– Ratna Pelle –
Na een pauze van een paar weken, blijk ik geen groot nieuws over Israel te hebben gemist. Het nieuws over Israel wordt in onze media momenteel totaal overschaduwd door de discussie over IS, Syriëgangers, wel of niet en waar bombarderen, hoe anders IS een halt toe te roepen, of het niet hypocriet is om nu wel IS te bombarderen nadat we Assad twee jaar lang zijn gang lieten gaan bij het uitmoorden van zijn eigen bevolking, wat de lessen van Irak en Afghanistan zijn, etc. etc.
Ik ga op deze vragen hier bewust niet in. Niet alleen omdat ik op een aantal dilemma’s ook het antwoord niet weet, maar vooral omdat de kranten ermee volstaan en de talkshows en nieuwsprogramma’s ermee zijn gevuld.
Bloggers als EoZ brachten nog diverse voorbeelden aan het licht van omgekomen burgerslachtoffers in de recente Gaza Oorlog (‘Protective Edge’) die actief bleken te zijn geweest bij de Qassam Brigades of de Islamitische Jihad. Abbas heeft Israel weer eens van genocide beschuldigd, en de raketten van Hamas op Israel betiteld als ‘legitieme vorm van verzet tegen de koloniale racistische Israelische bezetting. En Erekat goochelde weer eens met cijfers en de waarheid. Zo beweerde hij dat 96% van de slachtoffers in de Gaza Oorlog onschuldige burgers waren. Volgens een onderzoek van een Israelische denktank, die een derde van de slachtoffers heeft onderzocht, zou zo’n 50% burgerdoden zijn. Ook beweert Erekat dat Israel 50.000 huizen heeft vernield (zelfs volgens pro-Palestijnse organisaties is dat zwaar overdreven, en ligt het aantal dichter bij de 15.000), en dat een half miljoen Gazanen dakloos zijn geworden (dat was het totale aantal dat tijdens de Gaza Oorlog elders onderdak zocht, waarvan een grote meerderheid al lang weer naar hun huizen zijn teruggekeerd).
Ondertussen doen ook andere PA hoogwaardigheidsbekleders hun best Israel te laten zien dat ze geen vredespartner zijn. VN ambassadeur Riyad Mansour zei dat de Palestijnen ‘de heersers over het land zijn sinds 3000 jaar, en Netanyahu maar naar Brooklyn moet terugkeren’ (waar noch Bibi noch zijn voorouders vandaan komen). En Jibril Rajoub noemt Netanyahu een nazi-fascist. Ga zo door PA, als je wilt laten zien dat Israel en de internationale gemeenschap zaken met je kunnen doen en je enig realiteitsbesef hebt.
Netanyahu stelde in zijn speech voor de VN ietwat gemakzuchtig Hamas met de IS op een lijn en pleitte voor meer samenwerking met ‘gematigde’ Arabische staten zoals Jordanië, Egypte en Saudi-Arabië. De dreiging van IS en het Iraanse nucleaire programma zijn immers dreigingen voor al deze landen, waartegen men gemeenschappelijk moet optreden. En daarmee ontstaat er ook meer ruimte om met de Palestijnen vrede te sluiten. Zit wat in, maar al deze landen hebben met een extreem anti-Israelische bevolking te maken en met groeiende islamistische bewegingen. Riyad heeft zelf over de hele wereld salafistische instellingen helpen opbouwen en allemaal promoten ze via staatskanalen zowel antizionisme als antisemitisme. De ruimte voor actieve samenwerking lijkt mij dan ook nogal beperkt.
Ondertussen stelt Abbas weer eens eisen voordat er weer onderhandeld kan worden. Dit keer moet de VN Veiligheidsraad een resolutie aannemen waarin wordt bepaald dat Israel zich binnen twee jaar eenzijdig geheel uit de Westbank en Oost Jeruzalem moet hebben teruggetrokken, alle nederzettingenactiviteit moet staken, alle grenzen moet openen en een ‘rechtvaardige oplossing’ voor de Palestijnse vluchtelingen accepteren. Met dat laatste doelt men zeer waarschijnlijk op het zeer onrechtvaardige recht op terugkeer, wat erop neer komt dat miljoenen nakomelingen van de vluchtelingen in Israel moeten kunnen wonen wat het land totaal zal ontwrichten.
Uit een recente enquête blijkt dat Abbas en co zich redelijk in lijn met de bevolking opstellen. Zo staat 80% van de Palestijnen achter het afschieten van raketten op Israel zolang Israel de grenzen niet geheel open gooit. Een meerderheid vindt het daarbij gerechtvaardigd wanneer raketten vanuit burgergebied (lees: vanuit scholen en moskeeën) worden afgevuurd om het zo lastiger voor Israel te maken de militanten te bestrijden zonder onschuldige slachtoffers te maken. Ruim 80% staat achter de manier waarop Hamas ‘zich tegen de bezetting verweert’; 63% wil de oorlog van Hamas tegen Israel ook naar de Westbank verplaatsen. Overigens waren deze cijfers een maand geleden nog hoger, namelijk 88 en 72%.
Wanneer Palestijnse leiders Israel van genocide beschuldigen, raketaanvallen vanuit burgergebied op burgerdoelen goedpraten als legitiem verzet en de Joden neerzetten als een koloniaal volk dat niks te zoeken heeft in Israel, dan spreken zij de taal van het volk. Een taal die overigens ook al lang wordt gecommuniceerd via de media, scholen en preken in moskeeën, dus het is lastig te zeggen wat de kip of het ei is. Wel duidelijk is dat het noodzakelijk is voor vrede dat deze spiraal wordt doorbroken en Palestijnen weer op de planeet Aarde landen. Dat zij snappen dat de Joden niet zullen vertrekken, dat raketten afvuren op Israel tot bommen op de afzenders en hun organisatie leidt, en dat voor vrede pijnlijke compromissen nodig zijn, van beide kanten.
Het Westen kan ze hierbij een handje helpen door het Palestijnse leiderschap op haar verantwoordelijkheid te wijzen en consequenties te verbinden aan de voortgaande opruiing in de media en via scholen etc. Verder is het cruciaal dat er werkelijke dialoog- en verzoeningsprojecten worden opgezet en gesteund vanuit het Westen. Dus niet de bekende pro-Palestijnse projecten waarin men met een paar antizionistische Joden samen Israel en de bezetting hekelt, maar projecten waarin Palestijnen ‘mainstream’ (gewone) Joden ontmoeten en beide volken met elkaars narratief, grieven en trauma’s worden geconfronteerd.
Helaas zie ik tot nu toe weinig animo bij Westerse landen om het na decennia van vruchteloze pogingen tot onderhandelingen, en het opstellen van onrealistische vredesplannen en wegen daar naartoe, het eens over een andere boeg te gooien. Een waarbij het extreme Palestijnse antizionisme, de haat tegen Israel en Joden en het ontkennen van hun rechten en geschiedenis, eens als het (of op zijn minst een van de) centrale probleem wordt behandeld, in plaats van de continue focus op de nederzettingen en de bezetting.