nov 222012
 

Steven Paas stelt de theologie van de tweewegenleer ten onrechte aan de kaak.

door Tjalling

(Geplaatst als opiniestuk in het Friesch Dagblad van 23 nov. 2012)

Op maandag 19 november werd in het Friesch Dagblad, onder de titel ‘onzorgvuldige theologie over Israël aan de kaak gesteld’  een recensie gepubliceerd over het boek  van Steven Paas ‘Christian Zionism Examined’.  Dr. Theo Pleizier, die de recensie geschreven heeft, is blij met de nieuwe studie.  Helaas kan ik niet delen in die blijdschap.  Naar mijn mening wordt in het boek de tweewegenleer ten onrechte aan de kaak gesteld.

De hoofdlijn van het boek  van Paas bestaat uit de theologische beoordeling van een aantal elementen in het hedendaags christelijk denken over Israël, waarbij de pijlen vooral zijn gericht op de Christenzionisten.  Paas signaleert dat er in het christen zionistisch denken sprake is van twee verbonden, namelijk Israël en Kerk, de zogenoemde tweewegenleer.  Voor beiden volken gelden dus verschillende verbonden.   Paas is van mening dat die tweewegenleer op scherp komt te staan wanneer men spreekt over de kerk als het volk van Christus en Christus – de Bemiddelaar  van het Nieuwe Verbond als de enige toegang tot het hart van Israëls God.  En daarmee zijn we bij de kern aangekomen.

Mensen die de tweewegenleer aanhangen gaan naar de mening van Paas uit van een onzorgvuldige theologie over Israël.  Zorgvuldige theologie daarentegen is volgens Paas  dat Jezus Christus de enige toegang is tot de God van Israël.  Nu kom ik op het punt waarop mijn weg gaat scheiden van die van Paas en Pleizier.  Het geloof in Jezus Christus als de Bemiddelaar van het Nieuwe Verbond is een geloof en niet meer dan dat.  Iedereen mag uit eigen vrije wil in dat geloof delen en graag zelfs. Maar een geloof kan en mag niet aan andere mensen worden opgedrongen  of andere godsdiensten uitsluiten.
Het kerkelijk belijden dat God in Jezus Christus een totaal Nieuw begin zou hebben gemaakt houdt voor de Joden in dat hun godsdienst,  waarop het Christendom nota bene is geënt,  als achterhaald word gezien. Paas wil hier het begrip vervangingstheologie niet meer bij hanteren, wel vervullingstheologie. http://www.eindtijdinbeeld.nl/eib_boekentafel.htm

Onder vervullingstheologie verstaat Steven Paas echter niets anders dan de christelijke interpretatie van een goddelijke belofte aan Israël. Dat kan niet anders dan, we kunnen er niet omheen, vervanging worden genoemd.  Voor Joden is dit ronduit pijnlijk. Immers de Christelijke kerk heeft het gedachtengoed uit het Jodendom grotendeels overgenomen en van een christelijke uitleg voorzien. Een sprekend voorbeeld daarvan is het slot van  het Onze Vader gebed  wat bijna letterlijk is overgenomen uit  1 Kronieken 29:11.  De tweewegenleer toont wel respect  voor de moedergodsdienst van de kerk. Dat is heel wat zorgvuldiger dan een theologie die het joodse geloof uitsluit.

Het voert te ver om hier stil te staan bij de gevolgen die de vervangingstheologie in de afgelopen 20 eeuwen heeft gehad voor de Joden.  Wel wil ik er op wijzen dat het aloude spook van de vervangingstheologie in de gedaante van vervullingstheologie opnieuw rondwaart binnen  diverse kerkgenootschappen.  Dat is vooral te wijten aan de onzorgvuldige theologie die de heren Paas en Pleizier aanhangen.

 


Bronnen:

http://www.hetgoedeleven.com/Geloven/Gelovendetail/tabid/240/IndexID/189484/Default.aspx

http://www.eindtijdinbeeld.nl/eib_boekentafel.htm

 

Share