jul 222012
 

Reaguurders staan bekend om hun ongenuanceerde en doorgaans ongefundeerde reacties onder weblogs en nieuwsartikelen. Een groepje reaguurders was zo in hun sas met deze formule dat ze vorig jaar samen een eigen weblogje zijn begonnen.

IMO Blog

Op het weblog De Reaguurder stond vorige week een serietje artikelen over Israel, zionisme en antisemitisme. Zoals te verwachten van de gemiddelde niet al te goeie blog worden de bekende clichés weer eens uitgevent, dit keer door ene Jaimy Fox, die in Jip-en Janneketaal even uitlegt hoe het allemaal zit.

Zionisme

In het eerste deel, over het zionisme, komen we dit cliché met een baard tegen:

De grote wens van de Zionisten was dus ook om naar het ‘beloofde land’ te gaan en daar een staat op te richten, door de Joden voor de Joden. Deze wens om een staat exclusief voor Joden te stichten gaat echter in tegen de Klassiek-Liberale rechtstaat waar meeste westerse democratieën op gebaseerd zijn.

Onzin. De grote wens was om een staat te stichten waar de Joden de meerderheid zouden zijn, waar zij zichzelf besturen en verdedigen en hun eigen grond bewerken en in de fabriek staan. In die zin een land voor en door Joden, maar niet exclusief. Ruimte voor behoud en ontwikkeling van de Joodse cultuur, het Hebreeuws, de religie, maar vooral de loutering van het zelf de grond bewerken en vrij zijn, ver weg van de landen waar Joden werden vervolgd en constant op hun hoede moesten zijn, waren de doelen en idealen van de Joodse staat. De kibboetsen, gestoeld op socialistische idealen, bloeiden, maar daarover geen woord bij Jaimy. Niet negatief genoeg waarschijnlijk. Hij vervolgt met nog meer onzin:

Zo bestaat er ook de mythe in sommige Israëlische kringen dat de Palestijnen niet bestaan en nooit in Palestina gewoond hebben. Daar kwam ook deze leus uit voort: “A Land without a People for a People without a Land”. Dit is echter niet waar, dat zal later in het onderzoek nog aangetoond worden. Maar ook veel bekende Israëlische politici hadden dezelfde denkwijze. Zoals bijvoorbeeld Golda Meir : “There is no such thing as a Palestinian people… It is not as if we came and threw them out and took their country. They didn’t exist.” Het doel van de Zionisten is om uiteindelijk ook het gehele Israëlische/Palestijnse gebied onder Israëlische controle te krijgen, zoals Ariel Sharon aangaf: Everybody has to move, run and grab as many (Palestinian) hilltops as they can to enlarge the (Jewish) settlements because everything we take now will stay ours…Everything we don’t grab will go to them.” Dit gedachtegoed moet goed in het achterhoofd worden gehouden om het beleid van de Israëlische staat te begrijpen.

Nee, de ‘land zonder volk’ leuze komt van christelijke zionisten en stamt uit de 19e eeuw, toen er nog slechts een paar honderdduizend mensen in het land woonden; schrijvers en reizigers uit het Westen troffen er grote kale, verlaten vlakten aan. De zionistische beweging heeft deze leus nooit gebruikt (zoals de bron waarnaar Fox linkt ook duidelijk maakt, maar hij heeft deze klaarblijkelijk niet echt gelezen). De zionisten waren zich er pijnlijk van bewust dat er Arabieren woonden in het land, en dat die zich niet zomaar zouden neerleggen bij een Joodse staat. Men stelde verschillende oplossingen voor, van samenwerking tot verleiding/omkoping via geld en materieel welzijn, tot vrijwillige verplaatsing (in combinatie met deling van het land). De meeste zionisten waren opvallend realistisch en pragmatisch. Men werkte dan ook samen met de Britten (in tegenstelling tot de Arabieren die iedere samenwerking met zowel de Britten als de Joden afwezen), men accepteerde diverse vredesvoorstellen en delingsplannen, en er waren verschillende initiatieven om met de Arabieren samen te werken.

De verdere citaten die Fox geeft zijn eveneens eenzijdig en misleidend. Meir bedoelde bijvoorbeeld vooral te zeggen dat Joden voor 1948 ook Palestijnen waren, en dat er geen apart Palestijns volk met een eigen nationale identiteit bestond, niet dat er geen Arabieren waren. Ook daarover kun je overigens twisten.

Ook het citaat van Sharon is natuurlijk erg suggestief. Het liefst had hij gezien dat Israel het hele land ten westen van de Jordaan kon krijgen, maar hij zag ook in dat Israel niet over een ander volk kan blijven heersen en was daarom later wel voor deling. Ook werd onder zijn regering de Gazastrook ontruimd. En daarbij was Sharon duidelijk een hardliner en dus niet per se representatief voor ‘het’ Israelische gedachtengoed.

