De Belgische linkse nieuwssite “De Wereld Morgen” is consequent spreekbuis van radicale Palestijnen die Israel voor rotte vis uitmaken. Enkele citaten uit een van Electronic Intifada vertaald artikel:
… Als lid van die autochtone bevolking aanvaard ik niet dat het ‘begrijpelijk’ is voor Duitsland om zonder enige reserve steun te blijven geven aan Israël, wat er ook gebeurt. Dat komt natuurlijk goed uit, want het is niet Duitsland dat voor zijn eigen zondes betaalt. Dat doen wij, de Palestijnen.Alles – thuis, have en goed, leven, bezittingen, hoop – werd ons afgenomen om boete te doen voor de zonden van Duitsland. Tot op vandaag creperen wij in vluchtelingenkampen die niet geschikt zijn voor menselijke wezens zodat elke Joodse man en vrouw dubbel staatsburgerschap kan hebben, één in eigen land en één in het mijne.
… Israël is niet het ‘Jodendom’. Het is een kernmacht met de meest geavanceerde ooit door de mens gemaakte doodsmachines, die het frequent ontketent tegen een hoofdzakelijk ongewapend burgervolk dat het lef heeft zijn vrijheid te eisen.
Aldus de Palestijnse schrijfster Susan Abulhawa. Ze refereert aan een krachtig sentiment, dat ook nog eens resoneert met onze calvinistische inborst. Wij zondige Europeanen hebben onze schuld afgekocht door de Joden een stuk land te geven dat niet van ons was, en worden nu met de gevolgen daarvan geconfronteerd: een ander volk is in plaats van de Joden tot vluchteling geworden, en strijdt, soms met extreme middelen, voor haar vrijheid. Volgens Abulhawa waren de Palestijnen overigens ongewapend en bij haar dan ook geen woord over zelfmoordaanslagen en de verheerlijking van geweld en martelaren door de Palestijnse media.
Nederland levert in tegenstelling tot Duitsland zelf geen wapens aan Israel, maar voert ze wel door en accepteert vergaande Israelische veiligheidsmaatregelen op Schiphol. Nederland speelde ook een niet bepaald fraaie rol tijdens de oorlog, en heel wat Nederlandse agenten, spoorwegpersoneel en verraders werkten mee aan de Holocaust. Dus schuldgevoelens te over, bovendien steunt de huidige Nederlandse regering Israel, dus Abulhawa’s beschuldiging geldt evengoed voor Nederland (en wordt ook vaak tegen Nederland gebruikt).
De mythe dat de Palestijnen boeten voor onze zonden is het toppunt van Palestijns slachtoffer gedrag. ‘Wij zijn geofferd, zodat jullie je geweten konden schoonspoelen. Wij zijn de zondebok. Wij creperen zodat de Joden het goed hebben en jullie van dat nare schuldgevoel af zijn. Alles is ons afgenomen.’ Abulhawa zwelgt in zelfmedelijden. Die arme ongewapende Palestijnen toch.
Natuurlijk is ze niet dom en weet ze dat er meer dan duizend Israeli’s zijn omgekomen door zelfmoordaanslagen – aanslagen die tot doel hadden zoveel mogelijk burgers te doden. Ze weet ook dat de Palestijnen er nog veel meer hadden willen plegen, maar dat dat niet lukte omdat de daders steeds vaker werden gepakt voordat ze hun aanslag konden plegen, en het steeds moeilijker werd langs de checkpoints en de afscheidingsbarrière te komen. Ik neem aan dat ze ook weet dat Fatah en de PLO al voor 1967 zijn opgericht en streefden naar het opheffen van de staat Israel. En daartoe, meest niet succesvolle, aanslagen pleegden vanuit onder andere Syrië en Jordanië. Ze heeft ongetwijfeld van de moefti gehoord en zijn kontakten met Hitler, zijn SS leger bestaande uit moslims en zijn visie op de Joden. Allemaal voordat er een bezetting en zelfs een Israel was, voordat er vluchtelingenkampen waren en Israelische kernwapens. De moefti zweepte de Arabieren op tegen de Joden en ontketende diverse pogroms tegen een ongewapende burgerbevolking, die het lef had na de grootste ramp uit de geschiedenis voor haar vrijheid en onafhankelijkheid op te komen. Nadat de Arabieren ieder compromis dat hen werd voorgesteld afwezen, inclusief het delingsplan van de VN, begonnen zij een oorlog tegen de Joden in Palestina. Ondanks dit alles durft Abulhawa met droge ogen te beweren dat de Palestijnen ongewapend waren en zomaar in vluchtelingenkampen werden gestopt en alles afgenomen.
