feb 202012
 

Het doel van deze nieuwsbrief is om de berichtgeving over Israël kritisch te volgen en fouten, onzorgvuldige of eenzijdige berichtgeving aan de kaak te stellen. Er wordt veel over Israël geschreven en ook vaak met een nogal kritische en soms ronduit negatieve toonzetting. Kritisch zijn mag en moet zelfs, maar het is wel van belang dat men zorgvuldig is en dat alle kanten van de zaak, ook de Israëlische, recht wordt gedaan. Daar schort het helaas nogal eens aan, zoals ook uit eerder onderzoek van onder andere de organisaties WAAR en Missing Peace blijkt (over de NOS en over de NRC).

 

In deze nieuwsbrief staat de berichtgeving over Israël en Iran centraal. De afgelopen weken zijn de spanningen tussen beide landen verder opgelopen en is er over en weer dreigende taal gesproken. Er is echter een fundamenteel verschil tussen het dreigen een land van de aardbodem te vagen of het dreigement de atoominstallaties preventief aan te vallen. Dit onderscheid werd niet door alle media opgemerkt en soms werd Israël als de agressor en de oorzaak van de spanningen neergezet. We concentreren ons op de berichtgeving in de landelijke kranten de Volkskrant, NRC Handelsblad, Trouw en het NOS journaal.  Ook een column op de website van De Pers die het wel heel erg bont maakte komt aan de orde.

Alleen in de Volkskrant wordt min of meer objectief weergegeven dat Israël zich existentieel bedreigd voelt door Iran en wordt dat zonder afkeurende of sceptische toonzetting toegelicht. Bijzonder kwalijk is tot slot dat alle media in het midden laten of Iran werkelijk aan een atoomwapen werkt en blijven steken in een ‘Israël beweert van wel, Iran van niet’, dit ondanks de vele sterke aanwijzingen dat Iran hier wel degelijk aan werkt, zoals een rapport van het VN atoomagentschap IAEA van november 2011. De IAEA concludeerde toen dat Iran ‘activiteiten heeft ontplooid die relevant zijn voor de ontwikkeling van een nucleair explosive device‘. Men heeft raketten ontwikkeld die speciaal geschikt zijn om kernkoppen op te zetten, en verrijkt uranium tot een percentage dat voor atoombommen geschikt is. Bovendien is het onlogisch dat Iran kernenergie voor vreedzame doeleinden zou willen gebruiken, terwijl het land nog over enorme oliereserves beschikt. Ook heeft Iran, op de dag dat in het NOS journaal Thomas Erdbrink uitlegde dat Iran het non-proliferatie verdrag heeft ondertekend en alles netjes wordt gecontroleerd, wederom VN inspecteurs de toegang geweigerd, dit maal tot Parchin, een onderzoeks- en testlocatie voor conventionele wapens, en tot documenten en medewerkers hiervan.

1. NOS Achtuur Journaal 3 februari: Harde taal uit zowel Israël als Iran

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1237957

Hierin werd uitgebreid bericht over de Israëlische dreigementen aan het adres van Iran en Irans reactie. Het item begon met een citaat van minister van defensie Barak die onder andere zei dat ‘later weleens te laat zou kunnen zijn’. De mogelijke doelen van zo’n aanval werden genoemd, ook Irans dreigement dat Israël een kankergezwel is dat verwijderd moet worden, waarna de verslaggevers uit Israël en Iran de stemming in beide landen verwoordden. Daarbij was vooral  verslaggever in Iran Thomas Erdbrink erg subjectief en gaf de propaganda van het Iraanse regime klakkeloos weer, zonder enige distantie. Een Israëlische aanval zou slecht zou zijn voor de beweging die in Iran voor hervormingen strijdt, en zou het regime versterken. Hij benadrukte dat de meeste mensen wel verandering willen, maar geen Israëlische aanval. Erdbrink betwijfelde openlijk of Iran (nog) aan een kernwapen werkt, en vergeleek de huidige situatie met Irak, dat geen massavernietigingswapens bleek te hebben en toch werd aangevallen, wat hij als een grote fout kenschetste. Iran werkt mee aan de inspecties en alles wordt gecontroleerd, zo ging Erdbrink verder.

