Mediamissers Nieuwsbrief Israël – mei 2012

(Klik hier voor de samenvatting.)

Mediamissers Nieuwsbrief Israël – mei 2012

In het vorige Mediamissers rapport stond de Gaza escalatie in maart centraal. Een van de euvels daarbij was dat men geen onderscheid maakte tussen Palestijnse burgerdoden en strijders, en het daardoor leek alsof Israël zonder reden tientallen onschuldige Palestijnen doodde. De afgelopen maand was er in de media met name veel aandacht voor de hongerstaking van 1600 Palestijnse gevangenen in Israël, een hoofdthema in deze nieuwsbrief. Er verschenen verder sinds maart artikelen en opinies over het gevaar van een nucleair Iran en een mogelijke Israëlische aanval, over de vervroegde verkiezingen die niet doorgingen, het gedicht van Günter Grass, een nieuwe ‘flytilla’ en een Deense demonstrant die een klap kreeg, Israëls 64^ste verjaardag en rellen rond de Nakba Dag, en berichten over grenssluitingen, buitenposten en sloop van gebouwen. Niet alles komt aan bod in deze nieuwsbrief; we moesten een selectie maken uit tijd- en ruimteoverwegingen. Hieronder een aantal voorbeelden van artikelen en uitzendingen over Israël die feitelijke onjuistheden bevatten of misleidend zijn. Ook nu is het beeld vaak weer dat van een agressief en machtig Israël en onschuldige Palestijnse slachtoffers. Wij hopen dat deze nieuwsbrieven een aanleiding vormen voor een evenwichtigere en zorgvuldigere berichtgeving over Israël en de Palestijnse kwestie.

 

Inhoud:

1. Trouw, NRC, Volkskrant en NOS over de hongerstaking

2. NOS

3. ANP-berichten

4. Ad Bloemendaal (diverse kranten)

5. De Volkskrant

6. Trouw

7. Conclusie

 

——————-Trouw, NRC, Volkskrant en NOS over de hongerstaking——————————————————

Algemeen:

Van midden april tot midden mei zijn (volgens de meeste berichten) circa 1600 Palestijnse gevangenen in Israël in hongerstaking geweest. Deze hongerstakingen waren geïnspireerd door de geslaagde hongerstaking van twee andere gevangenen, Khader Adnan en Hana Sjalabi eerder dit jaar. Die weigerden respectievelijk 66 en 43 dagen te eten totdat ze – vervroegd – vrijkwamen. Bij de diverse verwijzingen naar deze twee bleef onvermeld dat Adnan tot zelfmoordaanslagen heeft opgeroepen (waarvan video-opnames zijn).

Vooral door wat onvermeld bleef had de berichtgeving over de hongerstaking een eenzijdig karakter en schiep een vertekend beeld. Steeds weer werden de 1600 hongerstakers als min of meer onschuldige mensen voorgesteld die terecht protesteren tegen het harde gevangenisregime van Israël. Er was geen aandacht voor de vreselijke misdaden die een deel van de hongerstakers op hun geweten hebben. De overgrote meerderheid zit vast na een veroordeling vanwege geweld, het oproepen daartoe, het beramen en uitvoeren van aanslagen of lidmaatschap van een terreurgroep. Onder de leiders van de hongerstaking waren beruchte terroristen die bloedige aanslagen tijdens de Tweede Intifada op hun geweten hebben.

Opvallend was dat als motivatie voor de hongerstaking vooral de administratieve hechtenis en eenzame opsluiting naar voren werden gehaald, maar vaak niet duidelijk werd gemaakt dat slechts een klein deel van de Palestijnse gevangenen (circa 300 personen, oftewel in totaal slechts 6%) in administratieve hechtenis zat en 19 in eenzame opsluiting; ook de hoofdreden voor die maatregelen (dreiging van terreurdaden) werd zelden vermeld. Slechts enkele hongerstakers zaten in administratieve detentie of eenzame opsluiting.

Administratieve hechtenis  bestaat in veel landen, ook in andere Westerse democratieën zoals Australië, Engeland en de Verenigde Staten. Het Israëlische systeem is gebaseerd op een Britse wet van 1945. Het doel van administratieve detentie is om aanslagen te voorkomen van personen van wie bekend is of sterke aanwijzingen bestaan dat zij terroristische aanslagen willen plegen, maar dat kwam in de berichtgeving niet naar voren. Het is een preventieve maatregel, geen strafmaatregel. Dit is onder bepaalde voorwaarden toegestaan onder de Vierde Geneefse Conventie, artikel 78. De Nederlandse regering bevestigt dit:

“Op basis van het internationaal recht is detentie om dwingende redenen van veiligheid, zonder dat dit samenhangt met een strafrechtelijk proces, geoorloofd als een uitzonderlijke maatregel.”

Zeker, bij de administratieve hechtenis kunnen vraagtekens geplaatst worden, omdat niet te controleren is of de informatie die men heeft over de gevangenen hun opsluiting rechtvaardigt, maar in een aantal gevallen heeft zij waarschijnlijk levens gered. De informatie wordt beoordeeld door een militaire rechtbank, blijft echter vertrouwelijk vanwege het risico voor informanten. De administratieve hechtenis kan na een herbeoordeling elke 6 maanden worden verlengd. Een dergelijke vorm van hechtenis is niet mogelijk binnen het civiele recht.

Eenzame opsluiting wordt vooral toegepast bij terroristenleiders, van wie gevreesd wordt dat zij zich ook vanuit de gevangenis bezig zouden houden met het organiseren van terroristische aanslagen,  zoals bijvoorbeeld Abdullah Barghouti in het verleden heeft gedaan. Dit Hamas kopstuk organiseerde verschillende zelfmoordaanslagen vanuit de gevangenis.

Onvermeld bleef ook dat tevens enkele Joodse kolonisten onder dezelfde administratieve detentie vast zitten.

Er was verder nauwelijks aandacht voor andere, minder redelijke eisen van de hongerstakers waaruit blijkt dat de gevangenen het niet zo slecht hebben als het werd voorgesteld. Zo eisten ze ook meer TV kanalen en meer snacks in de kantines.

Tot slot werd de hongerstaking en het behaalde succes veelal voorgesteld als een Palestijnse overwinning die via vreedzame middelen werd bereikt. Genegeerd werd dat er met rellen en een derde intifada werd gedreigd indien men geen succes zou behalen en er bijvoorbeeld gevangenen zouden sterven. Dat gevaar was niet denkbeeldig, en in verschillende media kwam de verslechterende fysieke toestand van sommige hongerstakers aan bod. De Israëlische concessies aan de hongerstakers houden daarmee verband, en de Palestijnen maakten daar handig gebruik van. Het middel hongerstaking is niet onomstreden vanwege dit chantabele karakter waar vooral westers georiënteerde regeringen gevoelig voor zijn.

Bronnen: http://www.pchrgaza.org/arrests_torture_stat.html

http://www.passia.org/palestine_facts/pdf/pdf2008/IsraeliOccuptionPolicies.pdf

http://www.addameer.org/etemplate.php?id=462

http://www.addameer.org/etemplate.php?id=471

http://www.btselem.org/statistics/detainees_and_prisoners

http://elderofziyon.blogspot.com/2011/12/palestinian-arabs-fabricating-facts-on.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Administrative_detention

 

Trouw  8 mei: ‘Palestijnse hongerstakers in ziekenhuis opgenomen’

In de papieren editie van Trouw een artikel van de redactie buitenland over tien Palestijnen in Israëlische gevangenissen die  een hongerstaking zijn begonnen en in het ziekenhuis terecht zijn gekomen.

In het bericht wordt gesteld dat de hongerstakers alleen een einde zouden eisen aan de door Israël opgelegde detentie zonder proces vooraf en aan hun eenzame opsluiting. In werkelijkheid hadden ze veel meer eisen zoals de beschikking over meer televisie kanalen en toegang tot educatie. Andere eisen waren het stoppen met het fouilleren van bezoekende familieleden en bezoek toestaan van familieleden uit de Gazastrook.

