Vooringenomen beeldvorming heeft geleid tot vergeten van acht andere opzettelijk vermoorde en vergeten Rachels.
Door Tjalling Tjalsma
Rachel Corrie is wereldwijd bekend geworden om haar activiteiten in de Gazastrook. In maart 2003 is zij daarbij overreden door een bulldozer die door een Israëli werd bestuurd. De familie van Rachel heeft deze zaak aangespannen bij de rechtbank. Een Israëlische rechtbank heeft op dinsdag 28 augustus 2012 de IDF vrijgesproken van opzet. Een belangrijk argument daarvoor was dat `mevrouw Corrie, na duidelijk te zijn gewaarschuwd, zichzelf in een gevaarlijke situatie had geplaatst waarbij de bestuurder van de bulldozer haar niet had gezien’.
Er zijn in de afgelopen jaren door opzettelijk toedoen van Palestijnse terroristen acht naamgenoten van Rachel omgekomen die niet van te voren zijn gewaarschuwd. Dàt is wel bewezen . Maar deze Rachels, inclusief het leed wat hun families heeft getroffen, hebben geen media-aandacht gekregen. Zij zijn de vergeten Rachels.
Het is schrijnend te moeten vaststellen dat die ene Rachel wel, al die anderen geen naamsbekendheid hebben gekregen. Dit is een triest voorbeeld van het feit dat het evenwicht van berichtgeving over het Midden Oostenconflict naar een bedenkelijk laag niveau is afgegleden . Als je Rachel heet en aan de Palestijnse kant omkomt krijg je daardoor bekendheid en zelfs de status van martelares voor Palestina. Wanneer onschuldige inwoners van Israël, door Palestijns toedoen, opzettelijk worden vermoord is het geen belangrijk nieuws. Dat is een heel opvallend en vooral ook pijnlijk contrast.
Veel media schetsen Rachel Corrie als een symbool van geweldloos verzet, die uit idealisme de kant van de inwoners van Gaza kiest tegenover de overmacht van het Israëlische leger. Vanuit dit oppervlakkige en ook onjuiste beeld ontstaat de berichtgeving. Juist zo’n beeld had aan de hand van goede journalistiek op z’n minst gerelativeerd moeten worden. Je mag van goed opgeleide journalisten immers verwachten dat ze beeldvorming ,die gebaseerd is oppervlakkige waarneming , kunnen ontzenuwen. Want reëel gezien stond hier geweldloos maar zeker ook roekeloos verzet tegenover het zorgvuldig optreden van de IDF die er vaak en veelal ten onrechte van wordt beticht buitensporig veel geweld te gebruiken.
Het begint er op te lijken dat kritiek op het handelen van Israël een morele plicht is geworden terwijl het Israëlische leed door de media daarbij wordt verzwegen. Het zal allemaal te maken hebben met het blindstaren op een oppermachtig Israël tegenover een weerloos Palestijns volk waarbij de nuance ver te zoeken is. Er bestaat nu eenmaal niet zoiets als een op een voetstuk geplaatst geweldloos verzet wat alleen daarom al gelijk zou hebben. Er is in Israël, in tegenstelling tot de omliggende landen, onafhankelijke rechtspraak die wel grondig de zaken afweegt. Bij haar uitspraak heeft de rechtbank terecht het zorgvuldig optreden van het machtige Israëlische leger meegewogen.
Diverse Nederlandse media, waaronder de Volkskrant, hebben volstaan met een redelijk objectieve berichtgeving n. a. v. de vrijspraak van het Israëlische leger waartegen de ouders van Rachel Corrie hun rechtszaak hadden aangespannen. De NOS deed dat niet en belichtte nadrukkelijk de kant van Rachel, die in een videoclip op de site van NOS op 3 haar verhaal vertelt. Ook in andere NOS- berichten hierover wordt veel aandacht besteed aan haar. Argumenten van ‘oog getuigen’, die niet bewezen zijn, komen daarbij wel bod, maar geen enkele nadere toelichting over de reden waarom het IDF de huizen van Palestijnen vernielde werd vermeld.
Diegenen die bij de berichtgeving over Rachel Corrie het meest tekort zijn gedaan zijn de acht vermoorde en vergeten Rachels. Ter herinnering aan hen is het goed om hier hun namen wel te noemen en stil te staan bij het leed wat hun families en naasten heeft getroffen.
Zij waren:
Rachel Thaler, 16 jaar. Ze werd opgeblazen in een pizzeria in een Israëlisch winkelcentrum.
Rachel Levi 19, jaar werd vermoord toen een Palestijnse buschauffeur opzettelijk op een overvolle bushalte inreed.
Rachel Charhi, 39 jaar werd opgeblazen in een Israëlisch café tijdens een Palestijnse zelfmoordaanslag
Rachel Levy, 17 jaar. Ze werd vermoord door een bommensmijtster in een groentewinkel in Jeruzalem
Rachel Gavish, 50 jaar werd tegelijk met haar echtgenoot zoon en vader door een Palestijnse terrorist vermoord toen ze in haar huis het Joodse paasmaal vierde.
Rachel Ben Abu, 16 jaar werd met haar teenagervriendinnen gedood door een Palestijnse zelfmoord terrorist in een winkelcentrum in Netanya.
Rachel Kol, 53 jaar. Ze werd samen met haar echtgenoot onderweg naar haar huis vermoord tijdens een Palestijnse terroristische aanval.
Rachel Shabo, 40 jaar werd met 3 van haar zonen vermoord toen een Palestijnse terrorist haar huis binnendrong.
Bronnen:
http://nos.nl/op3/video/411578-het-verhaal-van-rachel-corrie.html
http://nos.nl/op3/artikel/411449-eindelijk-uitspraak-in-zaak-rachel-corrie.html