Op al deze beweringen, die veeleer Erdbrinks subjectieve overtuigingen reflecteren dan een objectief beeld geven van de situatie, valt nogal wat af te dingen: De interne oppositie is wellicht tegen een Israëlische aanval, maar met kernwapens zal het regime nog steviger in het zadel zitten. Veel landen, waaronder Saudi-Arabië en de Golfstaten, zijn fel tegen een Iraans kernwapen. Een Iraans kernwapen zal bewegingen als Hezbollah enorm versterken. Erdbrink legde verder uit dat het voor Iran heel logisch is juist wel een kernwapen te willen hebben, juist vanwege de Israëlische bedreigingen. En Israël heeft er wel 150, zo voegde hij eraan toe. De Israëlische dreigementen zullen hen juist aansporen om snel een eigen kernwapen paraat te hebben.

Sommige beweringen van Erdbrink zijn simpelweg onjuist, zoals dat Iran altijd meewerkt aan inspecties. Andere zijn subtielere vormen van propaganda, zoals het omkeren van oorzaak en gevolg. Israël dreigt pas met een preventieve aanval op Iran sinds het land serieus aan een kernwapen werkt en zelf talloze malen heeft bedreigd Israël te vernietigen. Erdbrink stelde een Iraans kernwapen bovendien voor als alleen een probleem van Israël terwijl dit voor veel landen een nachtmerrie zou zijn. En hij verklaarde heel stellig dat  een Israëlische aanval juist goed zou zijn voor het regime en slecht voor de oppositie, terwijl dat natuurlijk pure speculatie is. Hij nam geen enkele afstand van wat hij verklaarde, maakte nergens duidelijk dat Iran het weliswaar zo ziet, maar je het ook heel wel anders zou kunnen zien. De correspondente in Israël, Monique van Hoogstraten, deed dit wel.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Nucleair_programma_(Iran)

http://organisaties.inhetnieuws.nl/Internationaal_Atoom_en_Energie_Agentschap

2. Geluidsfragment NOS: Israël voedt dagelijks vijandbeeld Iran

http://nos.nl/audio/337747-israel-voedt-dagelijks-vijandbeeld-iran.html

6 februari is op de site van de NOS een geluidsfragment geplaatst met als titel: ‘Israël voedt dagelijks vijandbeeld Iran’. Deze titel is zeer misleidend en geeft bovendien een subjectieve visie weer, niet een nieuwsfeit. Iran heeft immers allerminst vredelievende bedoelingen en zeker niet tegenover Israël, en maakt dat geregeld duidelijk. Het is de plicht van de Israëlische overheid hierop te anticiperen en de burgers voor te bereiden op het ergst denkbare scenario, en hen in zo’n geval zo goed mogelijk te beschermen. In het geluidsfragment wordt een aankondiging van de Israëlische minister van defensie, de top van het leger en de inlichtingendienst over een mogelijke aanval op Iran als een serieuze optie ‘een rijp maken van de geesten’ genoemd.  Men stelt het voor alsof Israël paranoïde reageert op Iran en er helemaal geen dreiging is, en Israëls kant, dat men zich moet beschermen en dat Iran Israël existentieel bedreigt, wordt neergezet als onjuist en onderdeel van een bewuste campagne. Het fragment eindigt veelzeggend met: “Bij de opening van de werkweek sprak Netanjahoe opnieuw van de dreiging die van Iran uitgaat, over hoe Iran Israël als een kankergezwel ziet en wil vernietigen, maar bang zijn hoeft volgens hem niet want prioriteit nummer 1 van zijn kabinet is om Israël nog sterker te maken, en het leger nog verder te ontwikkelen. Klinkt dat nou geruststellend of angstwekkend?”