Tot 1977 werd Israel aan een stuk door Labor geregeerd, door pragmatici die compromissen sloten en met de VS en andere landen samenwerkten. De militante Gush Emoniem beweging die alle heuveltoppen wou bewonen, ontstond voor een groot deel in reactie op de continue Arabische weigering tot praten, erkenning en een compromis. Ook na 1977 bleven naast Likoed gematigde leiders als Rabin en Peres bepalend, en zijn diverse akkoorden gesloten en land teruggegeven. Fox laat dat alles weg en laat met een paar lullige uit hun context gerukte citaatjes even zien waar 100 jaar zionisme voor staat. Als bron geeft hij overigens een webpagina waar ook namaakcitaten op staan; echt kritisch vermogen is de meeste reaguurders niet gegeven.

Antisemitisme

In het tweede stukje, over antisemitisme, komen we deze knoeperd van een gemeenplaats weer eens tegen (hier in wel erg krom Nederlands):

Zo werd bijvoorbeeld kritiek op de Israëlische staat als vorm van antisemitisme gezien. De critici werden de mond gesnoerd met een vergelijking met de Holocaust. Dit wordt door Norman Finkelstein ook wel ‘The Holocaust Industry’ genoemd in zijn gelijknamige boek. Zo wordt door Finkelstein vooral het emotioneel chanteren van mensen met de Holocaust onderstreept en hen uit te maken voor antisemiet als mensen kritiek hebben op de Israëlische staat geschaard onder de Holocaust Industry. Zo wordt volgens Finkelstein de Holocaust gebruikt om de misdaden van de Israëlische staat te rechtvaardigen.

Finkelstein beweert van alles, maar is hij nou echt de enige of meest gezaghebbende bron om in een informatief bedoeld stukje voor leken aan te halen? Waarom niet Elie Wiesel, Evelien Gans, of Phyllis Chessler aangehaald, om er maar een paar te noemen? Of aangegeven dat sommige mensen inderdaad menen dat het a-woord te snel wordt gebruikt om kritiek op Israel te pareren, maar dat van de andere kant wordt aangevoerd dat er ook daadwerkelijk een verband is tussen het stelselmatig bekritiseren en zwart maken van Israel en anti-Joodse sentimenten? Dat er ergens een dunne lijn is en beide zaken zelfs samenkomen, en extreme critici van Israel (denk aan Gretta Duisenberg c.s.) soms gevaarlijk dicht bij antisemitische clichés belanden? Clichés als de vermeende almacht van de Joodse c.q. zionistische lobby, de loyaliteit die Joden alleen voor zichzelf of de eigen staat zouden hebben, de leugens over hun vermeende minachting van niet-Joden, over pogingen Israel etnisch zuiver te houden, de Holocaust te misbruiken of overdrijven, en te zwelgen in eigen leed.

Fox eindigt even voorspelbaar, met de waarschuwing om toch vooral Joden, zionisten (een speciaal en slecht soort Joden) en Israel niet met elkaar te verwarren:

Daarom is het ook belangrijk om altijd het onderscheid te maken tussen het Zionisme en het Jodendom. Het is niet hetzelfde en kritiek op de Zionistische ideologie of de staat Israël staat niet gelijk aan antisemitisme. Dit is een morele chantage om mensen bang te maken kritiek te uiten op het onrecht dat zich afspeelt in Israël en de bezette gebieden.

Joden en Israel hebben inderdaad geen biet met elkaar te maken. Puur toevallig wonen er vooral Joden in Israel, of toch weer niet, want zij houden die staat bewust etnisch zuiver zoals we dadelijk zullen zien. Die Joden hebben er in ieder geval niks te zoeken, en hun idee dat zij als volk recht hebben op zelfbeschikking zodat zij niet voor altijd alleen maar als minderheden overgeleverd zijn aan de goodwill elders, is een verderfelijke ideologie. Joden zijn prima wezens, maar ze moeten niet gaan zeuren over nationale rechten en een eigen leger en politieke macht, en ze moeten daarbij al helemaal niet verwijzen naar hun eeuwenlange vervolgingen, want dat is ‘morele chantage’.

