jan 122014
 

PGGM= IMO Blog =   

Er lijkt in toenemende mate in Nederland een sfeer te ontstaan om Israelische producten en bedrijven te boycotten vanwege directe of indirecte betrokkenheid bij de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, waarbij de Nederlandse regering met haar ontmoedigingsbeleid een aanjagende rol speelt (Zie mijn vorige blog).

Een boycot is een extreem middel, dat veel haken en ogen kent en zelden leidt tot een aanpassing van beleid van het betreffende land. Tegenover het prettige gevoel ook echt wat te doen en niet alleen te roepen dat je het ergens niet mee eens bent, staan polarisatie, selectiviteit (je kunt nou eenmaal onmogelijk alle bedrijven boycotten die zich aan kwade praktijken schuldig maken), en het feit dat je ook mensen treft die onschuldig zijn. In dit geval niet alleen Israeli’s maar ook Palestijnen die profiteren van de diensten van Mekorot, het waterzuiveringsproject waaraan Royal Haskoning mee zou werken en de banken waarin PGGM nu niet meer investeert. Elise Friedmann en Christenen voor Israel vermelden dat PGGM eiste dat zelfs het ‘Magen David Adom’ (het Israëlische Rode Kruis) zijn activiteiten in deze gebieden zou moeten stopzetten. CvI schreef in een open brief aan PGGM: ‘Hiermee impliceert u dat goede medische hulp aan de Israëlische én de Palestijnse bevolking in deze gebieden moet worden ontzegd.’ Indien dit klopt (het komt uit ‘BDS-bronnen’) is dat werkelijk krankzinnig.

Ik wijs er nog maar even op dat Israel in het C-gebied, dat onder haar controle staat, de verantwoordelijkheid heeft voor het welzijn van zowel de Israelische als Palestijnse bevolking. Dit valt onder de verantwoordelijkheden van een bezetter zoals die o.a. in de Geneefse Conventie staan. Zolang er geen politieke oplossing is en Israel het gezag in deze gebieden uitoefent, zou het uitermate onethisch zijn wanneer allerlei diensten aan de bevolking zomaar worden stop gezet.  Ook bij Royal Haskoning ging het om een project waar juist ook de Palestijnen van zouden profiteren, en de dorpen langs de zwaar vervuilde Kidron rivier waren dan ook in eerste instantie blij met het project. Toen er echter ruchtbaarheid aan werd gegeven sprak de PA zich ertegen uit en werd het daarop door Royal Haskoning, op aandringen van de regering, stopgezet. Voor minister Timmermans was de negatieve houding van de PA doorslaggevend. Wat hij blijkbaar niet weet of wil weten is hoe veel macht de zogenaamde ‘anti-normalisatie beweging’ heeft en hoe moeilijk het is voor Palestijnen om überhaupt ook maar iets met Israel samen te doen. Diverse samenwerkingsinitiatieven zijn al gesneuveld doordat de BDS’ ers roet in het eten gooiden. Mensen die toch met Israel samenwerken worden voor verraders uitgemaakt en bedreigd. Het ging daarbij steevast om zaken die ook de Palestijnen ten goede komen, en niet om belangen van kolonisten. Deze mensen zijn naar eigen zeggen tegen vrede en een tweestatenoplossing.

Het ging bij Royal Haskoning om een belangrijk project voor omwonenden, het milieu en historisch erfgoed (dat aangetast wordt door de zwaar vervuilde rivier). De minister had op zijn minst moeten proberen te achterhalen waar de houding van de PA vandaan kwam in plaats van deze als bewijs te zien dat het project alleen Israelische belangen zou dienen. Het is deze kortzichtigheid die ik de regering en het ministerie in het bijzonder kwalijk neem. Zo wordt de vrede niet bevorderd en problemen juist verergerd.

De vraag is dan ook wat Nederland te winnen heeft bij deze houding en dit beleid tegenover Israel. Het ligt in de lijn der verwachting dat meer bedrijven zullen volgen, en dat de relatie tussen Nederland en Israel zal bekoelen. Inmiddels is de Nederlandse ambassadeur wederom om uitleg gevraagd. De handel zal afnemen. Israel zal Nederland minder serieus nemen en zal zich mogelijk stroever gaan opstellen. Daardoor zal het voor Nederland lastiger worden een constructieve rol in het vredesproces te spelen en dingen van Israel gedaan te krijgen. De kans dat Israel hierdoor zijn beleid op de Westbank gaat herzien is nihil. Israel weet dat een groot deel van de internationale gemeenschap fel tegen de nederzettingen is gekant, en heeft wat dat betreft geen Nederlandse lesjes nodig. Er zijn genoeg mensen en groeperingen in Israel die, beter geïnformeerd dan de Nederlandse regering, wijzen op misstanden en zich inzetten voor de Palestijnen. Het lijkt erop dat Nederland een wat te grote broek heeft aangetrokken. Het pragmatisme en de behoedzaamheid die het buitenlandse beleid van deze regering kenmerken, zijn wat betreft Israel zoek. De vraag is hoe dat komt.

Sommigen in de pro-Israel scene hebben daar een makkelijk antwoord op: Timmermans is een socialist en een hypocriet en zit onder de plak van de Arabische lobby, die steeds meer macht krijgt in Nederland. Rutte en de VVD zijn slapjanussen die de PvdA (‘Partij van de Arabieren’) veel te veel macht hebben gegeven in dit kabinet. Ook de term ‘antisemitisme’ valt weer regelmatig. Ik begrijp de frustratie, maar dergelijke tirades hebben weinig met de realiteit te maken. Timmermans is over het algemeen een goede diplomaat en evenwichtig politicus, die een scherp oog heeft voor het haalbare en de effecten van beleid. Hij is tegen het nederzettingenbeleid maar geen antizionist en al helemaal geen antisemiet. Hij is gewend met regimes te praten waar je niet blij van wordt. Hij weet dat er meer en ergere misdaden zijn dan wat Israel op de Westbank doet, ook al heeft hij daarvan, onder invloed van pro-Palestijnse bronnen, waarschijnlijk een te eenzijdig-negatief beeld. Hij is er ook niet op uit de relatie met de VVD op scherp te zetten en hij gelooft oprecht dat men neutraal en constructief bezig is. Op andere terreinen heb ik daar in ieder geval geen aanwijzingen voor gezien. Waarom schiet men dan zo door wat betreft Israel en de nederzettingen?

(wordt vervolgd)

Share