De suggestie wordt gewekt dat Israël uit geheel vrije keus uit zou zijn op een oorlog met Iran.  Als Israël niet zo hysterisch zou doen was er niks aan de hand, lijkt de boodschap. Ook hier is de neutraliteit en feitelijkheid ver te zoeken. Israël wordt voorgesteld als agressor, terwijl in werkelijkheid de Iraanse overheid niets anders doet dan haar eigen burgers met vijandsbeelden over Israël te hersenspoelen. Daarover hebben we echter nog geen reportages bij de NOS gezien. Ook het antisemitisme in Iran en veel Arabische landen (in Iran is onlangs een nieuwe uitgave van de Protocollen van de Wijzen van Zion uitgebracht) vindt de NOS niet interessant.

3. NOS journaal 13 en 14 februari

In de journaals van 13 en 14 februari was er aandacht voor de aanslagen die op Israëlische diplomaten zijn gepleegd in India, Georgië en Thailand. Op 13 feb. opende men met het feit dat Israël direct naar Iran wees, en na een korte beschrijving van de toedracht werd premier Netanyahu geciteerd, die zei dat Iran de grootste exporteur van terreur ter wereld is, en de Israëlische regering samen met de veiligheidsdiensten zullen optreden tegen de terreur vanuit Iran om Israëls veiligheid te waarborgen. Vervolgens werd gemeld dat Iran ontkende er iets mee te maken te hebben en Israël op zijn beurt heeft beschuldigd van het doden van zeker vijf atoomgeleerden. De spanningen zijn opgelopen vanwege Irans omstreden atoomprogramma, aldus de NOS.

Op 14 februari opent men het item over de mislukte aanslag in Thailand met de opmerking dat ‘aartsvijanden Israël en Iran geen moment onbenut laten om elkaar te beschuldigen van terreurdaden’. Volgens Thaise functionarissen hadden de Iraanse daders het op Israëlische doelen gemunt, iets dat de NOS niet zo duidelijk meldde. Maar de belangrijkste misser is dat de aanslagen op de Iraanse atoomgeleerden die vermoedelijk door Israël zijn gepleegd en de aanvallen op Israëlische burgers die vrijwel zeker door Iran zijn gepleegd, gelijk gesteld worden. In het eerste geval gaat het echter om het verhinderen van een Iraans kernwapen, een duidelijk militair doel, terwijl het Iran gaat om het treffen van Israël en haar burgers. De dreigementen over en weer waar de NOS herhaaldelijk van spreekt staan dan ook geenszins op dezelfde lijn: Iran dreigt Israël keer op keer te vernietigen, terwijl Israël slechts dreigt Iraans kernprogramma om zeep te helpen.

http://nos.nl/audio/341118-israel-legt-iraanse-link-tussen-aanslag-in-bangkok-en-andere-aanslagen.html

Geluidsfragment, 15 februari. Men stelt dat Israël meteen naar Iran wijst terwijl er nog veel onduidelijk is volgens de Thaise autoriteiten. Correspondent Michel Maas legt uit dat Israël al eerder heeft gewaarschuwd voor aanslagen in Thailand en er toen een Libanees is opgepakt die spullen bij zich had waarvan je explosieven kan maken. De Thaise autoriteiten leggen een verband met de aanslagen in India en Georgië en onderzoeken de springstof maar zeggen ook dat nog veel onduidelijk is. Twee Iraniërs zijn nog op de vlucht, en de dader ligt gewond in het ziekenhuis.

http://nos.nl/video/341301-iraniers-planden-aanslag-op-israelische-diplomaten.html

In dit geluidsfragment dat eveneens woensdag 15 februari op internet is geplaatst wordt wederom gesteld dat nog niet bekend is wat de daders van de aanslag in Thailand precies van plan waren. Er zijn nu drie daders gepakt, de derde was naar Maleisië gevlucht en is daar opgepakt. De Thaise autoriteiten zeggen dat dezelfde explosieven zijn gebruikt als in India en dat wordt onderzocht of dezelfde groepering erachter zit.

