dec 262020
 

= IMO Blog = 

In mijn vorige blogpost besprak ik het radikale gedachtengoed dat Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid uitdraagt en de afkeer van Israel die spreekt uit zo ongeveer alles wat hij zegt en schrijft. Niet zo vreemd dus dat hij zich kritiekloos verbindt met om het even wie die afkeer deelt. Nadat hij een paar weken geleden het NIW aanviel omdat ze te weinig oog zouden hebben voor het extreme gedachtengoed en antisemitisme van Baudet, en korte tijd later Bouchallikht verdedigde die met een groep gelijkgezinde moslima’s met extreme borden in de Gaza demonstratie meeliep, ging hij afgelopen week los in de NRC over antisemitisme (dat niet bestaat behalve bij Baudet en andere rechtsextremisten, en dat door Joodse organisaties verlengstukken van Israel slechts wordt gebruikt om Israel uit de wind te houden zodat het door kan gaan met de genocide op de Palestijnen het inpikken van Palestijns land en vertrampelen van hun rechten.

Afkeer

Gezien de ongekende ruimte die Hamburger in de Volkskrant en NRC krijgt is het goed weer even helder te hebben waar hij werkelijk voor staat. Dat is zoals ik reeds liet zien, namelijk nogal wat anders dan wat de website van Een Ander Joods Geluid vermeldt, en wat veel mensen, zowel op de opinieredactie van kranten als de argeloze lezer, denken. In tegenstelling tot de mooie woorden op de website blijkt EAJG helemaal niet zo voor vrede te zijn en ook niet voor een ‘ander Israel’ dat zich inzet voor menswaardigheid en mensenrechten. Men lijkt bepaald niet ‘verbonden met en bezorgd over Israel, zijn toekomst en zijn voortbestaan’.

Uit de acties van het enige naar buiten tredende bestuurslid Jaap Hamburger, maar ook de door hem nog onlangs in een radio fragment aangehaalde in 2014 overleden Hajo Meijer (z”l), spreekt een intense afkeer van Israel en haar nationale beweging, het zionisme. Beiden maken de vergelijking met de nazi’s, Meijer deed dat het extreemst. Beiden veroordelen alles wat Israel doet in de meest harde bewoordingen, zoeken overal kwaadaardigheid en de meest duistere motieven achter, en stellen de Palestijnen voor als willoze en volkomen onschuldige slachtoffers. Het is allemaal vreselijk zwart-wit. Geen begrip voor moeilijke keuzes waarvoor een legercommandant zich geplaatst kan zien (bombarderen we die lanceerinstallatie vlakbij een huis, die wapenopslagplaats in een appartementencomplex, die Hamascommandant, etc.). Israel mag volgens hun nooit geweld gebruiken.

Definitie

Zo mogen Joden ook nooit over antisemitisme klagen. Antisemitisme is Israels eigen schuld, hebben beiden vaker betoogd. Zonder Israel geen antisemitisme. Nou ja, wat rechtsextreem antisemitisme dan. Hamburger is pertinent tegen initiatieven om antisemitisme te bestrijden, zoals het Joods Akkoord in Amsterdam of de nieuwe antisemitisme definitie van de IHRA. Zoals ik schreef is afgelopen week weer een kwaadaardig opiniestuk van Hamburger verschenen in het NRC, waarin hij betoogt dat er geen aparte coördinator antisemitisme-bestrijding moet komen, want die zal met de IHRA definitie van antisemitisme in de hand en “verstrengeld met actoren als het CIDI, die een ‘firewall’ optrekken, waarachter Israël straffeloos kan doorgaan met het bezetten en annexeren van Palestina”, alle kritiek op Israel doen verstommen. Een ‘schrikbeeld’ dat volgens Hamburger reeds realiteit is in Duitsland en de VS. Het klopt dat Duitsland BDS als antisemitisch heeft bestempeld, vanwege de gebruikte argumenten en methoden van BDS en de zwarte geschiedenis van Duitsland betreffende het boycotten van Joden. In de VS boycotten een aantal staten bedrijven die Israel boycotten, maar dit staat redelijk los van de IHRA definitie. De meningen zijn verdeeld over de vraag of deze wetten de vrijheid van meningsuiting cq. kritiek op Israel inperken.