En steeds meer mensen geloven dit sprookje, omdat het geraffineerd inwerkt op ons schuldgevoel, op onze compassie met de zwakkere en op latent aanwezig antisemitisme. Is het niet geweldig om vanuit mededogen met de Palestijnen onze eigen daden en passant wat te kunnen relativeren?
Het voert te ver om alles wat wordt beweerd in detail te weerleggen, maar de vluchtelingen zijn een centraal onderdeel van het conflict en daarbij een goede illustratie van het omkeren van oorzaak en gevolg, dader en slachtoffer. De meeste vluchtelingen zijn gevlucht voordat zij een Israelische soldaat zagen, in een chaotische oorlog zonder duidelijk front, waarin veel in burgergebied werd gevochten en het onderscheid tussen burgers en strijders niet altijd duidelijk was. Wanneer dorpen Arabische strijders toelieten en hen zelfs hielpen bij de aanval op Joodse konvooien op de naastgelegen weg, zijn zij niet langer onschuldige burgers maar medestrijders. Soms kwamen de strijders echter tegen de zin van de dorpelingen, die wraak van de Joden vreesden. Uit sommige plaatsen werden de vluchtelingen inderdaad verdreven, maar in andere werden ze aangemoedigd te blijven, terwijl juist Arabische leiders ze opriepen te vertrekken. Dit gebeurde bijvoorbeeld in Haifa, waar de burgemeester en het Joodse militaire leiderschap hen smeekten om te blijven. De Arabieren gaven daar echter geen gehoor aan, onder andere omdat zij bang waren voor verraders te worden uitgemaakt die met de vijand heulden.
Volgens VN organisatie UNRWA is iedere Palestijn een vluchteling die tenminste de twee jaren voorafgaande aan zijn vlucht in Palestina was. Daaronder vallen dus heel wat recent aangekomen immigranten uit Egypte, Transjordanië en Syrië, hoeveel precies is niet goed meer te achterhalen. Ook hun partners, kinderen en nakomelingen tot in de oneindigheid zijn vluchteling. Meer dan 90% van de Palestijnse vluchtelingen zijn dan ook nakomelingen. De UNHCR hanteert veel striktere criteria, waarbij nakomelingen de vluchtelingenstatus niet erven. Daarnaast zijn Palestijnen het enige volk waarvan vluchtelingen in eigen land leven. Op de Westoever en in Gaza, in gebied onder verregaande of geheel Palestijns bestuur, leven honderdduizenden vluchtelingen, die wachten op ’terugkeer’ naar Israel. Israel heeft in het verleden voorgesteld de vluchtelingen permanent te huisvesten en wilde bijvoorbeeld na de verwoesting van het vluchtelingenkamp in Jenin tijdens de tweede intifada permanente huisvesting voor ze bouwen. Hier moesten zowel de PLO als de UNRWA echter niks van hebben. De Palestijnen hebben ‘recht op terugkeer’ en moeten dus in kleine overvolle en smerige vluchtelingenkampen blijven zitten. Een medewerker van Abbas heeft niet lang geleden gezegd dat ook als er een Palestijnse staat is de vluchtelingen geen Palestijns staatsburgerschap zullen krijgen. Ze moeten immers naar Israel terug. Het is een idiote situatie. De UNRWA slokt meer geld op dan de hele UNHCR en heeft meer personeel (voor het merendeel Palestijns) in dienst. Ze is echter in tegenstelling tot de UNHCR niet gericht op het oplossen van het vluchtelingenprobleem maar slechts op tijdelijke verlichting van hun problemen. UNRWA houdt ze daarmee afhankelijk en onzelfstandig; ze kunnen en mogen vaak niet werken, en zijn hun leven afhankelijk van voedselhulp van de UNRWA. De EU, de VS en zelfs Israel betalen hier aan mee en houden deze situatie in stand.
Maar waarom kunnen ze dan niet terugkeren? Wel, in de eerste plaats omdat dat tegen de tweestatenoplossing en het Joodse recht op zelfbeschikking indruist. Miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen zullen de demografische balans verstoren en zorgen voor een Arabische meerderheid. Verschillende Arabische leiders hebben aangegeven dat dit ook het doel is van die terugkeer, en ook vertegenwoordigers van vluchtelingenorganisaties maken vaak duidelijk dat men er absoluut niet op uit is om als een minderheid in Israel te leven.