Bericht op internet: http://nos.nl/artikel/341224-iran-israel-achter-thaise-aanslag.html

In dit bericht op internet van wederom 15 februari wordt uitgebreid gemeld dat Israël Iran van de aanslag in Bangkok beschuldigt, en dat Iran de aantijgingen van Israël ontkent. Men besluit met:

Tussen Iran en Israël groeien de spanningen, vooral vanwege het nucleaire programma van Iran. Israël zegt dat het land kernwapens probeert te maken. Iran houdt vol dat het nucleaire programma louter vreedzame doelen dient, zoals energieopwekking en medische toepassingen.

Wat opvalt in de berichtgeving van de NOS is dat de informatie dat de aanslagen Israëli’s tot doelwit hadden, ontbreekt. Andere media waaronder Trouw melden dit wel. Men is uiterst voorzichtig in het geven van informatie over de waarschijnlijkheid dat Iran de dader is en Israël het doelwit. Ook is er meer aandacht voor de (volkomen ongefundeerde) Iraanse aantijgingen dat Israel er zelf achter zit dan voor de veel voor de hand liggender (en door de Thaise autoriteiten bevestigde) Israëlische. Het slot is de bekende ‘Israël beweert X en Iran beweert Y’ formule. Daarmee worden de aantijgingen van beide landen op een lijn gesteld wat gezien bovenstaande informatie niet reëel is.

4. Volkskrant: Bom Iran domineert debat Israël

Aan de hand van een ‘vraag en antwoord’ behandelde verslaggever Rolf Bos op 30 januari de kwestie rond het Iraanse kernwapen. Hij stelde daarbij dat de vergelijking die Israël maakt tussen het Iraanse regime en Hitler niet klopt, omdat er in Iran 25.000 Joden leven met dezelfde rechten als andere Iraniërs.  Die Joden moeten echter wel verdragen dat de Holocaust wordt ontkend, antisemitische series op TV worden uitgezonden, boeken als de Protocollen worden verspreid, en ieder contact met mensen in Israël is taboe en kan ernstige gevolgen (verraad) hebben. Iraanse Joden zijn een kwetsbare minderheid die zich koest moet houden en liever niet naar buiten toe laat zien dat men Joods is. Deze bewering van Bos is dan ook nogal kort door de bocht.

Het artikel is over het geheel genomen redelijk neutraal, maar ook Bos doet de populaire bewering dat een Israëlische aanval de nu kritische bevolking weer achter het regime zou doen scharen. Zoals gezegd, is dat nogal speculatief. Voor het zelfde geld slaat het regime een modderfiguur en zakt het in de ogen van de bevolking juist door de mand omdat het niet tegen het zoveel kleinere Israël op kan en de oorlogsretoriek nogal hol blijkt te zijn. Het zou de bevolking dan juist kunnen motiveren om opnieuw de strijd tegen het verzwakte regime aan te gaan.

