= IMO Blog =
Met de einddatum van de onderhandelingen met Israel in zicht, zal Abbas moeten kiezen tussen de bekende Palestijnse mantra’s en een vredesakkoord.
Afgelopen dinsdag herhaalde hij tegenover de Peruaanse president die op bezoek was dat men het recht op terugkeer van de vluchtelingen niet zal opgeven.
Palestinians insist that the question of those who fled or were forced out of their homes when Israel was created in 1948 be resolved on the basis of UN General Assembly Resolution 194, which defines principles for their “right of return.”
Een paar dagen eerder had hij tegenover linkse Israelische studenten gezegd dat hij Israel niet in de problemen wilde brengen met miljoenen vluchtelingen:
“The Israeli propaganda that I intend to flood Israel with five million refugees is nonsense,” he said. “We don’t want to change the demographics in Israel.”
Abbas spreekt voortdurend met twee monden, hij zendt voortdurend verschillende signalen uit. Dat is begrijpelijk, want enerzijds wil hij naar het Westen en naar Israels linkerkant een gematigd gezicht laten zien; hun steun heeft hij nodig om zelf aan de macht te kunnen blijven en de PA te kunnen laten voort bestaan. Anderzijds moet hij tegenover zijn eigen achterban en vooral de hardliners binnen Fatah laten zien dat hij geen loopjongen is van de Amerikanen en Israeli’s (zoals hij wel vaak wordt afgeschilderd) en laten zien dat hij een trotse Palestijn is die de Palestijnse retoriek goed beheerst. Vandaar ook dat hij tegenover de studenten toegaf dat er mogelijk een probleem is met opruiing in de media, maar dit ondertussen gewoon voortzet.
Op de facebookpagina van Fatah wordt geweld verheerlijkt, zoals in dit fimpje, maar ook officieel wordt geweld als legitiem onderdeel van de strijd beschouwd. Dit is overigens conform het handvest van Fatah, ondanks alle beweringen dat dat met de tekening van de Oslo Akkoorden aangepast zou zijn. Elder of Ziyon heeft zelfs een Engelse versie gevonden. Ook staat Fatah niet achter de tweestatenoplossing, en hebben vooraanstaande leden dat openlijk toegegeven. Ondertussen beweert Abbas dat zelfs Hamas een akkoord met Israel zou steunen, iets dat andere vooraanstaande Fatah leden herhaalden:
“Of course they’ll join, why wouldn’t they?” he said. “They will be obligated by the decisions of the Palestinian leadership. I am confident of this. In my opinion, the real impediment to peace is not Hamas but [Prime Minister Benjamin] Netanyahu and the extremist right-wing government in Israel.”
Waarom niet? Wel, omdat ze zelf continu zeggen van niet, en roepen dat heel Israel bezet Palestina is en bevrijd moet worden? En dat ze nooit vrede met Israel zullen sluiten? Nee, hierin verschillen ze niet principieel van mening met de Al Aqsa Martelaren Brigades, en Fatah zelf, alleen is Hamas nog wat explicieter. Oh, en het staat natuurlijk in hun handvest, en Hamas leiders en aan Hamas verbonden imams vervloeken de Joden en geven ze de schuld van de holocaust, voor zover die al heeft plaats gevonden. De Fatah functionaris geeft verder als ijzersterke motivatie dat:
“One of the issues we agreed on was the right of the Palestinian people to a state on the June 4, 1967, borders,” he said. “Mashaal declared this publicly during his speech at the signing ceremony on May 4, 2011.”
Juist ja. Omdat Hamas het eens was met een staat op de Westoever (inclusief Oost Jeruzalem en de oude stad en de Tempelberg) stemde het ook in met een Joodse staat op het overgebleven gebied? Maar dat heeft hij nooit gezegd en dat zou Fatah hem ook niet nazeggen. Wat er met de rest van het gebied moet gebeuren bleef onduidelijk. Hamas is voor de ’terugkeer’ van alle vijf miljoen nakomelingen van de vluchtelingen, dus Israel zal dan niet lang meer een Joodse meerderheid hebben. Fatah is daar eveneens voor en Abbas zwabbert daarover. Hij is voor het principe maar hint erop dat hij bereid is tot enig compromis in de praktijk. Overigens staat op de website van Abbas nog steeds een boek uit 1977 waarin hij uitlegt hoe het zionisme vernietigd kan worden. Het is een paar jaar geleden opnieuw uitgebracht. Op deze website is ook een logo van heel Israel te zien met een Palestijnse vlag erboven.
In het licht van al deze zaken is het niet meer dan logisch dat Israel een duidelijke stellingname eist wat betreft erkenning van haar bestaansrecht als Joodse staat. Zolang dat niet gebeurt hebben de mensen in Israel die tegen een Palestijnse staat zijn (en die groep lijkt te groeien) een machtig wapen in handen. Ze hoeven maar op een paar uitspraken van Fatah/PLO leiders te wijzen, een omhelzing van Abbas met een ras terrorist of het verheerlijken van hun ‘heldendaden’ in PA media aan te halen. ‘Hoe kan de internationale gemeenschap verwachten dat we land overdragen aan deze terroristenvrienden die ons niet erkennen, onze geschiedenis vervalsen en continu leugens over ons verkondigen?’
Abbas moet een keuze maken. Als hij de boekjes in wil gaan als de Palestijnse president die zijn volk naar een eigen staat leidde, dan moet hij eenduidig en ondubbelzinnig Israels bestaansrecht als Joodse staat erkennen, stoppen met het uitbetalen van riante salarissen aan ex-terroristen en de verheerlijking van geweld in media, op scholen en in moskeeën. Op die manier zal hij niet alleen de overtuigde vredesactivisten ter linkerzijde, maar ook de twijfelaars in het centrum en de pragmatici die weten dat het zionisme succesvol was omdat het altijd bereid was compromissen te sluiten, van zijn goede wil kunnen overtuigen. En alleen dan kan er in Israel weer een meerderheid ontstaan voor de vergaande compromissen die nodig zijn voor een twee-statenoplossing. Een dergelijke houding vergt moed, doorzettingsvermogen en de bereidheid in te gaan tegen wat hij en andere leiders hun volk decennia lang hebben verteld. Dat is niet zonder risico. Het vergt de mentaliteit van de strijder voor de goede zaak die bereid is de ultieme prijs te betalen voor zijn idealen.
Ratna Pelle