Ontstaan Israel

In deel drie, over het ontstaan van de staat Israel, laat Fox ons eerst uitgebreid weten dat er al een hoop Arabieren in Palestina woonden voordat de zionistische immigranten arriveerden (wat betreft de bevolking in Palestina voor de stichting van Israel is deze bespreking door Ami Isseroff een zeer goede en objectieve bron), en vervolgens hoeveel er wel niet arriveerden en dat zij toch vooral uit Europa kwamen. We zouden nog eens gaan denken dat de Joden ook gewoon thuis horen in het Midden-Oosten, daar hun wortels hebben, en ook al een duizenden jaren lange aanwezigheid kenden in Palestina. Voor het aantal Joden in Palestina voor 1900 maakt Fox gebruik van Electronic Intifada, en komt daarmee uit op een schamele 7000 Joden in Palestina in 1870 en 10.000 in 1893. Dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk. Alleen al in Jeruzalem woonden er meer, en dat had vanaf eind 19e eeuw een Joodse meerderheid (een andere bron, geciteerd op Mideastweb, heeft het over 80.000 Joden in 1893, wat waarschijnlijk weer wat veel is). Isseroff wijst er in zijn studie op hoe onbetrouwbaar veel schattingen en ook volkstellingen waren en hoe voorzichtig we moeten zijn met het gebruik van deze cijfers, zeker wanneer we er een politiek punt mee willen maken. En dat is precies wat Fox doet.

Fox schrijft:

Deze ideologie van een Joodse staat werd ook als een oplossing gezien om de Joodse mensen een eigen staat te geven. Na de verschrikkingen van de Holocaust zouden nog veel meer Joodse mensen emigreren naar Palestina. Door deze grote volksverhuizingen en de grote verandering van de samenstelling van de Palestijnse bevolking ontstonden er ook spanningen en zelfs sektarisch geweld tussen Arabische Palestijnen en de nieuwe Joodse immigranten. Over en weer vindt er geweld plaats en die situatie dreigt uit de hand te lopen.

In die tijd ontstaan er ook Joodse terroristische/separatistische organisaties zoals de Stern gang en de Irgun, die een Joodse staat ambieerde en dit wilden bewerkstelligen door terroristische aanslagen te plegen. De meest in het oog springende is de aanslag op het King David Hotel in Jeruzalem waarbij 91 mensen omkomen en 46 mensen werden verwond. Het Hotel was de hoofdkantoor van het Britse Mandaat in Palestina. Dit was uiteindelijk reden voor de Britten om op 25 november 1947 aan de VN voor te leggen om een Israëlische en Palestijnse staat op te richten.

Jaimy is meer dan slordig in zijn beschrijvingen. De Britten legden dit niet aan de VN voor op 25 november; op 29 november 1947 werd het voorstel van de VN commissie UNSCOP om het land te delen in twee staten, in stemming gebracht. De Britten hadden al eerder laten weten het mandaat terug te geven aan de VN. Bij het delingsplan onthielden ze zich van stemmen. (Eerder noemt Fox ook de Balfour Verklaring ten onrechte een ‘verdrag’.)

Opvallend is dat Fox Joods geweld tot in detail benoemt, zowel de aanslag op het King David hotel als later Deir Yassin, maar ondertussen met geen woord rept over de mufti, de Arabische opstanden en de honderden Joodse burgers die werden gedood. Nee, er was ‘geweld over en weer’ en er was Joods terrorisme. Dat kort na Deir Yassin de oude stad van Jeruzalem werd ingenomen door Jordanië en grotendeels verwoest, of de overval op het Hadassah Konvooi waarbij ca. 75 mensen in koelen bloede werden gedood, komen we niet te weten. Hij eindigt zijn verhaal met een verwijzing naar de bekende anti-Israel kaartjes, waarin de Palestijnen al ‘hun’ land verliezen aan de hebberige Joden. Hij omschrijft dat als volgt:

Op de afbeelding hieronder zie je de balans tussen Palestijns en Israëlisch grondgebied in de laatste 61 jaar.”

Dat zie je dus niet, je ziet vooral wat de Palestijnen, nog steeds, als hun rechtmatige eigendom beschouwen, maar het in feite nooit is geweest. Op het eerste kaartje immers wordt alle staatsgrond als Palestijns ingetekend, in het laatste als Israelisch. Zelfs Arabische privé grond in Israel staat als Israelisch ingetekend.

Als je ergens weinig van weet, moet je er misschien niet over schrijven. En niet ieder onderwerp leent zich voor een jeugdjournaal achtige uitleg die blijkbaar ook nog eens naadloos binnen de heersende clichés en modes moet passen. Wanneer je werkelijk taboes wilt doorbreken, moet je wellicht op zoek gaan naar zaken die nog niet duizenden keren zijn beweerd door hordes ‘dappere’ journalisten, columnisten, wetenschappers, politici en opiniemakers. Een echt taboe doorbreek je door origineel te zijn, lef te hebben en onbevangen naar zaken te kijken. Jaimy wil waarschijnlijk vooral gezien en gehoord worden in bepaalde kringen in de blogo- en twittersfeer.

Ratna Pelle

Share