5. Volkskrant: Thomas von der Dunk vraagt zich af of het Witte Huis gesloten blijft voor idioten

Thomas von der Dunk neemt het in zijn opiniestuk van 3 februari in de VK op voor dictators. Hij ziet hen als de tegenhangers van democratisch gekozen politici en meent zich te kunnen verplaatsen in het perspectief van waaruit dictators opereren. Vanuit die optiek bekeken vindt Von der Dunk hen geenszins dwaas, in tegenstelling tot Westerse politici die dictators voor idioot zouden houden. Het Witte Huis blijft voor zulke lieden dan ook gesloten. Von der Dunk heeft de gewoonte om dingen te bekijken vanuit begrip voor alles wat niet Westers is. Op zichzelf kan dat verrijkend zijn, ware het niet dat hij hierin veel te ver gaat en in zijn eigen simplisme terecht is gekomen. Dictators zouden volgens hem door de Westerse en democratisch gekozen leiders in het zadel zijn geholpen of op z’n minst een reactie zijn op de Westerse en in zijn visie koloniale politiek. Von der Dunk kan zijn visie echter alleen maar onderbouwen door te  denken in zwart- wit.  Hij stelt in zijn opiniestuk namelijk dat Ahmadinejads dreigende taal aan het adres van Israël niet ‘gek’ is. Die is bedoeld om  het zwart-wit-wereldbeeld van veel Iraniërs  te versterken wat  de  binnenlandse positie van de Iraanse president ten goede komt.  De  voorspelbare reactie daarop vanuit  Republikeinse presidentskandidaten  is dreigende taal aan het adres van Iran, omdat die, gezien het zwart-wit-Teaparty-wereldbeeld,  in Republikeinse kringen op veel bijval kan rekenen  Inderdaad is het vanuit het gedachtegoed van een gevaarlijke dictator meer dan logisch om een tegenstander met alle ter beschikking staande middelen van de kaart te willen vegen. Maar gelet op de opstanden in Iran in 2009 denken veel Iraniërs niet zwart–wit, laat staan dat de dreigende taal van Ahmadinejad dit denken zou versterken.  Hiermee hebben we de kern van de misser in dit artikel te pakken. Van een opiniemaker mag namelijk meer creativiteit en genuanceerdheid worden verwacht dan Von der Dunk ventileert in zijn columns, waarin hij ook met de feiten een zeer bedenkelijk loopje neemt.

6. Volkskrant neemt niet afstand van toespraak Ahmadinejad

Op 11 februari publiceerde de VK een bericht over een live toespraak van Ahmadinejad op de Iraanse staatstelevisie. De Iraanse president kondigde daarin aan dat, ‘het land binnenkort zeer belangrijke prestaties op nucleair gebied bekend zal maken’. Hij haalde in zijn toespraak natuurlijk ook weer heel onredelijk uit naar Israël. Dat land is volgens Ahmadinejad gecreëerd door het Westen om de wereld te overheersen. ‘De essentie van deze afgod was een verhaal dat de Holocaust wordt genoemd. Iran heeft deze afgod met moed en wijsheid stukgeslagen om de westerlingen te bevrijden‘, beweerde Ahmadinejad. De president heeft de Jodenvernietiging door nazi-Duitsland herhaaldelijk afgedaan als een mythe. De uiterst gevaarlijke denkbeelden van Ahmadinejad zijn weliswaar bekend maar de redactie van de Volkskrant is hierbij in gebreke gebleven. Men had op zijn minst een alinea aan dit bericht toe moeten voegen, waarin de uitspraken van Ahmadinejad aan de hand van feiten nadrukkelijk zouden worden weerlegd, waardoor er recht gedaan zou zijn aan de positie van Israël. Bovendien had er verwezen moeten worden naar de bevindingen van het IAEA uit november 2011, die in de inleiding al  aan de orde zijn gekomen.

7. De Pers: column Martin Hulspas

Op 4 februari  verscheen wederom een zeer gekleurde column over Israel van wetenschapsredacteur Martin Hulspas op de website van Dagblad De Pers. Hij begon met de visie dat een preventieve aanval van Israël op Iran niks zou uithalen, en ‘hooguit voor een jaartje vertraging’ zou zorgen, dat daarna bovendien ondergronds verdergaat en dus nog onkwetsbaarder zou worden. In werkelijkheid verschillen de meningen sterk over hoeveel vertraging een aanval zou veroorzaken, wat de risico’s zijn en dus of het van Israëls oogpunt gezien een goede zaak zou zijn. Ten onrechte stelde Hulspas dat de ‘verzamelde militaire leiders’ van Israël ook tegen een aanval zijn. Vervolgens stelde hij dat Iran na zo’n aanval natuurlijk terug mag slaan, ook met atoombommen, en dat ze daarom alleen nog maar harder aan een atoombom gaan werken. Iran werkt echter al met al haar vermogen aan een atoombom, en de suggestie dat het pas echt gemotiveerd is een atoombom te maken en Israël aan te vallen nadat Israël heeft aangevallen is een omkering van zaken. Immers, wanneer er niet zoveel dreigende taal uit Iran zou komen, zou Israël zich niet zo’n zorgen maken en geen preventieve aanval overwegen.

