Hadassah Froman, schoonmoeder van de vrouw die maandag werd neergestoken.
= IMO Blog =
Zie ook: Telt ook Joods-Israelisch leed voor de NOS?
Het hemelsbrede verschil in hoe er in Israel en bij de Palestijnen tegen geweld wordt aangekeken, kwam treffend tot uiting in de reacties van families van de dader en slachtoffers van de recente steekpartijen op twee Joodse vrouwen in nederzettingen. De man van de doodgestoken Dafna Meir zei geen haat te voelen:
Despite the anguish, widower Natan Meir emphasized on Thursday that the family is not responding with anger and hatred.
Sitting only meters away from where his wife was murdered, Natan spoke of the family’s emotions. “We have no anger,” he said. “I am not angry at anyone. We do not curse Arabs. We are not people who hate. That’s not how Dafna and I educated the kids. I spoke with the children yesterday and didn’t hear a single bad thing. I talked to them about what we will do now. It’s not simple.”
Ik weet niet of ik dit in zo’n extreme situatie over mijn lippen zou kunnen krijgen. Ik zou waarschijnlijk net als velen wel vol met woede en frustratie zitten. Ik zou het begrijpelijk hebben gevonden als hij had gezegd dat Arabieren voorlopig maar helemaal geen toegang meer tot de nederzettingen moeten krijgen en er nog hogere muren gebouwd moeten worden. Niet verstandig, maar wel menselijk. Maar dat zegt hij niet (de Israelische regering heeft wel zoiets voorgesteld overigens). Hij vindt het ook belangrijk dat de kinderen hier geen verkeerde lessen uit trekken, de kinderen waarvan minstens één de aanval voor haar ogen zag gebeuren. Vergelijk dat eens met hoe Palestijnse kinderen op een standaard dieet van haat worden gezet via speciale kinderprogramma’s op tv, videoclips en wat al niet meer. Op Fatah en Hamas feestjes paraderen de kinderen soms gezellig mee in nep bomgordels en Hamas kledij. Jong geleerd, oud gedaan.
De schoonmoeder van de vrouw in verwachting die maandag werd gestoken in haar schouder en long, riep op tot coëxistentie en zei dat de regering meer kon doen tegenover de vreedzame Palestijnen:
Froman, the widow of the late peace activist Rabbi Menachem Froman, said her daughter-in-law told her that “she couldn’t believe” the Palestinian was really going to attack her, and that “he had the look of someone who wanted to die.”
In an interview with Army Radio, Hadassah Froman said Israel was “mishandling” the delicate fabric of its relations with the Palestinians, and needed to make a greater effort to distinguish between those Palestinians who support terrorism and those who want to live in peace.
“My life’s work is near-daily contact with the Palestinian public,” she said, adding that it was Israel’s responsibility and interest to “embrace” that part of the Palestinian populace that seeks coexistence.
If Israel were to reach out to those Palestinians who want to live in peace, she said, it would help them and would also “help our security.”
De vader van de terrorist die Dafna doodstak zei in eerste instantie trots te zijn op zijn zoon:
Speaking to Palestinian media, Adais’s father said he was proud of his son for stabbing the unarmed nurse to death.
“I am proud of him,” he said, adding that security forces also detained and interrogated several family members during the arrest operation.
Elder of Ziyon wijst erop dat hij later (toen bekend werd dat hun huis zou worden vernield) zei dat hij niet gestraft mocht worden voor wat zijn zoon deed, en daarna ontkende hij dat zijn zoon iets deed en op dat moment in die nederzetting was. Veel Palestijnse ouders zeggen trots te zijn op hun kinderen wanneer die Joden aanvallen, en zij krijgen na een ‘geslaagde’ aanval vaak geld van de PA regering (en soms een nieuw huis). Vergelijk dit met Israel waar Joods terrorisme altijd veel afschuw oproept en scherp veroordeeld wordt.
Hoe komt het dat de Nederlandse (en ook andere Westerse) media zoveel meer aandacht hebben voor het zoveel minder voorkomende Joodse terrorisme? Waarom roept dat bij ons meer afschuw op? Het lijkt soms wel, alsof men blij is ook eens te kunnen laten zien dat heus niet alleen de Palestijnen zoiets doen. En waarom worden zowel de verzoenende reacties van de familie van de Joodse slachtoffers genegeerd als de haat educatie en steun voor terrorisme onder veel Palestijnen? Ik heb de vraag hier al vaak gesteld.
Nee, ik geloof niet dat er allemaal antisemieten rondlopen bij de NOS en de NRC. Het is een diep ingesleten overtuiging dat Israel de dader, de veroorzaker is en dat mensen in de nederzettingen zelf schuldig zijn aan het geweld tegen hen, of anders wel de Israelische regering. Daarbij neemt men nieuws vaak over van de grote persbureaus die hetzelfde paradigma aanhangen. Journalisten sympathiseren met de underdog, wordt vaak gezegd, en ogenschijnlijk zijn dat de Palestijnen. Ook komen Israeli’s op het eerste gezicht wat minder vriendelijk over, men staat er nogal sceptisch tegenover buitenlandse journalisten en beleefdheid en voorkomendheid staan er niet hoog aangeschreven. Je zou zeggen dat journalisten door deze ruwe buitenkant heen prikken maar ik heb menig reportage gelezen over voordringende mensen in het postkantoor of de bus, wat soms in een moeite werd doorgetrokken naar de Palestijnen.
Wat ook precies de oorzaak is, de gevolgen zijn ernaar, want zodra Israel iets doet worden Joden buiten Israel erop aangekeken en krijgen met antisemitisme te maken. De media spelen hier een rol in door hun totaal eenzijdige berichtgeving over het conflict. Ik hoop dat journalisten hun verantwoordelijkheid hierin gaan nemen en zich inzetten voor een evenwichtigere, meer waarheidsgetrouwe en eerlijker berichtgeving.
Ratna Pelle