Het tiental maakte deel uit van een groep van tussen 1500 en 2500 Palestijnse gevangenen waarvan de meesten sinds 17 april voedsel weigerden. De meeste bronnen spreken van 1300 of 1600 gevangenen die in hongerstaking zouden zijn gegaan. De suggestie wordt onterecht gewekt dat het om hongerstakers zou gaan die allemaal in administratieve hechtenis zouden zitten, echter de meesten hebben wel degelijk een proces en veroordeling gehad.

In het bericht werd verder nog gemeld dat het Israëlische Hooggerechtshof een beroep heeft verworpen van twee Palestijnse gevangenen tegen verlenging van hun administratieve hechtenis. Maar in diezelfde beslissing van het Hof werd ook bepaald dat de Israëlische autoriteiten de gevangenen om gezondheidsredenen wel zouden moeten vrijlaten. Dat laatste stond er niet bij.

 

Familieleden tonen zich solidair met Palestijnse hongerstakers

Video bestand NOS –  donderdag 10 mei 2012, 20:46

Tekst bij het video bestand:

Voor de Palestijnen zijn hun gevangenen helden. Bijna iedereen heeft wel een zoon of vader die de Israëlische cel van binnen kent. Nu veel van die gevangenen in hongerstaking zijn, staan er overal op de Westelijke Jordaanoever tentjes. Waar familieleden solidariteitsacties voeren.

Deze video is verschillende keren uitgezonden, soms als onderdeel van een langere reportage van de NOS over de Palestijnse hongerstakers. Een moeder van een Palestijnse hongerstaker doet daarin haar beklag over de onmenselijke positie waarin haar arme zoon verkeert. Haar verdriet komt breed uitgemeten in beeld, maar haar zoon Mohammed is met reden veroordeeld, een reden die zij overigens niet wil geven, zo meldt de correspondent. Ook als Palestijn wordt je niet zomaar opgepakt en in de gevangenis gezet. Het verhaal wordt uitsluitend van Palestijnse kant benaderd zonder dat verder uitgezocht is wat zijn misdaden zijn. Bovendien merkt de moeder op dat bijna elke Palestijnse hongerstaker in een isoleercel zit. Dat is onjuist.

 

NRC Handelsblad 10 mei: ‘Israël zwijgt hongerstakers dood; zo’n 2000 Palestijnen in de cel dwingen toch af en toe concessies af’

Dit is een wat langer achtergrondstuk in de papieren krant van correspondent Leonie van Nierop met als strekking dat de wereld onverschillig blijft over de 2000 Palestijnen in hongerstaking in Israëlische gevangenissen. Die stilte zou samenhangen met de crisis in het  Palestijnse leiderschap.

Dit artikel belicht alleen de kant van de Palestijnse hongerstakers, de positie  waarin zij verkeren en hun gezondheidstoestand. Er is geen enkele aandacht voor de Israëlische kant behalve dan voor de angst van Israël voor dit politieke drukmiddel van hongerstaking.

Ook hier de melding dat een deel van de hongerstakers in administratieve detentie zit, terwijl dat er slechts een kleine minderheid is.

Voorts de verhalen over Thaer Halahla en Bilal Diab, leden van de Islamitische Jihad die al begin maart met hun Aktie begonnen en er slecht aan toe waren. Onvermeld blijft (hier en elders) dat Halahla al vaker in administratieve detentie zat, maar dat Diab eerder al een veroordeling tot 7 jaar cel heeft uitgezeten. Hij heeft dus zeker meer dan lidmaatschap van IJ op zijn geweten. Het Hooggerechtshof van Israël heeft hun verzoek om vrijlating verworpen omdat de twee een veiligheidsrisico zouden vormen voor Israël en omdat een hongerstaking niet het middel is om administratieve detentie aan te vechten. Ook Khader Adnan wordt met name genoemd, maar niet dat hij in het verleden heeft opgeroepen tot zelfmoordaanslagen op onschuldige burgers.

 

Volkskrant 11 mei: ‘Staatsgevaarlijk, maar waarom?’

Een uitgebreide reportage over de hongerstakers, door correspondent Rolf Bos in de papieren Volkskrant.

De titel suggereert ten onrechte dat de meeste hongerstakers niet weten waarom ze vast zitten. Het is een eenzijdig verhaal, waarin de zaak voornamelijk van Palestijnse zijde wordt belicht en geen aandacht is voor de misdaden van gevangenen zoals Halahla en Diab, terwijl wel hun fysieke toestand en wanhopige familieleden uitgebreid aan bod komen.

Zeer dubieus is het volgende:

“In een regio waar volgens de Palestijnse mensenrechtenorganisatie Addameer sinds 1967 700 duizend Palestijnen voor korte of lange tijd achter Israëlische tralies zijn verdwenen, heeft bijna iedere Palestijn wel een familielid dat is gedetineerd.”

Addameer, een steunnetwerk voor Palestijnse gevangenen, is beter te karakteriseren als belangenorganisatie dan als mensenrechtenorganisatie, en hun cijfers zijn doorgaans niet onderbouwd of betrouwbaar.

700.000 mensen in 40 jaar betekent dat Israël per jaar 17.500 Palestijnen gevangen zou zetten (voor een week of langer), dat zou neerkomen op bijna 50 arrestaties en opsluitingen per dag gedurende 40 jaar, een onrealistisch aantal. Ook de PCHR (Palestinian Center for Human Rights) vermeldt dergelijke hoge aantallen, verwijzend naar Passia, die weer als bron verwijst naar de afdeling onderhandelingszaken van de PLO (PLO NAD). Van een neutrale of onafhankelijke instantie is dus geen sprake, maar Westerse media (en zelfs de Commissie Goldstone) nemen zulke cijfers kritiekloos over.

Er zitten momenteel zo’n 5 duizend Palestijnen in Israëlische gevangenissen. Op het hoogtepunt van het afgelopen decennium (oktober 2006) waren dat er ruim 9,5 duizend, en voor het begin van de tweede Intifada zo’n 1,5 duizend.

 

Deal hongerstakers Israël nabij

Tekst website NOS –  zondag 13 mei 2012, 11:07

In dit bericht wordt gemeld dat er zo’n 1600 tot 2000 Palestijnse gevangenen in hongerstaking zijn. Het hoge aantal van 2000 komt van Addameer, een steunnetwerk voor Palestijnse gevangenen dat vaker absurde cijfers naar buiten heeft gebracht over aantallen gevangenen (zie hierboven).

Geschreven wordt voorts dat er internationaal veel kritiek is op de administratieve hechtenis als maatregel, maar niet dat veel, ook democratische landen, deze vorm van detentie kennen, en ze onder strikte omstandigheden is toegestaan in het internationale recht, zoals bij een concrete dreiging van terrorisme.

Verder wederom aandacht voor hongerstakers Thaer Halahla en Bilal Diab, waarvan vermeld wordt dat ze lid zijn van de Islamitische Jihad.

 

Vast in Israël zonder proces (interview met Tamar Pelleg-Sryck)

Vier video bestanden van de NOS met samenvatting op website – zondag 13 mei 2012, 13:56 / 20:30

Een interview door correspondent Monique van Hoogstraten met een ervaren Israëlische juriste die zich voor Palestijnse gevangenen inzet. Zij zegt hierin: “Ik begon naïef, maar als je eenmaal de dagelijkse wreedheid in de Palestijnse gebieden ziet, word je vanzelf radicaal”. Dat blijkt ook uit het interview. Naast legitieme kritiek op de administratieve detentie en de militaire rechtspraak, die minder waarborgen voor de beklaagde biedt dan civiele rechtspraak, noemt ze de bezetting als kern van het probleem: “Deze mensen willen af van de bezetting. Dat is wat ze willen”, en: “Ja, ik ben tegen geweld tegen burgers, maar de vraag is of je kolonisten die op de Westelijke Jordaanoever gaan wonen als burgers kunt zien”. De meerderheid van de kolonisten zijn geen gewapende extremisten zoals de media vaak suggereren, en zeker geen legitiem doelwit voor aanslagen, en de bezetting is geen oorzaak, maar eerder een gevolg van de Palestijnse en Arabische gewapende strijd tegen Israël. Het interview is zo een eenzijdig en inderdaad radicaal relaas, waarbij amper kritische vragen worden gesteld.

