okt 092016
 

al-haq-logo= IMO Blog = 

Ik schreef donderdag over de berichtgeving in NRC Handelsblad betreffende de ‘zaak Kiswanson’. Op 1 en 2 september verschenen nog twee artikelen in het kader hiervan. Het artikel ‘Wie bewijs verzamelt in Gaza, wordt tegengewerkt’ gaat over een man, Wissam Sheheibars, die twee kinderen verloor in de Gaza oorlog, omdat zij door een raket werden getroffen toen ze op het dakterras de vogels wilden voeren. Voor correspondent Derk Walters staat direct al vast dat zijn verhaal de waarheid is, en dat Israel dus weer eens fout zit. Zo is de wijk ‘volgens hen op geen enkele manier aan Hamas te koppelen’. Juist. Als zij dat zeggen is dat zo. Uiteraard zouden de bewoners het onmiddellijk vertellen aan de buitenlandse correspondent die op bezoek is als zij wisten dat Hamas ook actief is in de wijk. Je hoeft van Hamas immers niks te vrezen, iedereen in Gaza praat daarom altijd vrijuit over de misdaden en praktijken van Hamas. Ook is uiteraard zeker dat de raket van Israel komt. Alle raketten komen van Israel, sterker nog: alle ellende komt van Israel. Het is nog nooit voorgekomen dat raketten van Hamas in Gaza terecht kwamen en daar slachtoffers maakten, dus met die mogelijkheid hoeft  Walters uiteraard geen rekening te houden. Dat scheelt weer lastig uitzoekwerk; journalisten hebben het immers druk genoeg.

Het artikel meldt voorts: ‘Volgens de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem zijn er tijdens de oorlog in totaal 250 kinderen uit de Gazastrook gedood in hun eigen huis.’

Ook hier geldt weer: als Betselem het zegt, zal het zeker kloppen. Negeer de onderzoeken van blogger Elder of Ziyon en anderen, waaruit bleek dat veel zogenaamde onschuldige burgers in feite strijders voor Hamas of een andere terroristische organisatie waren, dat kleine kinderen als menselijk schild dienden voor terroristen en dat jongeren vaak gerekruteerd werden door Hamas en consorten. Zulke zaken staan een mooi verhaal maar nodeloos in de weg. Het is veel simpeler als je de verhalen van Palestijnen en Israelische mensenrechtenorganisaties (die zich vaak op diezelfde Palestijnen baseren) gewoon kunt geloven, en alleen wantrouwig hoeft te zijn naar wat Israel en pro-Israelische bronnen zeggen.

Uiteraard kun je ook Al Haq leider Shawan Jabarin op zijn woord geloven. Hij komt uitgebreid aan het woord in dit artikel, omdat Al Haq informatie levert aan het internationaal strafhof, waar men deze zaak aan wil voorleggen, evenals andere vermeende oorlogsmisdaden gepleegd door Israel. En Al Haq is, zoals we weten, een volkomen objectieve en neutrale organisatie met een onberispelijke leider die zich nooit met welke radikale organisatie dan ook heeft ingelaten, geweld altijd eenduidig heeft veroordeeld en zich inzet voor vrede en verzoening tussen Israeli’s en Palestijnen.

Het artikel verwijst naar eerdere berichtgeving over de zaak Kiswanson, de Al Haq medewerkster die bewijs voor het vooronderzoek van het internationaal Strafhof verzamelt en nu zodanig wordt bedreigd dat ze haar werk niet goed kan voortzetten. Voor de NRC stond direct vast dat Kiswansons vermoeden dat de Mossad hierachter zit klopt, en dit hoefde dan ook niet nader onderzocht te worden. NRC schrijft:

Al-Haq wordt non-stop lastiggevallen met telefoontjes, e-mails en hackpogingen, zegt algemeen directeur Shawan Jabarin in een vergaderzaaltje op het hoofdkantoor in Ramallah, op de Westelijke Jordaanoever.

„Dan krijgen al onze medewerkers bijvoorbeeld een mailtje van oxfamnovib.co.uk met het aanbod van een baan. Alleen bestaat die website met die extensie niet. Als ze op die link klikken, worden onze computers geïnfecteerd. En al onze subsidieverstrekkers, van Duitsland tot Noorwegen, krijgen telefoontjes. ‘Heb je al gehoord van dat corruptieschandaal bij Al-Haq?’ Verzonnen natuurlijk.”

