonden met een korte biografie, met de kop: “Dit is de prijs van oorlog”. Hierop kwam (begrijpelijk natuurlijk) weer kritiek van mensen die de twee Israelische kindslachtoffers misten in dit overzicht, waarop de uitgever van Haaretz excuses maakte. Wat doet de NOS vervolgens? Die maken daarvan, niet van de Gazaanse kindslachtoffers op de voorpagina, een artikel. In dit artikel uiteraard veel aandacht voor de kritiek die er op dit initiatief was.

Dat het ook anders kan, bewijzen de Duitse media, waar het opmerkelijke initiatief van de Haaretz wordt gemeld zonder de kritiek te benadrukken. Men is in meerdere opzichten evenwichtiger, zoals blijkt uit deze passage in het artikel in de Spiegel, een links liberaal weekblad, erover:

„Angaben der israelischen Armee zufolge kamen Kinder im Gazastreifen auch durch fehlgeleitete Raketen militanter Palästinenser ums Leben. Sie wirft der Hamas zudem vor, Zivilisten gezielt als menschliche Schutzschilde zu missbrauchen. Mehr als 200 der Getöteten waren israelischen Militärangaben zufolge militante Kämpfer.“

Zoiets kom je in Nederlandse media zelden tegen (hooguit bij Elsevier of het Reformatorisch Dagblad). In de eerste dagen van de confrontatie zou maar liefst een kwart van de raketten van Hamas eigen doel treffen. Ook het volgens Israelische bronnen hoge percentage gedode militanten ben ik in de Nederlandse media niet tegengekomen. Waarom worden berichten over kinderen van het Hamas ministerie van gezondheid wel en die van het Israelische leger over gedode strijders niet overgenomen? En waarom moeten we in werkelijk ieder bericht lezen hoeveel vrouwen en kinderen zijn omgekomen? Waarbij uiteraard iedere context over de Hamas tactiek om vanuit burgergebied te opereren ontbreekt.

Laat militaire experts aan het woord over de proportionaliteit van aanvallen, over hoe Hamas toch aan al die raketten komt, hoeveel tunnels er zijn en waar die voor worden gebruikt, en onafhankelijke historici over hoe het zo is gekomen. Leg uit wat er precies was afgesproken rond de grensovergangen, hoeveel goederen er wel binnen komen, en laat daarbij ook Israelische functionarissen aan het woord. Geef kortom een zo goed en adequaat mogelijk beeld van de situatie, en schuw de complexiteit niet. En ga niet anderen verwijten wat je zelf nog veel belabberder doet…

Ratna Pelle

(Vervolg in deel 5: conclusies)

Share