Het onderaan het artikel aangekondigde “interview met een woordvoerder van de Israëlische regering, die vertelt waarom administratieve detentie volgens Israël een terechte vorm van hechtenis is” is op de website van de NOS niet te vinden.

 

Trouw / Volkskrant 14 mei: ‘Palestijnse gevangenen stoppen met hongerstaking’

Op de sites van Trouw en de VK verscheen een identiek bericht over de overeenkomst die Israël gesloten heeft met de Palestijnse hongerstakers die een eind moest maken aan de wekenlang durende hongerstaking. De inhoud van die overeenkomst, die volgens minister Issa Qaraqe door de Palestijnse hongerstakers is ondertekend,  was op dat moment niet bekend en de Israëlische autoriteiten wilden geen commentaar leveren.

Er werd in dit bericht weer gemeld dat er zo’n 1600 Palestijnse gevangenen waren die een einde eisten aan detentie zonder proces vooraf en eenzame opsluiting, maar niet dat de eisen van de hongerstakers veel verder gingen. Ook werd genoemd dat er enkele gevangenen waren die al 77 dagen lang niets hadden gegeten en in kritieke toestand waren, maar niet wat diezelfde gevangenen op hun geweten hadden.

 

Palestijnen stoppen hongerstaking

Audio bestand NOS – maandag 14 mei 2012, 17:58 / 21:03

Tekst bij het audio bestand:

Er komt een eind aan de massale hongerstaking van Palestijnse gedetineerden in Israëlische gevangenissen. De directie van het Israëlische gevangeniswezen bevestigt dat er met de gevangenen een akkoord is gesloten. Israël heeft toegezegd dat de ‘administratieve detentie’ van Palestijnen niet meer keer op keer zal worden verlengd. Mensen met administratieve detentie zitten vast zonder dat er een aanklacht tegen hen is geformuleerd. Vaak zitten ze ook in eenzame opsluiting, is er slechte medische zorg en mogen ze geen familiebezoek ontvangen.

Overeenkomst

Het zonder aanleiding verlengen van de detentie was een van de redenen voor een hongerstaking van vele honderden Palestijnse gevangenen. Op grond van de overeenkomst zouden eind dit jaar 200 Palestijnse gevangen op vrije voeten kunnen komen.

Bemiddelaars

De gevangenen op hun beurt hebben beloofd “dat ze de veiligheid binnen de gevangenis niet in gevaar zullen brengen”. Volgens een woordvoerder van de Israëlische regering is de deal gesloten op aandringen van de Palestijnse president Abbas. Egyptische en Jordaanse bemiddelaars hebben samen met Israël de overeenkomst opgesteld.

In het audio-bestand begint de presentatrice direct met “Er komen honderden Palestijnse gevangenen vrij”.  Dat is onjuist geformuleerd want ze komen of voor de rechter of worden inderdaad vrijgelaten.

Ook in dit item geen aandacht voor het feit dat de hongerstakers niet onschuldig zijn en voor het merendeel zijn veroordeeld voor geweld tegen Israël. Onjuist is de bewering dat gevangenen in administratieve detentie ook vaak in eenzame opsluiting zitten, want dat laatste geldt maar voor enkele gevangenen.

 

Monique van Hoogstraten: belangrijkste eisen Palestijnse hongerstakers ingewilligd

Audio bestand NOS – dinsdag 15 mei 2012, 09:20

Tekst bij het audio bestand:

Er komt een einde aan de hongerstaking van honderden Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen. Correspondent Monique van Hoogstraten volgt het nieuws in Israël.

Onvermeld blijft wederom dat de eenzame opsluiting maar betrekking heeft op een zeer klein aantal, als zeer gevaarlijk te boek staande gevangenen. Voorts wordt verwezen naar de zogenaamde ‘Nakba Dag’ waarbij  wordt gesteld dat de Palestijnen bij de stichting van Israël “hun land verloren en niet meer terug konden naar hun huizen”. Dit gebeurde echter nadat zij een burgeroorlog waren begonnen om het in de VN aangenomen delingsplan te ondermijnen. Bovendien verloren lang niet alle Palestijnen hun land; een deel bleef in Israël wonen en kreeg de Israëlische nationaliteit en bijbehorende rechten.

 

NRC 15 mei: ‘ Palestijnen eindigen hongeractie’

Een kort bericht in de papieren NRC, met daarin gegevens over de beëindiging van de hongerstaking. Men meldt dat er ook een einde komt aan het jarenlange verblijf van 19 gevangenen in isoleercellen.

Ook dit  bericht is van één kant belicht. Zo wordt er niet gemeld dat de 19 gevangenen in eenzame hechtenis zijn veroordeeld voor ernstige misdaden en dat er in het verleden vanuit Israëlische gevangenissen zelfmoordaanslagen zijn voorbereid. Het artikel meldt voorts dat een rechtse Israëlische parlementariër het ‘een ernstige fout noemde om terroristen cadeautjes te geven’. Deze opmerking is niet representatief en zet Israël weer neer als hard en onbuigzaam.

 

Trouw  18 mei: `Ik hoop dat ze het redden na jaren eenzame opsluiting’.

Abeer Baker, advocate van de Palestijnse hongerstakers, over het akkoord met Israël.

In de papieren krant een interview tussen Laurens Samsom en Abeer Baker, een mensenrechtenadvocate die tientallen Palestijnse gevangenen in hongerstaking juridisch heeft bijgestaan.

In dit artikel wederom geen aandacht voor de diverse en gegronde redenen van hechtenis van de Palestijnse gevangenen. Er was wel een aparte alinea bij over  Baker zelf, maar informatie van de Israëlische kant als  tegenwicht voor het pro-Palestijnse verhaal van Baker ontbrak volledig. De indruk die nu werd gewekt was dat de Palestijnse hongerstakers onder vaak erbarmelijke omstandigheden vast werden gehouden en nu met vreedzame middelen een goed akkoord met Israël hadden gesloten. Maar de gedetineerden zelf zijn zeker niet vreedzaam en de Israëlische gevangenissen voldoen aan de internationale minimum eisen, waarmee Israël gunstig afsteekt tegen nagenoeg alle andere landen in de regio.

Uit de antwoorden die Baker geeft op de vragen blijkt inderdaad dat zij enkel en alleen oog heeft voor het belang van haar cliënten en niet vertelt wat deze mensen op hun geweten hebben. In dit verband kwam ook het begrip administratieve hechtenis weer aan de orde, maar werd genegeerd dat ruim 4.000 gevangenen na een proces zijn veroordeeld, waarvan ruim de helft voor terroristische acties met doden en gewonden tot gevolg. Men had tegenover dit interview ook een artikel of interview moeten plaatsen dat de Israëlische kant weergeeft.

 

——————-NOS————————————————————————————————————————-

Hieronder een selectie uit de NOS berichten en uitzendingen op internet, radio en televisie van 19-23 april en 18-21 mei 2012; de berichten over de hongerstaking zijn hiervoor al besproken.

 

Klacht Nederlandse in Israël

Tekst website NOS –  donderdag 19 april 2012, 11:29

De tekst begint met:

Een Nederlandse vrouw van 21 heeft een klacht ingediend tegen de Israëlische luitenant-kolonel Shalom Eisner. De officier kwam deze week in het nieuws omdat hij een Deense activist hard in zijn gezicht sloeg met zijn wapen.