Het eerst zal vervolgens de Israelische Wet op de Terugkeer sneuvelen, waar Abulhawa ook al aanstoot aan nam, en die de basis is van Israel en het zionisme: iedere Jood kan naar Israel terugkeren en heeft een plek waar hij veilig en vrij is , en waar hij zijn religie c.q. afkomst niet hoeft te verbergen. Voor veel Joden voelt naar Israel ’terugkeren’, al zijn ze er nog nooit geweest, als een soort thuiskomen.
Door de geëiste massale terugkeer van Palestijnen naar Israel, zouden Joden een minderheid in eigen land worden, en op zijn best de positie van tweederangsburger innemen. De kans is echter reëel dat er een nieuwe burgeroorlog uit zal breken omdat de Joden hun felbevochten onafhankelijkheid niet zullen opgeven en de Palestijnen nog steeds dromen van het ’terug’veroveren van het hele land. Beide volken willen onafhankelijkheid, en niet samen in een soort binationale staat leven.
Ten tweede: de Joodse vluchtelingen, zowel uit Europa als uit de Arabische landen, zijn voor een groot deel door Israel opgenomen. Met het VN delingsplan zouden er twee staten voor twee volken komen. Waarom een aparte Palestijnse staat creëren als de vluchtelingen er niet heen mogen van het Palestijnse leiderschap? Hier komt ook een fundamenteel verschil tussen Joden en Palestijnen om de hoek kijken: de Joden wilden vooral zo snel na de Tweede Wereldoorlog onafhankelijkheid omdat de Britten de grenzen gesloten hielden voor de Joodse overlevenden van de oorlog. Jaren van gesteggel, compromissen van de VS en illegale immigratie konden de Britten niet vermurwen. Men detineerde gesnapte illegale immigranten op Cyprus in kampen die soms verdacht veel weg hadden van de kampen die ze een paar jaar eerder hadden overleefd. De Joden in Palestina wilden deze mensen binnenhalen, en dat kon alleen in een onafhankelijke staat. Waarom willen de Palestijnen zo graag onafhankelijkheid? Men wil een einde aan de bezetting, maar voor veel Palestijnen is ook Israel ‘bezet Palestina’. En voordat Israel de Westoever bezette, wilden de Palestijnen daar geen eigen staat. Ook hebben de Palestijnen verschillende compromissen, waarin ze een eigen staat hadden kunnen krijgen, afgewezen. De vraag is dus eigenlijk of de Palestijnen wel echt onafhankelijkheid nastreven, of dat het ze vooral om de strijd tegen en het verdwijnen van Israel gaat. Hoe dan ook, de vluchtelingen staan een oplossing van het conflict danig in de weg en worden ingezet om Israel te ondermijnen, niet om zo snel mogelijk naar onafhankelijkheid te streven. Waren de Palestijnen bereid van het zogenaamde ‘recht op terugkeer’ af te zien, dan had men wellicht al een staat gehad. Het is een cynisch spel van zowel de Arabische landen, waar de vluchtelingen in soms erbarmelijke omstandigheden moeten leven en verstoken zijn van allerlei rechten (met name Libanon is berucht) en de Palestijnse leiders zelf, die de vluchtelingen zelfs onder hun eigen bestuur nog afhankelijk en arm houden, en niet bereid zijn om hun als inwoners van het nieuwe Palestina te verwelkomen, behalve natuurlijk, wanneer dat ook Israel zal omvatten.
Abulhawa draagt met haar opzwepende taal natuurlijk allerminst bij aan een oplossing. Ze speelt geraffineerd in op de schuldgevoelens van in dit geval de Duitsers en ontkent iedere Joodse verbondenheid met het land. De rest van het artikel ging grotendeels over het afgekloven cliché dat iedereen die kritiek heeft op Israel een antisemiet is. Ik weet niet wat Abulhawa is, maar ik vraag me af hoeveel compassie ze werkelijk heeft met de vluchtelingen. Ze lijkt vooral gedreven te worden door haat tegen Israel, en dat is nooit een goede raadgever.
Ratna Pelle
Meer over de vluchtelingen:
De nep-Palestijnse vluchtelingen uit 1948
UNRWA fabriceert Palestijnse vluchtelingen
UNRWA helpt Palestijnse vluchtelingen niet
Benny Morris over Palestijnse vluchtelingen (video)