nov 222012
 

een gastbijdrage door Frans Schütt van Zin & Rede, drie dagen oud maar zeker nog relevant. Inmiddels lijkt het staakt-het-vuren te houden. De Facebook-pagina van Frans Timmermans anderzijds is gisteren gesloten vanwege de “hoog oplopende emoties” die daar in reacties werden geventileerd n.a.v. het Gaza conflict.


De strijd tussen Israel en de Palestijnen is voor de zoveelste keer uit de hand gelopen, waarbij de partijen over elkaar buitelen in het aanwijzen van de schuldige. Voor de een vormt het voortdurend afvuren van raketten op het zuiden van Israel door militanten uit de Gazastrook de directe aanleiding, voor de ander is het de Israelische liquidatie van een stuk vuil, zoals het Hamas kopstuk Jaabari bij Pauw en Witteman werd genoemd. Feit is dat er ook voorafgaand aan de liquidatie van deze meneer voortdurend raketten op Israel neerdaalden en feit is dat hevigheid en zwaarte van het conflict toenamen na de liquidatie. Dus hebben beide partijen gelijk.

Werkelijk alles wordt ingezet in de propaganda-oorlog, die zoals steeds het gewapende conflict ondersteunt. Een schrijnend voorbeeld vormt het beeld van de treurende Egyptische premier Kandil bij het dode Palestijnse jongetje, dat tijdens het bezoek van Kandil aan de Gazastrook door een Israelische raketaanval om het leven zou zijn gekomen. De misleide premier sprak van martelingen, de Egyptische president Morsi betitelde de Israelische aanvallen als ‘schaamteloze agressie tegen de mensheid’. Meerdere bronnen melden later, dat het jongetje in werkelijkheid het slachtoffer is van een Hamas raket die per ongeluk op de eigen bevolking was terechtgekomen.

Grofweg gemeten slaat de beschuldigende vinger van de Nederlandse media door naar Israel, waarbij men zich kan afvragen of het aanwijzen van een schuldige wel de taak van de media behoort te zijn. Daarnaast dienen de media te beseffen dat ze met hun duidelijke steunbetuigingen voor een der partijen in feite bezig zijn deze partij op te hitsen om door te gaan met de gewapende strijd; ook hier kan men zich afvragen of dit een taak van de media behoort te zijn. Nieuwsmedia behoren primair bezig te zijn met waarheidsvinding en niet met rechter spelen of de partijen op te hitsen.

Opvallend is de houding van onze nieuwe minister van buitenlandse zaken in het conflict. Het meest direct komt deze naar voren op zijn facebookpagina, waar hij het volgende zegt:

“De standpunten over het Midden Oosten zijn ook in Nederland zo gepolariseerd, dat, wat je ook doet, altijd een grote groep mensen ontevreden is. U zult er aan moeten wennen dat ik mij noch in het ene, noch in het andere kamp laat opsluiten.”

Ondanks heftige protesten tegen een vermeende ommezwaai in zijn politieke houding sinds zijn aantreden als minister houdt Timmermans vast aan zijn standpunt om zich niet in een der beide kampen te laten opsluiten. En daarmee heeft hij de handen vrij om iets te doen wat daadwerkelijk zin heeft: in beide kampen gaan aandringen op de-escalatie en bemiddeling. Israel is inderdaad in staat om Gaza terug te bombarderen naar de Middeleeuwen, zoals de Israelische minister van Binnenlandse zaken Eli Yishai noodzakelijk acht, maar het zal daarmee zeker niet de door hem gewenste rust krijgen. Israel dient zich te realiseren dat het niet alleen de relatief kleine groep Palestijnen tegenover zich heeft staan, maar iets verder daar achter de hele Arabische wereld die niet zo makkelijk terug te bombarderen zal zijn. We mogen alleen maar hopen dat dit besef inderdaad aanwezig is bij meer verstandige politici dan deze Eli Yishai.

Frans Timmermans heeft gelijk; de enige uitweg voor dit langslepende conflict is hoe dan ook de dialoog. Beide partijen zullen ooit een keer rond de tafel moeten gaan zitten en een begin maken met vredesonderhandelingen, hoe ingewikkeld dit proces ook zal zijn. Vredesonderhandelingen gericht op een veilig en menswaardig bestaan in het Midden Oosten van ieder individu, ongeacht afkomst, ras of geloofsovertuiging. Het opgeven van pogingen om tot deze dialoog te komen staat op termijn gelijk aan het opgeven van het Midden Oosten.

 

Frans Schütt

 

Share