Eisner heeft ook de Nederlandse vrouw met zijn wapen in het gezicht geslagen. Dat zegt een advocaat van de mensenrechtenorganisatie Public Committee against Torture in Israël, die haar zaak behartigt.

Uit de beruchte video blijkt dit echter niet: Eisner lijkt haar alleen achteruit te duwen met zijn arm.

Onder het NOS artikel staat een audio-fragment gelinkt met een interview met de betreffende vrouw, dat op 23 april geplaatst werd. Het volgt het bijna vaste patroon in de media: critici van Israël komen uitvoerig aan het woord en krijgen geen kritische vragen voorgelegd, er wordt kort een reactie van de regering vermeld, en er is aandacht voor een extreemrechts Knessetlid die vindt dat de activisten de kogel verdienen.

 

Israël: militairen opereren met terughoudendheid  

Video bestand NOS – vrijdag 20 april 2012, 21:05

Tekst bij het video bestand:

Afgelopen zaterdag ging een luitenant-kolonel voor het zicht van de camera’s in de fout. Ondanks kritiek houdt Israël vol dat de militairen meestal met grote terughoudendheid opereren. Correspondent Monique van Hoogstraten ging kijken in het Palestijnse dorp Nabi Salih.

In de inleiding voor het NOS journaal op zaterdag, waarin dezelfde reportage werd uitgezonden, werd gesproken van ‘vredesactivisten’ en een ‘vredesactivist’ die door de Israëlische kolonel met zijn geweer in het gezicht werd geslagen. Daarna werd nog eens gezegd ‘gewelddadig was het niet…’ Geen woord over geweld van de actievoerders en het feit dat de kolonel volgens verschillende Israëlische bronnen ook was geslagen en twee vingers zou hebben gebroken (dit is ook op de video van het incident te zien).

De Palestijnse activisten in de reportage worden ‘jong, bevlogen en bedreven in het actievoeren’ genoemd. Wel wordt duidelijk uit de beelden dat onder dit actievoeren ook het gooien van stenen met katapulten valt, en het voor de soldaten moeilijk is onder zulke omstandigheden (Palestijnse vrouwen dringen zich op en schelden hen uit voor honden) rustig en correct op te treden.

 

Geweld Israëlische kolonisten neemt toe

Audio bestand NOS –  vrijdag 18 mei 2012, 08:30

Tekst bij het audio bestand:

De Europese ministers van Buitenlandse zaken hebben scherpe kritiek op Israël. Die is vooral gericht tegen de bouw van nederzettingen in Palestijns gebied, en het aanhoudende en onbestrafte geweld van joodse kolonisten tegen Palestijnen. Het aantal incidenten neemt toe. Correspondent Monique van Hoogstraten ging naar een dorpje op de Westelijke Jordaanoever, waar Nachla Machmoed de ene na de andere aanval van kolonisten te verduren krijgt. De Palestijnse [sic] minister van Nederzettingen-zaken wilde niet op de kritiek reageren.

In de tekst haalt de NOS alleen de kritiek aan van de Europese ministers van Buitenlandse zaken omtrent de bouw van nederzettingen in ‘Palestijns gebied’. Het is echter onjuist om te stellen dat dit in Palestijns gebied is omdat de eventuele uitbreidingen gebeuren in Zone C, en dit gebied valt volgens de Oslo verdragen onder Israëlisch civiel en militair beheer tot er een definitief vredesverdrag is waarbij de grenzen worden vastgesteld. Nu ontstaat wederom het beeld dat Israël gebied inlijft. Opgemerkt moet worden dat Israël regelmatig nederzettingen sluit die illegaal zijn volgens de Israëlische wet. Een recent voorbeeld is de sluiting en verwijdering van mensen uit Ramat Migron. Ook wordt verzwegen dat het geweld van twee kanten komt: Regelmatig worden door Palestijnen Israëlische auto’s bekogeld, vernielingen aangericht en soms binnengedrongen in nederzettingen en kolonisten aangevallen en verwond of gedood.

 

Netanyahu: geen scheiding Jeruzalem

Audio bestand NOS –  maandag 21 mei 2012,
08:42

Tekst bij het audio bestand:

Jeruzalem zal voor altijd bij Israël horen, en zal nooit gescheiden worden in een Israëlisch en een Palestijns deel. Woorden van premier Netanyahu gisteren op ‘Jeruzalem Dag’ – de jaarlijkse viering van de verovering van heel Jeruzalem in de zesdaagse oorlog. Dat was ook de boodschap van de naar schatting 35.000 religieuze Israëliërs, die met de Israëlische vlag door de stad trokken. Ook naar het Palestijnse Oost-Jeruzalem.

Met de aanduiding ‘het Palestijnse Oost-Jeruzalem’ impliceert de NOS dat dit gebied van de Palestijnen is. Het is juist dat hier veel Palestijnen wonen en dat het Palestijnse bestuur aanspraak maakt op Oost-Jeruzalem, maar dat maakt dat deel van de stad nog niet Palestijns. Het is in de geschiedenis nooit Palestijns bezit geweest, en zou volgens het VN delingsplan samen met West-Jeruzalem en Bethlehem een aparte positie krijgen. Na het Britse mandaat was het in 1949 door Jordanië illegaal geannexeerd, waarna Israël het in 1967 veroverde.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Oost-Jeruzalem

 

Algemene conclusie NOS berichtgeving:

Veel berichtgeving is eenzijdig en laat alleen critici van Israël aan het woord. Ook wordt er altijd gesproken over het bouwen van nederzettingen in bezet gebied. Maar het bouwen of uitbreiden in bestaande wijken of dorpen in het C-gebied  is niet in strijd met de Oslo akkoorden die Israël met de Palestijnen sloot. Er is geschreven over het “Palestijnse Oost-Jeruzalem”, waarmee de NOS de claim van de Palestijnse Autoriteit ondersteunt als zijnde Jeruzalem als hoofdstad van de Palestijnse Staat. In veel van de berichtgeving worden zaken buiten beschouwing gelaten, bijvoorbeeld het ontruimen of afsluiten van illegale nederzettingen en het geweld van Palestijnen tegen kolonisten.

 

——————-ANP————————————————————————————————————————-

‘Israëliër slaat fietsende activist met geweer’ (15 april)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. de Volkskrant.

In dit artikel staat:

“De Israëlische tv-zender Channel 10 toonde beelden waarop te zien is hoe de officier met zijn automatische geweer de activist sloeg. De buitenlander nam met Palestijnen en activisten deel aan een fietstocht door de Jordaanvallei. Volgens de zender riepen de betogers anti-Israëlische leuzen.”

Volgens verschillende berichten in Israëlische kranten en verklaringen van Eisner (de officier) zelf en andere soldaten, ging er één en ander vooraf aan de klap die Eisner met zijn geweerkolf uitdeelde. Hij zou zelf zijn geslagen waarbij twee van zijn vingers werden gebroken, en de activisten zouden doelbewust hebben geprovoceerd en weigerden de instructies van het leger op te volgen. Ze blokkeerden een weg, een actie waarvoor geen toestemming was verkregen.

Gewelddadig optreden tegenover verboden acties is zeker niet uitzonderlijk, en de internationale media aandacht voor dit kleine incident is bijna bizar te noemen. Vergelijk bijvoorbeeld dit filmpje van een actie in Denemarken, het land van herkomst van de geslagen demonstrant: http://www.youtube.com/watch?v=IpeiNso-Lqw

In de Nederlandse berichtgeving over het incident werd een eenzijdig beeld geschapen van een agressieve Israëlische soldaat die zomaar op vreedzame activisten inslaat.

Ook de legerleiding en premier Netanyahu uitten overigens kritiek op het optreden van Eisner, en hij is overgeplaatst naar een opleidingscentrum, hoewel het incident nog in onderzoek is. Het gebeuren valt zeker te betreuren, maar valt in het niet bij hoe de legers van autoritaire staten, of zelfs de Deense ME, met demonstranten omgaan. De aandacht voor dit incident, waaraan de demonstrant geen blijvend letsel heeft overgehouden, is dan ook buitenproportioneel.

