apr 202014
 

20101208filipdewinterisrael– Door Tjalling, mmv Wouter. –  

Op 11 april verscheen in het NIW een column van Hans Knoop. Daarin aandacht voor een bezoek van een delegatie van het Vlaams Belang onder leiding van Filip Dewinter aan Israël.

De delegatie werd op 25 maart met alle egards ontvangen door de Israëlische onderminister Ofir Akunis. Volgens Akunis is het Vlaams Belang een zeer pro-Israëlische partij, die ook nadrukkelijk achter het internationaal afgekeurde nederzettingenbeleid staat (de ontmoeting was gearrangeerd door twee kolonistenleiders). Sommige Israëlische kranten waarschuwden voor de wezenlijke bedoeling van het VB, maar dit kwam helaas te laat. Daarom wist Akunis naar zijn eigen zeggen niets af van de extremistische achtergronden van het Vlaams Belang. Enig onderzoek vooraf naar de achtergronden van het VB was zeker noodzakelijk geweest. Het VB haalde, recent en langer geleden, vaak het nieuws doordat er neonazi-figuren in haar rangen opdoken en ook bleken nauw verwante organisaties directe links met neonazi’s te onderhouden. De pijnlijke vraag is hierbij, waarom de delegatie zo hartelijk en welwillend werd ontvangen.

Knoop wijt die onwetendheid aan een staking bij Buitenlandse Zaken en de Israelische ambassades. Belgische immigranten in Israël voorkwamen wel nog op het nippertje dat de voorzitter van de Knesset de delegatie zou ontvangen. Het zou nog meer imagoschade hebben opgeleverd voor Israël en de Joodse gemeenschap in België nog meer in verlegenheid hebben gebracht. Toch was dit niet de eerste officiële ontvangst voor Filip Dewinter en co in Israël. In 2010 mocht Dewinter zelfs de Knesset toespreken en werd hij officieel ontvangen door plaatsvervangend Knessetvoorzitter Ahmed Tibi, nota bene een Arabier, moslim en antizionist.

De internationale steun voor Israël is inmiddels gereduceerd tot een minimum. Met name het nederzettingenbeleid, als ook de voortdurende bezetting van Palestijns grondgebied liggen mondiaal onder vuur, wat tot toenemende isolatie van Israël leidt. Elk respectabel land in de wereld wenst absoluut niet om in een isolement terecht te komen en zal alles aanwenden om dit te voorkomen. Politiek gezien drijft het VB Israël niet in het isolement, integendeel zelfs. Dit geldt ook voor de Nederlandse PVV. Geert Wilders bijv. ziet Israël als groot voorbeeld in de strijd tegen de radicale islam. Hij ziet dus Israël als vriend in zijn strijd tegen de Islam. Wilders trekt zelfs parallellen tussen de Koran en Mein Kampf. Nu rijst de vraag wat werkelijk pro Israël is.

Geert Wilders heeft van zijn zeventiende tot zijn negentiende in Israël gewoond en langzaamaan is hij van Israël gaan houden. Tijdens een verkiezingstoespraak in 2003 zei hij in Tel Aviv: “Vele interessante landen in deze regio heb ik de afgelopen jaren bezocht: van Syrië tot Egypte, van Tunesië tot Turkije en van Cyprus tot Iran, maar nergens heb ik dat speciale gevoel van verbondenheid, dat ik steeds weer krijg als ik op het Ben Goerion-airport voet op Israëlische bodem zet”. Filip Dewinter spreekt zeer positief over Joden, die deel uitmaken van de zogenaamde Joodse-christelijke beschaving. Ook hij is een fervent supporter van de Joodse staat. Geen enkele Vlaamse politicus heeft zich jarenlang meer opgeworpen als beschermer van de Joodse gemeenschap in Antwerpen dan Dewinter. Toch houden ook de Joodse organisaties in België zich aan het cordon sanitaire rond het VB en willen niets weten van zijn handreikingen.

Al zal er vanuit tenminste de leiders van het VB en de PVV waardering zijn voor Israëls strijd om de eigen identiteit te waarborgen tegen het gevaar vanuit de Islamitische buurlanden, vriendschap voor Joden en Israël is zeker niet alleen het ervaren van een gemeenschappelijke vijand die bestreden moet worden! Werkelijke vriendschap is immers gebaseerd op overeenkomsten en welgemeende waardering voor elkaars inhoud.