Hulspas beweerde vervolgens dat het voorkomen van een Iraans kernwapen een plaatselijk belang is van Israël, en het Europa en de VS ten onrechte dwingt tot strengere sancties. Ook zou het de wereldwijde economische crisis versterken wanneer het tot een aanval over zou gaan. ‘Nog meer crisis, met dank aan Israël’, zo stelde Hulspas cynisch. In werkelijkheid is het evenzeer in het belang van Europa, de VS, de Arabische landen en de Iraanse oppositie dat Iran geen kernwapen ontwikkelt. Iran wordt met een kernwapen oppermachtig en kan zich tegenover de eigen bevolking meer permitteren. Ook in de regio kan het doen wat het wil, en ook Europa en VS doelen liggen binnen raketbereik van Iran. Dat is een constante dreiging, want we weten niet hoe rationeel de mullahs in Iran zijn; bij ieder geschil zal Iran maar even subtiel hoeven te hinten op het feit dat men tegenwoordig een kernmacht is om het Westen te doen inbinden. Wanneer Israël met een preventieve aanval het Iraanse kernprogramma met meerdere jaren kan vertragen, heeft de hele wereld meer tijd om dit tegen te gaan.

Vervolgens gaf Hulspas zijn persoonlijke visie op Israël: het is afgezakt tot een failed state en hij vroeg retorisch of het ongestraft de veroveraar en imperialist mag uithangen. Hij kwam ook wederom met een aantal onjuistheden, zoals dat het leger het grootste deel van de begroting zou opslorpen (6,3% van het BBP volgens Wikipedia) en dat de sociale zekerheid er slechter is dan in andere geïndustrialiseerde landen. Ook suggereerde hij dat alle ultra orthodoxen in Israël vrouwen en kinderen lastig vallen, en tot slot meende hij dat Netanjahoe de oorlogsretoriek bewust inzet om de seculieren en religieuzen te verenigen: “Een lekkere oorlogsdreiging, een ‘nationaal gevaar’, komt dan erg goed uit.”

Hulspas’ column maakt een karikatuur van Israël, vergroot negatieve zaken gigantisch uit en laat de positieve weg. Daarnaast bevat hij verschillende onjuistheden. Volgens hem is er helemaal geen serieuze dreiging en hoeft Israël van Iran niks te vrezen. Hulspas heeft recht op zijn eigen mening en vooroordelen maar niet op zijn eigen feiten.

8. NRC Handelsblad 4 februari: Oorlog Israël tegen Iran voorlopig nog verbaal / Heel wat argumenten tegen militaire actie

In deze nieuwsanalyse worden vooral de argumenten tegen zo’n actie opgesomd, en de vraag gesteld of het Israël nu ernst is of dat het met de hernieuwde dreigementen probeert zwaardere sancties af te dwingen.

De argumenten tegen een aanval zijn op zichzelf redelijk en klinken ook in Israël zelf (legerchef tegen, helft van de bevolking tegen, VS tegen, EU tegen, er zijn alternatieven zoals Stuxnet, een aanval is geen verrassing meer na alle dreigementen, Iraans kernprogramma kan hooguit worden vertraagd en de prijs is hoog, en Israël schrikt Iran af van het gebruik van eventuele kernwapens zoals de VS vroeger de Sovjet Unie).