 

‘Turkije voorkomt deelname Israël NAVO-top’ (23 april)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. de Volkskrant.

Gemeld wordt dat Turkije de deelname van Israël aan een NAVO top die volgende maand wordt gehouden heeft tegengehouden. Vervolgens schrijft men:

‘De relaties tussen Turkije en Israël zijn sterk verslechterd, nadat Israëlische commando’s in actie waren gekomen op het schip Mavi Marmara van een Turkse hulporganisatie. Het vaartuig vervoerde hulpgoederen voor de Gazastrook, waar de radicale Palestijnse beweging Hamas aan de macht is. Negen Turken op het schip kwamen om’.

De Israëlische actie wordt wederom gebracht als een aanval op een humanitair konvooi. De organisatie die met de Mavi Marmara de blokkade van de Gazastrook wilde doorbreken was de islamitische IHH, die banden heeft met zowel Hamas als de Moslim Broederschap. Sommige activisten aan boord hadden vooraf verklaard graag martelaar te willen worden. De activisten waren gewapend met knuppels, ijzeren staven en messen, en er is zelfs een schot gelost. Verschillende Israëlische commando’s raakten zwaargewond bij de gevechten op het schip (zie bijvoorbeeld: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4218728,00.html). Israël had, ook volgens een VN onderzoek, het recht het schip tegen te houden en haar blokkade te handhaven (zie: http://elderofziyon.blogspot.com/2011/07/un-flotilla-report-finds-gaza-blockade.html).

De belangrijkste fout in bovenstaand citaat is echter dat er op de Mavi Marmara geen hulpgoederen aanwezig waren en de IHH geen hulporganisatie is in de gangbare betekenis van het woord. Op sommige andere schepen van het konvooi waren wel hulpgoederen aanwezig, al was de kwaliteit daarvan niet erg hoog.

Bron en meer informatie over de Gaza blokkade en de konvooien:

http://www.israel-palestina.info/gaza_blokkade-html/

 

‘Israël begint bouw muur bij Libanon ‘ (23 april)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. de Volkskrant.

Het artikel meldt dat Israël zou gaan beginnen met de bouw van een muur langs een deel van de grens met Libanon. Dit om te voorkomen dat Libanese en Israëlische grenswachters de strijd met elkaar gaan aanbinden.

Verder staat er:

Israël heeft al een omstreden muur langs de Palestijnse Westelijke Jordaanoever en een hek om de Gazastrook. Langs andere grenzen werkt het land ook aan afscheidingen. Zo wil premier Benjamin Netanyahu een hoog hek langs de grens met Jordanië en bouwt het land een muur langs de grens met Egypte.

De ‘muur’ langs de Westelijke Jordaanoever bestaat voor meer dan 90% uit een hek. Alleen in bebouwd gebied, zoals Jeruzalem en Bethlehem, is het een acht meter hoge betonnen muur. In de berichtgeving over hierover wordt vaak ten onrechte van een muur gesproken, en op foto’s zien we ook altijd de muur, nooit het hek dat op de meeste plaatsen staat. Een muur is nou eenmaal fotogenieker en roept bovendien associaties op met de Berlijnse muur. Ook de barrières langs de Egyptische en Libanese grens zullen grotendeels uit hekwerken bestaan. De Egyptische ‘muur’ (eveneens vooral een hekwerk) is gerichte tegen de toenemende stroom Afrikaanse migranten en Palestijnse smokkelaars en infiltranten.

Het is triest dat Israël al die hekken en muren nodig heeft, maar ze staan c.q. komen er niet voor niets. Vanuit al deze gebieden worden aanslagen gepleegd, wapens gesmokkeld of komen grote groepen illegalen de grens over. Alleen de grens met Jordanië is relatief rustig, maar daar kan met de Arabische omwentelingen natuurlijk verandering in komen. In de berichtgeving hierover ontbreekt informatie over de noodzaak van de afscheidingen.

 

‘Israël keurt ‘illegale’ kolonies goed’ (24 april)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. de Volkskrant.

Hierin wordt gemeld dat Israël drie ‘illegale kolonies’ goedkeurt. Men spreekt van ‘drie gemeenschappen, Bruchin, Rechelim en Sansana’ die zijn geformaliseerd door de regering. Vervolgens stelt men:

Daarmee stemt de regering in met de kolonisatie van gebied dat daarvoor officieel niet was bestemd. Internationaal recht verbiedt elke kolonisatie van bezet gebied.
Israël heeft bezette Palestijnse gebieden gekoloniseerd en geannexeerd sinds het begin van de bezetting in 1967. Dat is nu het voornaamste obstakel voor een vredesakkoord tussen Israëli’s en Palestijnen.

Dat laatste is een subjectieve mening, een stelling, die in een nieuwsartikel niet thuishoort. Er zijn allerlei obstakels voor een vredesakkoord, en welke het zwaarst wegen of ‘voornaamst’ zijn, daarover kan men twisten. Vooral in het Westen worden de nederzettingen als voornaamste obstakel gezien.

Israël heeft de Westelijke Jordaanoever in 1967 op Jordanië veroverd maar nooit geannexeerd. Oost-Jeruzalem is wel geannexeerd, maar pas later, in 1980. Je kunt erover twisten of al het gebied over de groene lijn ‘bezet Palestijns gebied’ is. Jeruzalem zou volgens het VN delingsplan een aparte status krijgen. In Oost-Jeruzalem liggen oude Joodse heiligdommen inclusief de Klaagmuur en de Joodse wijk in de oude stad is eeuwenoud. Hebron is een duizenden jaren oude Joodse stad. Volgens de Oslo Akkoorden hebben de Palestijnen in circa 40% van de Westoever autonomie. Dit zou je met ‘Palestijnse gebieden’ kunnen aanduiden. De rest van de gebieden zijn nooit in Palestijnse handen geweest.

In de formulering van het ANP klinkt duidelijk door dat Israël die gebieden niet had mogen veroveren en bezetten en die bezetting nu moet opgeven. Dat is een politiek standpunt, niet een objectief nieuwsfeit.

 

Rellen in Israël op stichtingsdag (15 mei)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. Nu.nl.

Hierin staat:

In 1948 veroverde Israël zijn huidige territorium en verdreef ruim 760.000 Palestijnen. Hun aantal wordt nu geschat op circa 4,8 miljoen. De Palestijnen noemen de stichtingsdag van Israël dan ook Nakba (ramp).

Dit is onjuist en misleidend. De oorlog waarin Israël dit gebied veroverde was door de Arabieren begonnen met het doel Israël te vernietigen. Zij accepteerden het delingsplan van de VN niet, dat het gebied in twee ongeveer even grote stukken verdeelde, een voor Joden en een voor Arabieren. Het deel dat voor de Arabieren was bestemd, werd voor ongeveer de helft door Jordanië veroverd en geannexeerd; dit is de huidige Westelijke Jordaanoever. De vluchtelingen zijn in meerderheid niet actief door Israël verdreven, maar ontvluchtten het oorlogsgeweld. Deze vlucht was het gevolg van de Arabische (en ook Palestijnse) beslissing om een oorlog te beginnen, een oorlog waarin door beide partijen geweld is gebruikt en burgers het doelwit waren.

Het is jammer dat door het weglaten van cruciale zaken is een vertekend beeld is gegeven van de situatie.

N.B.: We hebben ANP en verschillende andere media die het bericht op hun site hadden staan hierover aangeschreven en Elsevier heeft erkend dat het bericht niet helemaal klopt.

Bronnen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Arabisch-Isra%C3%ABlische_Oorlog_van_1948

http://israel-palestijnen.blogspot.com/2011/12/benny-morris-over-de-palestijnse_10.html

http://www.israel-palestina.info/geschiedenis_israelisch-arabische_conflict-html/#De_oprichting_van_Israel

 

‘Levenslang geëist voor commandanten Israël’ (23 mei)

Artikel afkomstig van ANP, dat door diverse kranten en nieuwssites werd geplaatst, o.a. de Gelderlander.