Het VB en de PVV werken op basis van een anti-islamagenda, wat voor hen een belangrijke reden is om toenadering te zoeken tot Israël. Met die toenadering is echter lang niet iedereen blij. In dit verband merkte de Antwerpse schepen Claude Marinower van de liberale VLD zeer terecht op: “De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden níét!” . In het partijprogramma van het VB staat o.a. dat het Vlaams Belang opkomt voor het behoud van culturele eigenheid en zich verzet tegen de multiculturele denkbeelden. De aanhoudende immigratie zou tot gettovorming leiden en dalende leefbaarheid van de oudere woonkernen en groeiende stadsvlucht. Recent blunderde Wilders met z’n reactie ‘Dan gaan we dat regelen‘, toen het publiek scandeerde ‘minder Marokkanen‘. Hieruit blijkt dat het VB en de PVV beide aan xenofobie lijden en die angst zetten zij om in politiek one issue beleid. Als het aan het VB en de PVV ligt, dan wordt niet alleen een rem gezet op immigratie van niet-Westerse allochtonen, ook zal worden geprobeerd deze mensen hoe dan ook te dwingen om zich te gedragen naar de normen van VB en PVV, zo niet dan worden zij zonder pardon teruggestuurd. Zo’n partijprogramma is natuurlijk heel aanlokkelijk voor neonazi’s en andere extreemrechtse lieden.

Extreemrechts is zeker geen vriend van Israël. In het verleden, om precies te zijn in november 1988, was Filip Dewinter zelfs aanwezig in het Belgische Lommel om de daar begraven Duitse soldaten en Vlaamse SS Oostfrontstrijders te herdenken. Bovendien werd enkele jaren geleden de oud-VB-senator Roeland Raes veroordeeld door het Brusselse Hof vanwege Holocaustontkenning. Hij had twijfels geuit bij de echtheid van het dagboek van Anne Frank en de omvang en systematiek van de Holocaust. Er zijn tal van andere voorbeelden bekend van VB’ers die de Holocaust ontkennen. Het VB en de PVV ventileren dan wel sympathie voor Israël, niet vergeten mag worden dat de PVV op haar beurt voor een verbod op het ritueel slachten is, wat voor het Joodse geloof heel belangrijk gebod is.

Men kan aan de ene kant uitgesproken aanhanger van Israël zijn maar aan de andere kant het kennelijk geen probleem vinden om de vrijheid van Joden in te perken of de Shoa te ontkennen of weg te relativeren. De ogenschijnlijk vriendelijke houding van het VB en de PVV jegens Israël betekent in praktijk vooral het gezamenlijk partij trekken tegen de (radikale) Islam en niet meer dan dat. Overigens is Israël zelf een multiculturele staat, die ondanks alle spanningen en onderling wantrouwen streeft naar vreedzaam samenleven met alle minderheden, inclusief moslims en Arabieren.

Omdat Israël inderdaad in het isolement dreigt te raken, doemt voor het land de ontzettende valkuil op van de vijand van mijn vijand is mijn ‘vriend’. Logisch dat de Joodse staat naar medestanders zoekt. Maar een werkelijke vriend is veel en veel meer dan alleen een partner in de strijd tegen een gemeenschappelijke vijand. Daarom kan er niet genoeg op worden gewezen dat monsterverbonden tussen gevaarlijke rechts populistische partijen en Israël aan het imago van dit land heel veel schade berokkenen en het Jodendom in ernstige verlegenheid brengen. Hier is het gelijk van een Antwerpse schepen dan ook zeer zeker van toepassing.


Externe bron: http://politiek.thepostonline.nl/2013/06/28/interview-haags-pvv-raadslid-ter-linden-wijst-samenwerking-met-vlaams-belang-af/

Share

  2 Responses to “De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden niet”

Comments (2)
  1. erg kortzichting om de vriendschap van Wilders voor Israel te baseren op zijn , terechte, afkeer van de Islam! Een heleboel zichzelf Christen noemende mensen zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen.Hij heeft beter begrepen wat het betekent om Israel ( Gods oogappel) te zegenen als menig ander! dat de wereld Israel laat vallen moge duidelijk zijn, maar een Christen??

  2. Wilders is geen antisemiet, maar maakt wel vrienden in antisemitische, neonazistische kring. Dit geeft op z’n minst te denken en het is zeker niet kortzichtig om het aan de kaak te stellen.
    Het Christendom heeft als heel belangrijk item naastenliefde. Van daaruit is het onmogelijk om een voorbeeld te nemen aan afkeer van welke religie dan ook. Dit betekent niet dat men geen kritiek zou mogen hebben, of geven, op andere religies. Echter, wanneer kritiek komt vanuit een houding van afkeer, dan zal het eerder tot verwijdering dan tot werkelijke dialoog leiden. In dialoog hoort men zeker Israël niet te laten vallen, integendeel zelfs! Wel is het gevaarlijk om op een onbewuste manier Israël indirect te laten vallen vanuit een houding van enkel vijandschap ten opzichte van de Islam, wat iets anders is dan oprechte bezorgdheid over en kritiek op de Islam.