Wat het artikel gekleurd maakt is het feit dat Israëls angst voor Iran nogal suggestief wordt weergegeven: “deze oorlogstaal vindt in Israël gretig gehoor” en: “Teheran wil Israël van de kaart vegen, gelooft hij [Netanyahu]” Met andere woorden: het is allemaal overdreven bangmakerij.

Ook nogal twijfelachtig is de bewering dat “de officiële inschatting in de VS is dat Iran nog niet het besluit heeft genomen om daadwerkelijk kernwapens te bouwen, laat staan die te gebruiken. Iran zelf ontkent militaire nucleaire ambities te hebben. ” Voorts wordt erop gewezen dat Iran het Non Proliferatie Verdrag heeft ondertekend en Israël niet, en Iran daarmee onder toezicht van het Atoomagentschap staat. Het kritische rapport van de IAEA uit november en de recente weigering van inspecteurs bij een militaire testlocatie blijven onvermeld.

9. NRC Handelsblad 14 februari: Israël beticht Iran van aanslagen

Vrij kort artikeltje (ANP, Reuters) waarin Israëls beschuldigingen en een korte toedracht van de aanslagen in India en Georgië staan beschreven. Opvallend is dat men stelt dat “India vooralsnog weigert een aanwijzing te geven in welke hoek het de daders zoekt.” Ook voegt men aan Netanyahu’s beschuldiging toe dat hij daar geen bewijzen voor geeft, en suggereert zo dat Israëls aantijgingen nogal lukraak zijn, terwijl er wel degelijk aanwijzingen zijn dat Iran erachter zit. De aanslagen vinden precies vier jaar na de dood van Ihmad Mughnieh plaats, de tweede man van Hezbollah, en die had wraak gezworen. Ook Indiase veiligheidsdiensten verdenken Iran; volgens de onderzoekers is een dergelijk vernuftig explosief nog nooit eerder in India gebruikt.

Men stelt verder dat Israëlische leiders regelmatig zinspelen op een aanval op de Iraanse nucleaire faciliteiten en dat Iran ontkent aan een kernbom te werken. Dit is vooral gekleurd door wat ontbreekt: Iran heeft Israël ook herhaaldelijk bedreigd, en al lang voor de recente spanningen, en er zijn bovendien sterke aanwijzingen dat Iran wel degelijk aan een kernbom werkt en die ook bijna gereed heeft.

10. NRC Handelsblad 15 februari: Bangkok: doel van mislukte aanslag was Israël

Dit artikel meldt dat volgens Bangkok de aanslag gericht was tegen Israëlische diplomaten, maar ook dat Thailand zich niet wil uitlaten over de rol van Iran. Volgens de Israëlische ambassadeur heeft de politie een zelfde soort bom gevonden als ook in India was gebruikt, aldus het artikel. Iran ontkent elke betrokkenheid en beschuldigt Israël van moordaanslagen op verschillende atoomgeleerden. Iran zegt ook dat haar kernprogramma zuiver civiel is. India zwijgt over de Israëlische beschuldigingen dat Iran achter de aanslagen van maandag zit, omdat het met zowel Israël als Iran goede relaties onderhoudt.

Dit artikel is licht gekleurd omdat het de Iraanse ontkenningen meldt, ook van het willen maken van een atoombom en ook expliciet stelt dat India zich er niet over uit wil laten.