Een Turkse aanklager heeft levenslang geëist voor vier (ex)bevelhebbers van het Israëlische leger, die bij de entering van het Turkse schip de Mavi Marmara waren betrokken. Daarbij kwamen negen Turkse activisten om. Men stelt:

De pro-Palestijnse activisten wilden met de vloot de Israëlische blokkade van de Gazastrook breken en de inwoners humanitaire hulp bezorgen. Israëlische commando’s vielen de Mavi Marmara in internationale wateren aan.

De aanklacht beschuldigt de Israëlische soldaten ervan met disproportioneel geweld geageerd te hebben tegen de activisten. “Er is geen sprake van gerechtvaardigd geweld als precisiewapens gebruikt worden, en als mensen die zich met vorken of lepels verdedigden, neergeschoten worden”, schrijft de aanklager, geciteerd door het persagentschap.

De Telegraaf voegt daar nog aan toe:

De gebeurtenissen van mei 2010 veroorzaakten een zware diplomatieke crisis tussen de voormalige bondgenoten Turkije en Israël. Israël weigerde eerder al excuses aan te bieden en sluit uit dat zijn militairen voor berechting naar Turkije worden gestuurd. In september veroordeelden de Verenigde Naties de Israëlische militaire interventie al als overdreven en onredelijk.

Dat laatste is zeer misleidend, want de VN oordeelden ook dat de interventie op zichzelf gerechtvaardigd was al was het in internationale wateren, en constateerde dat de Turkse activisten bewapend waren met wel iets meer dan vorken en lepels.

Zoals gebruikelijk bij het ANP wordt alleen de anti-Israël visie gegeven. Uit een interview met twee commandanten die bij de operatie gewond raakten doemt een wat ander beeld op:

However, when A. and fellow Navy commandoes landed on the Mavi Marmara’s deck, the above scenario shattered. And then, while sustaining the blows, A. felt a burning sensation piercing through his body. “At first, I didn’t get it,” he recounted this week for the first time. “I placed my hand on my stomach and didn’t quite understand what was going on. Five seconds later I again placed my hand there, and felt my entire finger sinking in. All of that was happening while the terrorists were not letting go and fighting me.”

Meanwhile, Y. also landed on the deck. “As I was sliding down the rope, I saw a group of people fighting. I had no choice, as I couldn’t climb back up. So I kept sliding down and saw four or five terrorists waiting for me there, armed with clubs, metal pipes and chairs. I came down, and they immediate started to beat me up, focusing on my head. I was wearing a military helmet, but they got it off, shattered it and started to pulverize me with blows to the head. While doing it, they started pulling me towards the edge of the deck, in order to throw my overboard.”

 Seconds after landing on the Marmara’s deck, his left arm was completely crushed and remained hanging from his shoulder. Y. managed to pull out his handgun with his other hand and fired at the legs of his assailants.

Van dit relaas, dat een tijdje terug in het Israëlische Y-Net stond, is niets door Nederlandse media overgenomen. De Nederlandse media houden vast aan het vertekende beeld dat alleen Israël agressief was en met onnodig en bruut geweld een schip vol met vredesactivisten en hulpgoederen aanviel. Zie ook het artikel op 23 april onder de titel: “Turkije voorkomt deelname Israël aan NAVO top” dat hierboven werd besproken.

 

——————-Ad Bloemendaal, diverse kranten———————————————————————————–

‘Passagiersbeleid Israël niet gepikt’ (21 april)

Artikel van correspondent Ad Bloemendaal in diverse regionale kranten waaronder de Gelderlander, waarin Israëls strenge passagiersbeleid wordt gehekeld.

Bloemendaal meldt dat steeds meer (vooral Scandinavische) luchthavens niet langer akkoord gaan met Israëls veiligheidseisen. Hij spreekt van een ‘voorkeursbehandeling’ die niet meer reëel zou zijn omdat de terreurdreiging niet alleen voor Israël geldt. Vervolgens beschrijft hij de Israëlische methode, waarbij passagiers op grond van een risicoprofiel uitgebreider of juist korter worden gecheckt en ondervraagd en besluit met:

Een commentaar in het Israëlische dagblad Ha’aretz: ‘Wat er gebeurt op Israëls luchthavens en bij de counters van El Al in het buitenland, gaat veel verder dan wat noodzakelijk is (…) het is een onnodige vernedering (…) iedere Arabisch-Israëlische passagier wordt begroet met de niet welkome en beschamende herinnering dat hij een tweederangs burger is in eigen land.”

Het hele artikel ademt een sfeer van onredelijke veiligheidseisen en privileges van Israël. Er wordt geen weerwoord bij een Israëlische woordvoerder gevraagd. Het citaat uit Haaretz is op zijn best een versimpelde weergave te noemen. Het systeem is veel verfijnder dan dat alle Arabieren automatisch urenlang worden ondervraagd en alle Joden geen enkel probleem hebben. Ook veel niet-Arabieren worden uitgebreid ondervraagd. Het spanningsveld tussen gastvrijheid en veiligheid is voor veel landen een dilemma. Ook Nederland kent haar problemen op dit gebied, onder meer met drugsmokkel vanuit de Antillen. Onlangs nog was er een schandaal rond een Turkse zanger die op Schiphol urenlang was verhoord.

Het klopt natuurlijk dat veel landen met een terreurdreiging te maken hebben, maar Israël is wel een land met bijzonder veel vijanden, en ook vijanden die het specifiek op Joden hebben gemunt. In tegenstelling tot de meeste Westerse landen is het in het verleden regelmatig met aanslagen geconfronteerd.

 

——————-Volkskrant—————————————————————————————————————

‘Is Ajax al kampioen? Nee, Israël is jarig’ (25 april)

Weblog van correspondent Rolf Bos op de Volkskrant website.

Bos ergert zich hierin duidelijk aan het vlagvertoon vanwege de Israëlische Onafhankelijkheidsdag. Hij hekelt het feit dat er ook vlaggen op wegen in de Westbank zijn opgehangen, zonder dat de Palestijnen iets werd gevraagd, en bij de ingang van Joodse nederzettingen. Het is hem ook opgevallen dat in ultra orthodoxe wijken geen of minder vlaggen hangen. Hij besluit met:

“Verbazingwekkend, dat met de gevoelens van de snel groeiende groep fundamentalistische joden wél rekening wordt gehouden, en dat de Palestijnen op de Westbank niets wordt gevraagd? Als je hier een tijdje woont, verbaas je je nergens meer over.”

Vlagvertoon is echter niet zo uitzonderlijk als Bos het doet voorkomen, en de meeste landen buiten West-Europa vieren hun nationale feestdagen uitbundig. Het is een wel erg kil stukje ter ere van Israëls 64^ste verjaardag. Onafhankelijkheidsdag wordt vooraf gegaan door de herdenking van de gevallen soldaten en slachtoffers van terrorisme. Hoewel de Volkskrant een stukje had over de speech van Netanyahu, is men daar verder aan voorbij gegaan.

Er zijn bovendien wel ergere dingen dan een paar vlaggen op doorgaande wegen op de Westbank. Zolang er geen vredesregeling is met de Palestijnen valt dit gebied onder Israëlisch bestuur en daarom gelden er, buiten PA gebied, Israëlische regels en worden Israëlische feestdagen gevierd. Had Rolf Bos niets belangwekkenders te melden over Israëls verjaardag? In de papieren krant van diezelfde dag stond een vrij groot artikel van zijn hand over Google Street View in Israël, en dat niet iedereen daar blij mee was vanwege het gevaar van terrorisme. Tevens het ANP bericht over de legalisatie van drie Joodse nederzettingen op de Westoever.