Het is zeer vreemd en ongehoord dat een onberispelijke organisatie als Al Haq zo wordt lastig gevallen. Ook “De collega’s bij de mensenrechtenorganisatie Al-Mezan in Gaza-Stad spreken van doodsbedreigingen per telefoon, mailtjes in een soort Arabisch dat „duidelijk uit het Hebreeuws” vertaald is, nep-sms’jes met het aanbod om de telefoon beter te beveiligen.” En het is uiteraard duidelijk wie daarachter zit:

Geen van beide organisaties twijfelt aan de afkomst van de bedreigingen. Jabarin: „Israël is de enige die een belang heeft om ons te stoppen én over technologie beschikt die geavanceerd genoeg is. Ik heb een nieuwe simkaart en twee uur later word ik gebeld, door dezelfde stalker die Nada Kiswanson lastigviel.” Woordvoerder Emmanuel Nahshon van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken wil niet op de aantijgingen reageren.

Waarom zou je met onafhankelijke experts praten, met mensen die de Shin Beth en Mossad kennen, evenals mogelijke andere vijanden van beide organisaties, voor een objectief verhaal? Nee, het volstaat om even in een zinnetje te melden dat een Israelische bron er niet op wil ingaan. Zo makkelijk kwijt je je tegenwoordig van je taak om verschillende bronnen te checken, om onafhankelijk en onpartijdig te zijn en feit en mening te scheiden. Ik vind mailtjes ‘in een soort Arabisch dat „duidelijk uit het Hebreeuws” vertaald is’ overigens nogal amateuristisch en knullig overkomen, en vraag me af of dit niet een manier kan zijn waarop juist Hamas of andere Palestijnse tegenstanders van deze ‘mensenrechten’organisaties hun pogingen hen dwars te zitten op Israel afschuiven? Met zulke zaken moet je rekening houden, maar bij de NRC volstaat het woord van Jabarin of Al Mezan uiteraard. Vervolgens meldt Jabarin: Alle bedreigingen vormen een „bewijs dat we op de goede weg zijn. We hebben onze feiten op orde, die kunnen niet aangevochten worden door Israël. Dat hebben ze trouwens nooit gekund. Dit is de reden dat ze ons ondermijnen: we zijn onafhankelijk.” Waarna nog maar eens wordt vermeld dat Al Haq in 2009 de Geuzenpenning heeft gekregen, maar die arme Jabarin hem van Israel niet mocht komen ophalen vanwege ‘vermeende betrokkenheid bij de Palestijnse groepering PFLPdie door Jabarin wordt ontkend, aldus de NRC. Men besluit dit zeer informatieve, objectieve en onpartijdige artikel met de volgende woorden van Jabarin:

De Al-Haq-directeur denkt dat een eventuele strafzaak tegen Israël ondanks alle hindernissen toch een goede kans maakt. „We hebben het morele gelijk aan onze zijde.” Hem raken ze niet, zegt hij. „Behalve met een kogel. Ik ben er klaar voor.” Hij zet zijn bril af, tikt hard met zijn ring op tafel.

Interessanter dan wat Jabarin denkt is hoe onafhankelijke experts dit inschatten. Een tijdje terug vertelde een strafrechtadvocaat in Een Vandaag (in reactie op Dries van Agt die meende dat Netanyahu een oorlogsmisdadiger is die door het Internationaal Strafhof berecht zou moeten worden) dat de kans dat dit vooronderzoek tot een daadwerkelijke aanklacht en veroordeling zal leiden klein is. Maar de NRC heeft blijkbaar meer belangstelling voor wat de pro-Palestina lobby te zeggen heeft, en laat liever activisten aan het woord die zich consequent tegen vrede en voor geweld hebben uitgesproken, om van hen te vernemen dat Israel de bron van alle kwaad is, en dat vervolgens kritiekloos neer te pennen. Dat wordt dan onder de naam van het deftige NRC verspreid, en zal op die manier meer invloed hebben dan wanneer het Palestina Kommitee of Palestine Link een dergelijk interview op hun site zou zetten. Naar het waarom van deze schaamteloze partijdigheid kunnen we slechts gissen. Naar de reden dat buiten het kringetje van Israel sympathisanten zo weinig mensen zich hier druk om lijken te maken ook.

In Duitsland heeft een uitzending van de ARD vol ongefundeerde aantijgingen tegen Israel geleid tot massaal protest en behandeling in de zogenaamde Rundfunkrat, het hoogste orgaan van de ARD. Bij Nederlandse media wordt je met je klachten op zijn best afgescheept met een korte reactie van de redactie in de trant van dat ‘als men geregeld kritiek van beide kanten krijgt, dat een bewijs is dat men het goed doet’. Maar vaker nog wordt je compleet genegeerd. Een instantie als de Rundfunkrat zou voor veel Nederlandse media een uitkomst zijn.

Ratna Pelle

Share