11. Trouw 8 februari: ‘Stop geklets over aanval op Iran’

Inez Polak maakt verslag in Trouw over wat er zoal wordt gespeculeerd over een mogelijke optie van een militaire aanval van Israël op de nucleaire installaties in Iran. Zij laat premier Netanyahu in haar artikel aan het woord: “Hou op met dat geklets over aanvallen op Iran. Het is alleen maar schadelijk voor Israël en alle pogingen wereldwijd om Iran te dwingen af te zien van zijn nucleaire ambities”. Minister van defensie, Ehoed Barak, had zijn eigen visie hierop. In het verslag wordt die visie ook onder de noemer geklets geplaatst maar dat is het niet.   Barak  gaf weloverwogen en duidelijk aan, dat `later te laat kan zijn’ en doelde daarmee op de voortgang van de ontwikkelingen van de nucleaire installaties in Iran, wat voor Israël een reëel gevaar betekent. Barak benadrukte het belang van een voortijdig ingrijpen. Verderop wordt namelijk melding gemaakt van de aankondiging van de Iraanse president dat Iran zijn kernprogramma zou voortzetten. De redactie van Trouw zet daar tussen haakjes bij: ‘voor vredelievende doeleinden’. Alsof de redactie de bevindingen van de IAEA van afgelopen november nooit heeft gelezen. Hieruit blijkt dat Trouw a priori Iran de hand boven het hoofd houdt. Dat past niet bij een kwaliteitskrant.

Bovendien is er door Trouw nog het berichtje ‘wezenlijke dreiging’ vlak naast dat van Inez Polak geplaatst. Daarin wordt weliswaar de Israëlische angst bondig geschetst maar het eindigt met de opmerking dat Israëlische deskundigen, die opperen dat het hoog tijd wordt dat ook Israël zich aan inspectie onderwerpt, een superkleine minderheid is. Zo wordt reële Israëlische angst gebagatelliseerd en aan het authentieke bericht van Polak een eigen redactioneel tintje gegeven.

12. Trouw 15 februari: Aanslag Bangkok was gericht tegen Israël

http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3180669/2012/02/15/Aanslag-Bangkok-was-gericht-tegen-Israel.dhtml

Redelijk neutraal bericht waarin in tegenstelling tot de NOS wel wordt gemeld dat volgens een Thaise functionaris Israël het doelwit was van een aanslag gepleegd door een Iraans team moordenaars.

Conclusie

Zoals in de inleiding vermeld blijkt dat met name informatie die de Israelische kant en de Israelische angst voor een Iraans kernwapen bevestigd, niet of summier wordt gegeven. Men is zeer terughoudend in het linken van Iran aan terrorisme, ondanks allerlei zaken die die kant op wijzen, van het soort explosieven dat werd gebruikt tot Iraanse dreigementen om Israel ook in het buitenland te schaden. Omgekeerd werd de link naar Israel bij de aanslagen op de Iraanse atoomgeleerden wel direct gelegd, ondanks het feit dat ieder bewijs daarvoor ontbrak. Ook valt op dat correspondenten in Israel altijd veel afstand bewaren tot de Israelische lezing van zaken maar dat dit voor bijvoorbeeld Iran niet geldt. We moeten dan ook concluderen dat met name de NOS, NRC en Trouw zich niet altijd aan de journalistieke normen houden en er sprake is van een bevooroordeelde houding tegenover Israel. De Pers maakte het met zijn column van Hulspas helemaal bont. Helaas is het enige geluid dat er in De Pers over Israel valt te lezen doorgaans van Hulspas en Ludemann, want men plaatst geen brieven of tegenartikelen en er zijn geen columnisten die Hulspas tirades tegen Israel tegenspreken. Hiermee diskwalificeert men zichzelf als kwaliteitskrant.

We roepen media en journalisten op om meer zorgvuldigheid te betrachten in hun berichtgeving over Israel en zich daarbij aan regels en normen te houden als hoor en wederhoor, het checken van diverse bronnen en het aan bod laten komen van verschillende kanten van een zaak. Dat komt het begrip van een kwestie en de kwaliteit van de journalistiek ten goede.

_______________________________________________________________________

Deze nieuwsbrief is een initiatief van Israel: 12 Points en Israel-Palestina.Info

Wij maken ons al een tijd lang zorgen over de in onze ogen vaak niet objectieve berichtgeving over het Israëlisch-Palestijns conflict. Vandaar het initiatief om een mediamissers nieuwsbrief te verspreiden met de belangrijkste missers van de afgelopen weken. Deze zal ook op de websites www.israel-palestina.info en www.israel12points.nl worden geplaatst.

Share