 

‘Woede én vreugde bij Palestijnen’ (16 mei)

Een reportage over de Nakba Dag, door correspondent Rolf Bos in papieren Volkskrant.

Hierin komen verschillende Palestijnen en ook Israëlische Arabieren aan het woord. Het artikel geeft een eenzijdig Palestijns perspectief. Bos schrijft:

Nu, 64 jaar geleden, in 1948, verloren honderdduizenden Palestijnen huis en haard in steden en dorpen die nu in Israël liggen, of die geheel verdwenen zijn.

Dat klopt, maar dat gebeurde als gevolg van een door henzelf begonnen oorlog met als doel dit de Joden aan te doen. Door die cruciale informatie weg te laten wordt een verkeerd beeld geschetst, van Palestijnen als willoze en onschuldige slachtoffers en Israël als de agressor. Een stukje verderop schrijft men:

Het is het onomkoombare lot van de in 1948 gestichte staat: in de weken dat de grootste (Joodse) bevolkingsgroep de onafhankelijkheid viert, betreuren Arabische bewoners van hetzelfde land het verlies van de huizen en de grond van hun grootouders.

Daarna komt een Israëlische Arabier aan het woord die zegt niet tegen het bestaan van Israël te zijn en slechts erkenning te willen voor wat de Arabieren in 1948 is aangedaan. Dat klinkt zeer redelijk. Echter, veel Arabieren in Israël stellen zich bepaald niet redelijk op en zijn wel degelijk tegen Israëls bestaansrecht. Veel Arabieren betreuren niet alleen het verlies van toen, maar betreuren het feit dat Israël, niet de Arabieren, de oorlog hebben gewonnen. Ze eisen meer dan alleen erkenning en willen als etnische groep een veto over belangrijke besluiten van de regering.

Niet alleen Israël, ook de Arabieren hebben onrecht begaan en onschuldige burgers aangevallen. Sommige Palestijnse leiders heulden openlijk met de nazi’s en riepen hun steun in om de Joden in Palestina te lijf te gaan. Over deze misstanden wordt onder Palestijnen gezwegen, en dat verhindert een goede dialoog en verzoening met Israël. Het is opvallend dat ook Nederlandse media deze zaken doodzwijgen en doen alsof alleen Israël in het verleden misdaden beging waarvoor de Palestijnen erkenning verdienen.

 

——————-Trouw———————————————————————————————————————

‘Israël wil ambassade Caïro ontruimen’ (21 maart)
Een kort bericht afkomstig van Reuters en bewerkt door de Trouwredactie over het ontruimen van de Israëlische ambassade in Caïro.

De ontruiming van de ambassade zou in het beeld passen van de verslechterende verhouding tussen Egypte en Israël, aldus het artikeltje. De indruk wordt gewekt dat de slechter wordende verhouding te wijten zou zijn aan beide landen. Maar dit ligt vooral aan Egypte, waar het door islamitische partijen gedomineerde parlement opriep tot uitwijzen van de ambassadeur van Israël.

In het bericht staat dat ‘een Egyptische parlementaire commissie had bepleit om de banden met de Joodse staat te herzien’. In werkelijkheid had het parlement, dat door islamisten wordt gedomineerd, opgeroepen om de Israëlische ambassadeur uit te wijzen en het vredesverdrag met Israël te heroverwegen.

Verder de melding dat Israël vorig jaar september zijn ambassadeur Yitzhak Levanon had teruggetrokken nadat ‘de Israëlische ambassade was bestormd door betogers’.  Daarbij werd niet vermeld dat deze demonstranten de ruiten insloegen en stapels papieren uit de ramen gooiden. De ambassadeur en zijn medewerkers voelden zich toen terecht bedreigd en werden pas na aandringen van president Obama uit hun benarde situatie bevrijd.

Bron: http://www.nd.nl/artikelen/2012/maart/21/israel-ruimt-ambassade-cairo-uit

 

‘Israël moet normaal worden’ (27 april)

Interview in Trouw door Peter Henk Steenhuis met ‘Denker des Vaderlands’ Hans Achterhuis over Israël.

Op zich een interessant artikel dat aanzet tot denken, maar er staan een paar clichés in die weer de negatieve stereotypen over Israël bevestigen. Zo staat er:

Neemt niet weg dat het wel belangrijk is door te denken op de vraag hoe het kan dat iedereen die kritiek levert op Israël onmiddellijk voor antisemiet wordt uitgemaakt. Dat gebeurde Van Agt, Gretta Duisenberg en zelfs de Joodse filosofe Hannah Arendt.

Dit is een wel erg grove generalisatie. Bij Gretta Duisenberg nodigen haar uitspraken (en die op de website van haar actiegroep) zeker uit tot het etiket antisemitisme, en ook Van Agt gaat behoorlijk ver in het zwart maken en onwaarheden verkondigen over Israël. Dat totaal doorgeschoten kritiek op de enige Joodse staat door sommigen met antisemitisme wordt vergeleken, is niet perse onzinnig, en de vraag of en wanneer antizionisme overgaat in antisemitisme is een goeie, die Achterhuis niet aangaat door simpelweg te stellen dat het verschillende zaken zijn.

In de huidige debatcultuur, vooral op internet, worden mensen met een uitgesproken mening al snel in een bepaalde hoek gezet of zelfs uitgescholden; dat gebeurt over en weer. Daarbuiten worden Israëlicritici die zich in genuanceerde bewoordingen uitlaten zelden voor antisemiet uitgemaakt.

Het zoeken op internet naar “Hannah Arendt” en “Joodse antisemiet” levert enkel op dat zij in de VS zulke verwijten kreeg na de publicatie van haar verslag over het Eichmann proces (50 jaar geleden dus). Arendt vroeg zich n.a.v. het Eichmann proces af wie/wat er toen voor de rechtbank stond: Eichmann als mens of als een product van hersenspoeling, wie je het volgens haar niet in persoonlijke zin kon aanrekenen wat hij teweeg had gebracht. Deze antisemitisme beschuldiging had dus niks met haar kritiek op Israël te maken.

Van Hannah Arendts antizionisme geeft het interview een vertekend beeld. In de jaren ’30 was zij actief zioniste geworden en stond ze een binationale staat voor, wat met name door de Arabische afwijzing hiervan een utopie zou blijken. Aanvankelijk voorzag ze vooral de moeilijkheden van een Joodse staat die door de lokale en omringende Arabieren zou worden afgewezen en bestreden, en de onwenselijkheid van een staat die zich tot in lengte van jaren alleen met militair geweld zou kunnen handhaven. Ook in 1948 droomde ze nog over een federale staat in Palestina, een naïeve gedachte maar beslist geen antizionistische.

Achterhuis beschrijft Hannah Arendts positie nader als volgt:

“Zij heeft zich van meet af aan verzet tegen de stichting van de staat Israël, zoals die na de Tweede Wereldoorlog vorm werd gegeven. In haar artikelen stelde zij dat de Joden in het Midden-Oosten samen moesten werken met de Arabische bevolking van het land. Die was veel groter in aantal dan de Joden. De zionistische leus ‘een volk zonder land voor een land zonder volk’ was volgens Arendt onzinnig en gevaarlijk. Ze doet denken aan ‘het lege land’ dat de Britse filosoof John Locke in de zeventiende eeuw in Amerika meende te ontwaren, waarbij de Indianen werden weg gedefinieerd om vervolgens verjaagd en vermoord te worden. Op dezelfde wijze werd de verdrijving van de Palestijnen een bijna logisch gevolg van de zionistische ideologie.”

