Hieronder een gastblog van Gerbrig Arends, die (helemaal alleen) meeliep met de anti-Israel wake die Anja Meulenbelt had georganiseerd om de activisten van Islamitische Jihad en aanverwante organisaties te herdenken die Israel had gedood in reactie op de vele raketbeschietingen. Zij wilde daar een ander geluid laten horen en ging het gesprek aan met diverse anti-Israel activisten.
Met enkele toevoegingen van mij.
Ratna Pelle
(eerdere Gaza wake te Utrecht jan. 2009, foto RTV Utrecht)
Wake voor Gaza. Maar wie waakt voor Israël?
Op donderdag 15 maart, had Anja Meulenbelt op haar weblog opgeroepen tot een ‘wake voor Gaza’ in Utrecht i.v.m. de vijandelijkheden van Israel tegen Gaza die juist de afgelopen weken weer zoveel mensenlevens zouden hebben gekost. Hier ontbrak duidelijk de nuance, dus ik toog die dag rond 17.45 naar Utrecht CS en vond al gauw een klein groepje mensen met Palestijnse vlaggen en wat borden met allerlei leuzen, dat Israel zijn criminele activiteiten moet staken en oproepen tot een boycot van Israel.
En natuurlijk dat grote spandoek waarop je 4x een kaartje van Palestina (zoals zij het noemen) ziet. De eerste keer is dat helemaal groen maar er komt steeds meer wit totdat ‘Palestina bijna helemaal van de kaart is geveegd’. (Als je het spandoek van rechts naar links leest, op z’n Hebreeuws of Arabisch, dan verschijnt er overigens een heel andere boodschap die misschien wel meer recht doet aan de waarheid). [Dat kaartje is ontzettend misleidend want al het land dat in handen was van de Britten voor 1948 (en dus geen privé eigendom was van Arabieren of Joden) wordt als ‘Palestijns’ ingekleurd. Daaronder valt de gehele Negev woestijn, 60% van het huidige Israel. Zie over deze misleidende kaartjes: Palestina op de landkaart – RP]
Ik ben daar maar vlak bij gaan staan en heb mijn vlag van Israel uit de tas gehaald en omhoog gehouden samen met een spandoekje waarop ik had geschreven “Na hoeveel raketten zouden wij reageren?” Ik doelde daarmee natuurlijk op het feit dat Israel de beschietingen vanuit Gaza jarenlang had laten voortduren, en ook de laatste jaren en weken eigenlijk niets terug had gedaan, ook niet toen Hamas de wapenstilstand verbrak door toch weer raketten op Israel af te schieten. Er zijn de afgelopen jaren duizenden raketten op Israel afgevuurd, maar die halen pas het nieuws wanneer Israel reageert en er Palestijnse doden vallen.
Maar dat bleek niet zomaar voor iedereen duidelijk te zijn helaas. Sommige mensen meenden zelfs dat mijn tekst tegen Israel gericht was omdat het in hun idee het niet de Palestijnen zijn die steeds weer raketten afschieten maar Israel! Onnodig om te zeggen dat ik weinig gehoor kreeg als ik probeerde uit te leggen dat het net andersom was.
Ik had ook een ander spandoek mee genomen met het aantal burgerdoden (7500!) in Syrië er op, maar dat was iets te groot om het alleen vast te houden. En aangezien er verder niemand zich bij mij aansloot kon ik dat helaas niet gebruiken.
[Je kunt natuurlijk zeggen: maken die burgerslachtoffers in Syrië het minder erg wat Israel doet? Op zichzelf niet, maar de Palestijnse doden (bijna allemaal activisten van de Islamitische Jihad en andere terreurorganisaties) vallen totaal in het niet bij wat het Syrische regime dagelijks aanricht tegen de eigen bevolking, waarbij burgers expliciet het doelwit zijn. Het is een schril contrast tussen een regime dat zijn eigen bevolking op de meest brute wijze doodt en onderdrukt, en een land dat zich tegen raketaanvallen verdedigt met gerichte acties. Ondertussen is het Israel dat de woede en verontwaardiging oproept van de pro-Palestina activisten, die beweren dat zij voor de mensenrechten opkomen. Geen wake voor Syrië, geen oproepen Syrië te boycotten, geen boze brieven en artikelen en blogs over wat Syrië doet. Ja, het is erg, we weten het, en laat me nu verder met rust. – RP]
Het groepje actievoerders groeide langzaam tot zo’n 40 mensen die mij wat verbaasd aankeken, sommigen werden boos, anderen namen foto’s van me, of waarschuwden elkaar hardop om maar niets te zeggen omdat ‘sommige mensen nu eenmaal te dom zijn om het te begrijpen’. Het groepje bleef in de stationshal wachten en op een gegeven moment kwam ook Anja Meulenbelt aan. Ik had haar graag even gevraagd naar alle reacties die ik in het verleden op haar weblog heb geschreven en die zij gewist (gemeulenbelt) heeft, maar zij achtte mij maar een blik waardig, en toen ging de groep op pad. Ik liep mee, heel Hoog Catharijne door en Utrecht in. Ik kwam zo af en toe zelfs midden in de stoet te lopen, maar dat was geen probleem. Op een enkeling na behandelde men mij beleefd en er waren zelfs betogers die mij complimentjes gaven omdat ik zo’n lef had! Een stalletje waar Ahava producten werden verkocht werd ongemoeid gelaten.
