= IMO Blog =
Er lijkt een doorbraak in het vredesproces te zijn. Die indruk krijg je althans als je sommige koppen van nieuwsberichten ziet. “Palestijnen willen binnen een jaar vrede”, zo meldden diverse nieuwssites afgelopen donderdag. Fijn, dat werd tijd, zou ik zeggen.
Maar helaas ging het niet om een mooi nieuw vredesplan waarbij men eindelijk inziet dat de miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen niet naar Israel kunnen ’terugkeren’, en men erkent dat ook de Joden verbonden zijn met het land en met Jeruzalem en er recht hebben op een staat. Het bleek te gaan om een concept resolutie die de Palestijnen via Jordanië aan de VN Veiligheidsraad hebben voorgelegd. Daarin eisen de Palestijnen een akkoord binnen een jaar en de volledige Israelische terugtrekking uit de Westbank en Oost Jeruzalem voor het einde van 2017. Eisen dus, zoals we de Palestijnen kennen, en geen enkele concessie van hun kant. Maar daar kom je in dit ANP bericht niet echt achter:
De Palestijnen hebben woensdag een ontwerpresolutie ingediend bij de VN-Veiligheidsraad waarin staat dat er binnen een jaar een vredesakkoord moet zijn met Israël. Het akkoord moet de “visie van twee onafhankelijke, democratische en welvarende staten” vertegenwoordigen.
De Palestijnen willen soevereiniteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, gebieden die sinds 1967 door Israël zijn bezet. Ook willen ze Oost-Jeruzalem als hoofdstad van de staat Palestina. Israël zou accepteren dat Palestina als soevereine staat bestaat, maar zou niet akkoord gaan met de gebiedsverdeling van voor 1967.
De Gazastrook door Israel bezet? Menen ze dat, of vinden ze het teveel moeite om uit te leggen dat Hamas daar sinds 2007 de macht heeft en er geen Israeli meer in Gaza zit? En een democratisch Palestina lijkt ver weg gezien het feit dat Abbas al bijna tien jaar aan de macht is en verkiezingen keer op keer worden uitgesteld. Zonder Israelische aanwezigheid op de Westbank is de kans groot dat Hamas daar ook de macht zou hebben gegrepen. Zij deden daar van de zomer al een poging toe. Zowel Hamas als de PA gedragen zich als alleenheersers, de corruptie is wijdverbreid, de rechtspraak is partijdig, dissidenten worden opgepakt en gemarteld, op ‘verraad’ en het verkopen van land of huizen aan Joden staat de doodstraf, etc.
De VN resolutie van de Palestijnen is onderdeel van hun strategie om niet via onderhandelingen met Israel maar via de internationale gemeenschap hun eisen binnen te halen, en zo niks in ruil te hoeven doen. De internationale gemeenschap staat welwillend tegenover de Palestijnen en hun strijd voor een eigen staat, en heeft weinig oog voor Israels bezwaren en veiligheidsargumenten. Palestijns extremisme en geweld wordt gezien als reactie op de bezetting, niet als oorzaak van het voortdurende conflict. Tijdens de Oslo akkoorden werd afgesproken dat beide landen zouden afzien van maatregelen die de juridische status quo van de Westbank zouden veranderen. De Palestijnen proberen nu echter Israel via een omweg te dwingen zich terug te trekken, wat een juridische verandering van de status quo inhoudt.
Dat maakt ook die eenzijdige erkenning van Palestina, die door journalisten en politici wordt bejubeld, zo dubieus. Indertijd is heel duidelijk afgesproken dat alle final status issues, zoals Jeruzalem, grenzen, veiligheid en de vluchtelingen, in onderhandelingen tussen de partijen zouden worden opgelost. Die onderhandelingen liepen stuk, en latere onderhandelingen liepen ook telkens stuk. Het vergt een serie blogs om in detail te beschrijven wat er allemaal mis ging, en het is te simpel dit alleen de Palestijnen in de schoenen te schuiven, maar duidelijk is wel dat zij er een groot aandeel in hadden. Ze wezen verschillende voorstellen die Israel en de Amerikanen deden af, op strategische momenten werd het geweld opgevoerd, en de Palestijnse media blijven een boodschap verkondigen van strijd voor het vaderland, onverzettelijkheid en Jodenhaat (zie dit artikel voor een aantal voorbeelden).
Als de Palestijnen binnen een jaar een vredesakkoord met Israel willen, waarom stelt men dan niet voor de onderhandelingen met Israel te hervatten? Netanyahu heeft altijd gezegd dat hij bereid is zonder voorwaarden vooraf te onderhandelen. Of Israel op het moment veel kan leveren is de vraag, aangezien er verkiezingen zijn uitgeschreven voor maart en de rechtse partijen op winst staan. Maar wanneer Abbas laat zien dat hij serieus wil onderhandelen en daarbij niet alleen eist maar ook wat te bieden heeft, valt er voor de Israelische kiezer een duidelijke keuze te maken: geven we vrede een kans door op een gematigde partij te stemmen of gaan we voor het nationalistische sentiment en de isolatie?
Ratna Pelle
NB: stemming over de resolutie is voor langere tijd uitgesteld, nadat de Palestijnen Europese aanpassingsvoorstellen van de tekst afwezen; onaangepast zou de resolutie waarschijnlijk op een Amerikaans veto stuiten.