Ook hier passeren diverse clichés de revue, zoals de idee dat de zionisten meenden (of zichzelf en de wereld voorhielden) dat ze in een leeg land kwamen. Zij wisten uiteraard beter, en die leuze komt ook niet van de zionistische beweging maar van Britse christenen in het midden van de 19^e eeuw. De zionisten waren bereid met de Arabieren samen te werken, en het zionistische leiderschap aanvaardde alle Britse voorstellen op dat gebied; het waren de Arabieren die elke samenwerking weigerden en ieder compromis afwezen. De verdrijving van de Palestijnse Arabieren was dan ook geen gevolg van de zionistische ideologie, maar van de Arabische ideologie dat Joden tweederangsburgers waren en geen recht hadden op zelfbeschikking. Daarom wezen ze in 1947 het delingsplan van de VN af en begonnen een oorlog tegen de Joodse gemeenschap in Palestina. Overigens zijn de meeste vluchtelingen niet verdreven maar om verschillende redenen gevlucht. De vergelijking met Amerika, waar de indianen op grote schaal werden uitgemoord door de nieuwkomers, en waar de blanken minder te zoeken hadden dan de Joden in Palestina, gaat dan ook volledig mank.

Bron: http://www.lrb.co.uk/v29/n09/judith-butler/i-merely-belong-to-them

 

‘Palestijnen willen van hun vuilnis af’ (17 mei)

Een artikel afkomstig van AP en bewerkt door de Trouwredactie over milieuproblemen en milieuonderwijs op de Westelijke Jordaanoever.

Hierin staat dat de Palestijnen na jaren van verwaarlozing nu wat aan hun milieuproblemen willen doen. Dat is op zichzelf een nobel streven. Helaas krijgt Israël in dit artikel onterecht weer de schuld in de schoenen geschoven van wat er bij de Palestijnen niet goed geregeld is.

In een hele opvallend kader staat:

‘’Toestemming van Israël om vuilnisbelten en recyclingbedrijven te bouwen kan er jaren op zich laten wachten. Er is slechts één veilige vuilnisbelt op de hele Westelijke Jordaanoever’’

Het is niet duidelijk wie dit beweert, maar het komt waarschijnlijk van een vertegenwoordiger van het milieudepartement van de PA, die eerder werd geciteerd. Dat had men erbij moeten vermelden, in plaats van het als waarheid te poneren. Het is bovendien onwaarschijnlijk dat de Palestijnse Autoriteit toestemming van Israël nodig zou hebben om vuilnisbelten aan te leggen, althans in de zogeheten A-gebieden. Hier heeft de Palestijnse Autoriteit volgens de Oslo verdragen zeggenschap over veiligheids- en burgerzaken. Het ligt daarom voor de hand dat de Palestijnen zelf verantwoordelijk zijn voor het oplossen van hun afvalproblemen.

 

‘Turkije vervolgt militairen Israël’ (29 mei)

In de papieren editie van Trouw een bericht over de Turkse aanklacht tegen vier hoge Israëlische militairen, die beschuldigd worden van onder meer ‘moord op monsterlijke wijze’ en ‘marteling’, vanwege hun rol bij de entering van de Mavi Marmara in 2010.

Dit artikel geeft de Turkse positie weer, maar mist relevante context, zoals dat volgens het VN-rapport van de commissie-Palmer over de Gaza Flotilla de Israëlische blokkade legitiem was, en de activisten aan boord van de Mavi Marmara opzettelijk geweld uitlokten. Het is opmerkelijk dat dit VN-rapport niet vermeld wordt, want wanneer een VN-rapport negatief oordeelt over Israël dan wordt hier doorgaans veelvuldig naar verwezen.

——————-Conclusie—————————————————————————————————————–

Uit deze Mediamissers Nieuwsbrief blijkt wederom dat er veel belangstelling is voor Palestijns leed, vooral wanneer Israël de agressor is of zo neergezet kan worden.

De hongerstaking van zo’n 1600 Palestijnse gedetineerden kreeg veel media aandacht, waarbij zij steevast als de slachtoffers van Israël werden neergezet, en er voor de reden van hun detentie, in veel gevallen betrokkenheid bij terreurgroepen, vrijwel geen aandacht was. Er waren verschillende interviews met familieleden en advocaten van de hongerstakers, waarbij alleen het Palestijnse perspectief naar voren kwam, en dit werd niet gebalanceerd door ook met mensen van Israëlische zijde te praten. Het feit dat zo’n hongerstaking zin heeft en tot een succes is geworden, heeft er alles mee te maken dat Israël, in tegenstelling tot pakweg Syrië, gevoelig is voor internationale aandacht en druk. Het was goed geweest als de media ook aandacht voor deze kant van de zaak hadden, en voor kritiek op het middel hongerstaking als chantagemiddel. Ook bleef onvermeld dat de zogenaamde administratieve detentie ook door andere westerse landen wordt gehanteerd en niet per definitie verboden is, en werd het vaak voorgesteld alsof bijna alle hongerstakers in administratieve detentie of eenzame opsluiting zaten, wat niet zo is. Kritiekloos werden cijfers geciteerd van Addameer, een radicale Palestijnse belangenorganisatie.

Er was ook buitenproportionele aandacht voor de ogenschijnlijk ongeprovoceerde klap die een Deense activist kreeg van een Israëlische legerofficier. Het gebeurde tijdens een illegale blokkade van een weg in de Jordaanvallei en de officier zelf had ook klappen gehad en daarbij twee vingers gebroken, waarover de media zwegen. Dergelijk geweld tijdens demonstraties en acties is in Westerse landen niet uitzonderlijk, laat staan in ondemocratische landen.

Onze nadruk lag op de berichtgeving via internet, al zijn ook een enkele artikelen uit de papieren krant besproken. Het blijkt dat met name de ANP berichten die op tientallen sites verschenen erg eenzijdig zijn en ook geregeld onjuistheden bevatten, zoals de bewering dat de Mavi Marmara hulpgoederen vervoerde en dat Israël meer dan 760.000 Palestijnen verdreef in 1948 (het waren er minder en de meesten werden niet verdreven maar ontvluchtten het oorlogsgeweld). Het is van belang dat een persbureau waar media hun artikelen inkopen, betrouwbare en neutrale informatie geeft. Wij hebben naar aanleiding van foutieve ANP berichten met verschillende redacties contact gehad en het bleek dat men er doorgaans op vertrouwt dat deze berichten betrouwbaar zijn en slechts in uitzonderlijke gevallen zelf dingen natrekt. Na lezing van de onjuistheden in deze nieuwsbrief kan men wellicht besluiten dat bij de Israël berichtgeving voortaan standaard wel te doen.

In de berichtgeving over Israël houden de media zich niet aan hun eigen journalistieke normen zoals onpartijdigheid, objectiviteit, het belichten van een zaak vanuit verschillende hoeken, het toepassen van hoor en wederhoor en het geven van context ofwel duiding. De NOS plachtte op klachten in het verleden vaak te zeggen: ‘wij vinden niks, maar helpen u wat te vinden’. In de praktijk komt het erop neer dat de NOS en andere media ons helpen om Israël als agressor te zien en de Palestijnen als onschuldige slachtoffers. Dat kan en mag niet de bedoeling zijn, en daarom publiceren wij deze nieuwsbrieven. Wij roepen journalisten op om zorgvuldiger te berichten over het Israëlisch-Palestijns conflict, en niet te blind te vertrouwen op pro-Palestijnse of zogenaamde mensenrechtenorganisaties, die vaak evenzeer bevooroordeeld zijn en een agenda hebben als pro-Israëlische organisaties of de Israëlische overheid.

 

_______________________________________________________________________________________

Dit onderzoek is een initiatief van Israël: 12 Points , Israël-Palestina.Info en de stichting WAAR , en werd uitgevoerd door Ratna Pelle, Tjalling Tjalsma, Erik Veldhuizen en Wouter Brassé.

Wij maken ons al een tijd lang zorgen over de in onze ogen vaak niet objectieve berichtgeving over het Israëlisch-Palestijns conflict. Vandaar het initiatief om een mediamissers nieuwsbrief te verspreiden met de belangrijkste missers van de afgelopen tijd. Deze zal ook op de websites www.israel-palestina.info en www.israel12points.nl worden geplaatst.