Er waren ook voorbijgangers die of boos reageerden, of juist hun duim opstaken: “wat goed dat u dit doet!” Ook waren er mensen die echt informatie kwamen vragen omdat ze gewoon niet weten hoe en wat ze ervan moeten denken. Bv. over berichten over apartheid in Israel, of dat Israel toch het land van de Palestijnen ingepikt had. Mensen die eigenlijk sympathie hadden voor beide kanten maar vaak toch weinig weten over de geschiedenis en de huidige situatie.
En dan kun je gaan uitleggen dat er in Israel helemaal geen apartheid is, en dat Israel het enige land in het Midden Oosten is waar bv. volkomen vrijheid van godsdienst is voor Joden, christenen en moslims. Dat Palestina eeuwen lang een zeer dun bewoonde, desolate uithoek was van het ene wereldrijk na het andere en dat veel Palestijnen, zelfs Arafat, pas vrij kort geleden naar het gebied zijn gekomen, terwijl er ook altijd Joden hebben gewoond, en in de 19de eeuw al een aantal Joodse immigratiegolven hebben plaats gevonden.
En dat niet Israel het probleem is, maar dat het de eigen Palestijnse leiders zijn die steeds weer de belangen van hun volksgenoten hebben opgeofferd aan hun haat tegen Israel en hun verlangen dat land van de kaart te vegen. Ik heb ook uitgelegd dat ook ik beslist niet anti-Palestijns ben, maar dat je de Palestijnen niet helpt met een boycot van Israel, maar door hun leiders aan te pakken.
Op een plein ergens in de stad aangekomen vormden de actievoerders een halve kring en hebben een paar mensen (o.a. Anja Meulenbelt) gesproken. Ik kon het lang niet allemaal mee krijgen, maar ik hoorde wel dat het o.a. ging om:
– leugens, hoe oneerlijk en eenzijdig de media wel niet zijn (dat zijn ze inderdaad, alleen dan niet ten gunste van Israel maar van de Palestijnen!),
– hoe Israel onrechtmatig zomaar iemand om zijn politieke ideeën van kant had gemaakt (mijn reactie dat het niet om zijn politieke ideeën ging, maar om zijn terroristische daden en plannen viel niet in goede aarde),
– een heel dramatisch verhaal over een gezin in Gaza waar opeens een bom op het huis was gevallen en een kind was om gekomen. (Verschrikkelijk natuurlijk, als het waar is, hoe en wat de omstandigheden ook zijn. Maar helaas blijken de verhalen over omgekomen kinderen vaak niet te kloppen. Van de vijf burgerslachtoffers tijdens de recente escalatie zijn er drie door Palestijns vuur omgekomen.)
Verder werden er lichtjes ontstoken, er werd gezongen (we shall overcome, en iets van internationale solidariteit en ‘Israel schendt mensenrechten, hi ha ho’!), er was 2 keer een moment van stilte en toen brak de boel min of meer op. Ik ben gezellig met ze mee terug gelopen en heb nog wat doorgepraat met 2 actievoerders die echt een totaal ander beeld hebben over de geschiedenis van het conflict en de rol van Israel daarin dan ik. Je kunt je afvragen of het ooit mogelijk zal zijn daar een echt gesprek over te voeren. Het lijkt me heel moeilijk en ik wordt daar weleens wat hopeloos van.
Toen we bijna weer bij het station waren vroeg een man die 2 Palestijnse vlaggen in zijn hand had aan mij of ik naast de Israelische vlag niet ook de Palestijnse wilde vasthouden. Ik moest even denken, maar toen bedacht ik en heb ik hem ook gezegd dat Israel vanaf het begin altijd heeft ingestemd met alle delingsplannen en dat, als het aan Israel had gelegen, er dus al lang een Palestijnse staat was geweest, dus dat ik best ook een Palestijnse vlag vast wilde houden. Maar toen ik mijn hand uitstak om de vlag van hem aan te nemen kreeg ik hem niet…
Ca. 19.30 uur waren we weer terug op Utrecht CS en ging ieder zijns/haars weegs. Tot de volgende keer!?
Gerbrig Arends-Alkema