Dat de laatste jaren helaas uit diverse onderzoeken is gebleken dat antisemitisme toeneemt, en dat juist onder het mom van Israelkritiek Jodenhaat opleeft, Joden zich onveilig voelen, worden bedreigd, niet meer met een keppel op over straat durven, synagoges en andere gebouwen zwaar beveiligd moeten worden, daarvoor sluit Hamburger zijn ogen, verblind door zijn eigen afkeer van Israel en van de mensen en clubs die het soms voor Israel opnemen, en die hij niet nalaat publiekelijk hard aan te vallen.

Er is geen firewall, er is nog altijd meer kritiek op Israel dan op welk ander land ook, al lijkt de aandacht voor het conflict de laatste jaren wat minder te zijn geworden. Het CIDI is overigens behoorlijk terughoudend in het trekken van de antisemitisme kaart, en men staat daar ook zeker niet achter alles wat Israel doet, maar dat past niet in Hamburgers beeld. Ik heb overigens zelf ervaren hoe Hamburger je woorden verdraait en je in een hoek plaatst waar je helemaal niet thuishoort.

Noodzakelijke strijd

Hamburger is geobsedeerd door het feit dat Joodse organisaties die het ook voor Israel opnemen bij de bestrijding van antisemitisme betrokken zijn. Hij ziet hen als verlengstuk van de Israelische regering, niet als onafhankelijke organisaties die vanuit hun Joodse identiteit zich ook met Israel verbonden voelen. En iets ten faveure van Israel zeggen staat voor hem gelijk aan deel uitmaken van een louche lobby die alle kritiek in de kiem wil smoren.

Niet voor niets schreef de linkse Harry van den Bergh (z”l) vorig jaar in zijn Crescas column dat ‘een Ander Joods Geluid en haar leiders langzamerhand paranoïde zijn geworden: alles wordt aangegrepen, ook wanneer het niet relevant is, om steeds maar weer tekeer te kunnen gaan’ (tegen Israel). Net als veel anderen leest hij in de IHRA definitie nergens dat kritiek op Israel niet zou mogen, en verbaast zich erover dat Hamburger zich onttrekt aan de zo noodzakelijke strijd tegen antisemitisme. Sterker nog, hij strijdt tegen die strijd. Hij doet alles om wat Joodse organisaties met moeite voor elkaar krijgen, zoals nu die antisemitisme coördinator, ongedaan te maken. Liever meer antisemitisme, meer onwetendheid over de verschrikkingen van de Holocaust, meer bedreigingen, meer Joden die zich onveilig voelen en belaagd worden, dan dat met organisaties die sympathiek tegenover Israel staan wordt samengewerkt om de veiligheid van Joden in Nederland te bevorderen.

Want, zo redeneert Hamburger met de nodige paranoia, Israel zou weleens garen kunnen spinnen bij een goede antisemitisme bestrijding, omdat als antizionisme verkleed antisemitisme – zoals het gelijkstellen van zionisme aan nazisme – dan ook niet meer kan. Hij hekelt het feit dat in de IHRA definitie het meten met twee maten, het van Israel consequent ander (beter) gedrag eisen dan van andere landen, antisemitisch is, want: “[….] geen enkele andere democratische natie rooft het land van een ander volk en bezet dit meer dan vijftig jaar, zoals Israël met de Palestijnen doet. Toch gebruiken aan Israël-gelieerde organisaties dát voorbeeld te pas en te onpas om onwelgevallige kritiek of beleidsmaatregelen als antisemitisme weg te zetten.”

Maatstaven

Dit is weer zo’n aap-mouw moment. Hamburger wil uiteraard Israel naar andere, veel hogere en totaal irreële maatstaven kunnen beoordelen dan welk ander land ook. Hij doet niet anders. Hij heeft geen kritiek, hij demoniseert. Amsterdam mag een stedenband aangaan met steden in ieder land, behalve Israel. Wat China, Rusland, India, Iran, Marokko of Turkije met hun minderheden uitspoken moeten ze zelf weten, maar Israel verdient een keiharde boycot. Israelische toeristen mogen uitgescholden worden door BDS activisten op de Dam, moet je maar niet in een land wonen dat de meest vreselijke misdaden begaat.

Het klopt dat de meeste landen die bij zo’n langdurig etnisch conflict zijn betrokken niet democratisch zijn. Israel doet zijn best om enerzijds naar Westerse democratische maatstaven te functioneren, terwijl het anderzijds continu in een soort oorlogsdreiging leeft met vele vijanden en raketten op zich gericht, en altijd op zijn hoede moet zijn. Dat eist zijn tol en democratische instituties staan er meer onder druk dan in West-Europa. Dat betekent niet dat Israel minder bestaansrecht heeft dan dictaturen die gebieden bezetten waar een ander volk aanspraak op maakt.

