= IMO Blog =
Zoals verwacht deden kleinere uitgesproken partijen het goed bij de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart, zowel ter linker- als ter rechterzijde. Althans in de grote steden, want in veel kleinere plaatsen wonnen vooral lokale partijen die vaak geen bijzonder radikale standpunten hebben maar in de beleving van veel mensen dichter bij de zorgen van de gewone man en vrouw staan dan landelijke partijen. Denk, NIDA en ook de Partij voor de Dieren worden vaak bij de progressieve partijen ingedeeld, maar de vraag is of dat terecht is. Denk en Bij1 worden in de stemwijzers steevast bij de linkse partijen gerekend, en daardoor kreeg ik ze bij de vorige landelijke verkiezingen nogal bovenaan bij de resultaten. Onterecht lijkt mij als je bedenkt dat Denk stevig sympathiseert met Erdogan en behoorlijk Turks nationalistisch is.
Het is een bekende paradox: Nederlands (of Westers) nationalisme is bij links niet erg populair, maar nationalisme van minderheden en vooral van niet westerse volken is dat wel. Joods nationalisme is helemaal erg en wordt door velen als racisme en kolonialisme gezien, Palestijns nationalisme geldt als bevrijdingsstrijd van een inheems en onderdrukt volk en krijgt dus sympathie van links. Dat juist onder moslims vaak nogal conservatieve waarden heersen wat betreft vrouwen, homo’s en allerhande vrijheden, daar voelt men zich soms ook wel wat ongemakkelijk over, maar wordt toch vaak op de koop toe genomen, al zijn er ook grenzen. Zo stond Jesse Klaver vanaf het begin kritisch tegenover de linkse samenwerking met NIDA in Rotterdam, en oefende hij direct stevige druk uit op de fractievoorzitster om de stekker eruit te halen toen de “Israel = IS” tweet van Nourdin el Ouali opdook. Geen gemaar, niks ‘maar Israel is ook wel erg’ etc. Lodewijk Asscher noemde de tweet zelfs antisemitisch, en Lilian Marijnissen sprak zich kritisch uit over het islamitische karakter van NIDA. De lokale lijsttrekkers waren overigens minder kritisch.
En in Amsterdam is men ook niet bepaald enthousiast om met Denk in zee te gaan. Deze allochtone partijen combineren linkse ideeën over sociaal beleid en steun voor vluchtelingen met conservatieve ideeën over gezag, emancipatie en andere minderheden dan die waartoe men zelf behoort. Volgens sommigen is de winst van deze partijen behoorlijk verontrustend. Zo schrijft Jan Gajentaan in OpinieZ dat:
Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog krijgt het antisemitisme weer invloed op politiek niveau. We stonden erbij en keken ernaar.
Dat NIDA, net als overigens Denk, tegen het antisemitisme aanschurkt, mag inmiddels duidelijk zijn. In de gewraakte tweet worden Israel en IS op een aantal punten gelijkgesteld: beide zouden een ‘illegaal gecreëerde staat’ vormen, religie als excuus gebruiken, de inheemse bevolking terroriseren, door het westen worden gefinancierd, en de internationale gemeenschap zou bij beide de andere kant op kijken. Het is niet alleen nonsens, er zitten bekende antisemitische stereotyperingen en complottheorieën achter, zoals de idee dat het westen (en vaak ook Israel) achter IS zit. Ook de idee dat Joden niet inheems zijn en dat zij hun religie misbruiken (en dat uit de mond van de lijsttrekker van een partij die banden heeft met de Moslimbroederschap) zijn dubieus.
Joden woonden duizenden jaren in het gebied, zijn er meermaals verdreven of weggepest, en vormden al vanaf eind 19e eeuw een meerderheid in Jeruzalem. Israel is niet Europees zoals de tweet stelt; veel Joden komen uit het Midden-Oosten en drukken hun stempel op het land en de cultuur. Joden werden door de eeuwen heen vaak neergezet als parasieten in de landen waar ze woonden, die zogenaamd alleen loyaal waren aan zichzelf en hun eigen snode plannen hadden, ook al woonden ze ergens al eeuwen en waren volkomen geïntegreerd. Dat veel Palestijnen eveneens relatief kort geleden naar het mandaatgebied Palestina emigreerden – omdat het land door zowel de Britten als de zionisten werd ontwikkeld en er daardoor werk was – wordt voor het gemak vergeten. Wanneer je werkelijk van mening bent dat IS met zijn gruweldaden en totale minachting voor vrouwen en andersgelovigen, op een lijn te stellen is met Israel, dan ben je niet geschikt voor de politiek, en al helemaal niet voor progressieve politiek.
Het is overigens niet de eerste keer dat NIDA de grenzen opzoekt. Bart Schut somde in het NIW een paar eerdere incidenten op:
Zo was partijleider Nourdin el Ouali de enige Nederlandse politicus die vorig jaar april sprak tijdens de (pro-)Hamasconferentie in de Rotterdamse Doelen. Begin dit jaar wilden de islamisten nog een busmaatschappij boycotten omdat het moederbedrijf Israëlisch is. Tijdens een mede door Nida georganiseerde demonstratie werd zomer 2017 in Rotterdam de inmiddels beruchte antisemitische slogan khaybar khaybar ya yahud gescandeerd. En natuurlijk heeft u in NIW 19 het door Carel Brendel geschreven exposé over de banden tussen Nida en de Moslimbroederschap en Hamas kunnen lezen.
Waarom dan noemde Jesse Klaver, die zo resoluut reageerde toen de “Israel = IS” tweet anderhalve week voor de verkiezingen opeens opdook, NIDA in Buitenhof een dag eerder nog ‘een progressieve partij’? Omdat men een of ander homo manifest had ondertekend, en omdat men net als GroenLinks een sociaal beleid in Rotterdam wil voeren, en fel tegen discriminatie is. Maar dat laatste geldt alleen als het de eigen groep betreft, en het sociale beleid komt ook vooral de eigen achterban van armere allochtonen ten goede. Terwijl op GroenLinks veel mensen stemmen die zelf wit en hoogopgeleid zijn en goede kansen hebben, stemmen op NIDA en Denk vooral mensen die zelf profiteren van hogere uitkeringen en meer subsidies voor sociaal werk. Net zoals er op de VVD veel mensen stemmen die zelf goed verdienen en daarom voor lagere belastingen en minder sociaal beleid zijn.
Misschien klinkt het wat verheven, maar in mijn ogen moet een partij niet vooral bezig zijn met hoe ze de belangen van een bepaalde groep binnen de samenleving kan behartigen, maar hoe de samenleving als geheel beter kan functioneren en zo eerlijk mogelijk ingericht kan worden. Waar de oude politieke stromingen een brede visie hadden (die niet per se de drijfveer van het stemvee was), hebben we nu rechtse partijen die de stem van vooral de armere autochtoon vertolken (die bang zijn om door al die vaak ook arme allochtonen er zelf op achteruit te gaan) en zogenaamd linkse partijen die de stem van de soms ook werkelijk gediscrimineerde allochtoon vertolken. Het gevolg is meer polarisatie.
(Vervolg: ‘De twee maten van NIDA‘)
Ratna Pelle