Het ‘schandaal’ is niet dat Nederland de IHRA definitie heeft overgenomen en een coördinator antisemitismebestrijding mede daarmee aan het werk zal gaan, maar dat een zich Joods en betrokken bij Israel noemende marginale groep een continue strijd en hetze voert tegen mensen die proberen iets tegen antisemitisme te doen.

Deze zaak laat zien dat er weleens een kloof gaapt tussen wat een organisatie volgens haar doelstellingen en mission statement voorstaat en wat men in de dagelijkse praktijk doet, waar men zich aan verbindt, met wie men in zee gaat, tegen wie men zich keer op keer richt in de eindeloze hoeveelheid opiniestukken en ingezonden brieven die zowel Dries van Agt toen hij nog gezond was als Jaap Hamburger altijd geplaatst krijgen in de Volkskrant en andere media. Ik vraag mij af of Dieuwertje Blok en Marjan Sax en Felix Rottenberg uit het comité van aanbeveling achter het harde antizionistische activisme van Jaap Hamburger staan (andere bestuursleden treden nauwelijks naar buiten). Ik vraag me af of het comité van aanbeveling blij zou zijn met een voorzitter die op demo’s loopt en spreekt waar Appa zijn haatsalvo’s afvuurt en Israel met de nazi’s wordt vergeleken?

Dit geldt ook voor  de rij namen van prominenten die in de organisatie zitten van The Rights Forum, waar overigens Jaap Hamburger opduikt in het comité van aanbeveling. Hier staan oud politici en hoogleraren vermeld waarvan ik me niet kan voorstellen dat ze achter de constante hetze tegen het CIDI en de Joodse Israel-lobby staan die op de website wordt gevoerd. Met name door schrijver Jan Tervoort wordt de grens met antisemitisme geregeld overschreden. Ik heb al vaker over The Rights Forum geschreven, een club waar Van Agt zich niet meer mee kan bemoeien maar die nog wel op zijn statuur leunt. Naast het aanvallen van het CIDI en het zoveel mogelijk keer Joodse Israel-lobby in een artikel proppen (ik telde weleens meer dan 40 keer) verdedigt men de Britse Labour partij tegen de ‘hetze’ van het CIDI en de Israel-lobby en de BDS-beweging. Je vraagt je af wat de Palestijnen er precies aan hebben om almaar op te schrijven dat de IHRA definitie niet deugt en Hanna Luden een racistische zionist en leugenaar is?

Hondenfluitjes

Het is daarom nogal naïef om alleen af te gaan op wat een organisatie zelf als doelstelling formuleert, zoals Hamburger in zijn stuk over Bouchallikht beweert. Wanneer Baudet bijvoorbeeld een toch wel erg grote aantrekkingskracht blijkt te hebben op leden van het extreemrechtse Erkenbrand, dan komt dat misschien wel omdat zijn ideeën daar eigenlijk niet zo heel ver vanaf liggen, ook al staat dat niet zo op de website van de partij. Wie zich graag met jou associeert en waarom, zegt vaak (niet altijd uiteraard) wel wat over waar jij eigenlijk staat. Officiële doelstellingen verhullen soms een radikalere visie die je liever niet openlijk uitspreekt.

Weinigen zeggen van zichzelf een antisemiet te zijn of van mening te zijn dat Israel geen bestaansrecht heeft en Joden maar als minderheid in een grotendeels Arabisch Palestina moeten wonen, of zelfs helemaal vertrekken daar. Dit wordt doorgaans in bedekte termen gezegd via ‘hondenfluitjes’ als het zogenaamde recht op terugkeer van de vluchtelingen, Israel en het zionisme als koloniaal project, zionisme is racisme, de bezetting van 1948, een democratisch land met gelijke rechten voor alle inwoners (in plaats van 2 staten), etc.

De goede verstaander weet precies wat hiermee wordt bedoeld, veel anderen niet. Precies zoals Baudet niet openlijk zei dat oppermachtige Joodse elites hier de dienst uitmaken, of dat hij een (desnoods gewelddadige) strijd voorstaat om Nederland weer voornamelijk blank te krijgen; omdat buitenlanders dommer zijn en onze cultuur kapot maken.  Wat Baudet deed doen veel anti-Israel clubs al vele jaren met succes.

Ratna Pelle

Share

  One Response to “IHRA-definities en hondenfluitjes bij EAJG”

Comments (1)
  1. Extreem Links en extreem Rechts gaan hand in hand.