nov 102013
 

mediaPalestineWall= IMO Blog =        

Vorige week lazen we op diverse nieuwssites:

Israël heeft plannen bekendgemaakt om de ultraorthodoxe joodse kolonie Ramat Shlomo in bezet Oost-Jeruzalem uit te breiden met 1500 woningen. (…) Maar volgens de internationale gemeenschap is dit onderdeel van het in 1967 bezette Oost-Jeruzalem.

De kolonisatie van de door Israël bezette Palestijnse gebieden vormt een van de belangrijkste obstakels voor vrede tussen Israëli’s en Palestijnen.

Een paar dagen geleden lazen we:

De nederzettingen vormen een van de grootste obstakels voor het vredesproces. De Israëlische regering heeft echter geen plannen om ze te laten vallen. Integendeel: de regering keurde onlangs plannen goed om nog een 3500 woningen bij te bouwen in Oost-Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever, gebieden die volgens de internationale gemeenschap aan de Palestijnen toebehoren.

Je krijgt de indruk dat journalisten gewoon driekwart van hun stukjes over Israel eindeloos hergebruiken. Een paar kleine aanpassingen, en hetzelfde artikel kan opnieuw worden geplaatst. Spaart tijd en moeite, dus wel zo efficiënt. En wij kunnen onze stukjes in reactie hierop evengoed eindeloos recyclen: niet heel Oost Jeruzalem hoort de Palestijnen toe, er zijn plekken bij die een eeuwenoude Joodse geschiedenis kennen en slechts 20 jaar lang (tussen 1948 en 1967) vrij van Joden waren, er zijn meer obstakels dan de nederzettingen, Oost Jeruzalem is niet bezet maar geannexeerd en de meeste Arabieren die er wonen willen bij Israel blijven etc. etc.

De ellende is dat die stukjes op de krantensites door tienduizenden mensen worden gezien, soms honderdduizenden, en die van ons maar door een paar honderd, misschien duizend. En zo gaan hele volksstammen geloven dat de Klaagmuur en de Olijfberg bezet Palestijns gebied zijn, dat de vrede morgen zou uitbreken als Israel maar zou stoppen met bouwen in de nederzettingen, en dat er altijd al een Palestijnse staat was op de Westoever met Oost Jeruzalem als hoofdstad, totdat daar opeens die militaristische Joden de boel onder de voet liepen en hun lang gekoesterde plannen voor een Groot-Israel in de praktijk brachten. En daarom moet Israel meer onder druk worden gezet om de nederzettingen en de bezetting op te geven en eindelijk de Palestijnen terug te geven wat hun rechtmatig eigendom was. Sancties dus, en etiketten op producten uit de nederzettingen, en geen medewerking van bedrijven met projecten over de groene lijn, en steun aan Palestijnse en Israelische organisaties die ook tegen de bezetting strijden, en begrip voor het feit dat het geduld bij de Palestijnen weleens op raakt en ze dan van ellende weleens een steen of een bommetje willen gooien.

De artikelen op Israel-Palestina.Info hebben vooral tot doel deze eenzijdige en oppervlakkige beeldvorming bij te stellen, en de complexiteit van het conflict duidelijk te maken. De mediawerkgroep van WAAR en Like for Israel legt zich meer direct toe op het kritisch volgen van de media en aan de kaak stellen en foutieve, suggestieve en eenzijdige berichtgeving. We laten ook zien dat veel berichten over Israel niet voldoen aan de eigen journalistieke normen waarin waarheidsvinding, zorgvuldigheid, betrouwbaarheid, het kritisch bejegenen van bronnen etc. hoog in het vaandel staan. Journalisten dienen ervoor te waken clichés of modebeelden uit de samenleving klakkeloos over te nemen en te versterken. Omdat hun artikelen en andere nieuwsuitingen veel invloed hebben, is het des te belangrijker om zorgvuldig te zijn en voorzichtig te zijn met oordelen bij complexe zaken. Ook dienen feit en mening strikt te worden gescheiden, behalve in commentaren en opiniestukken waar men een opinie verwacht.

In bovenstaande nieuwsartikelen staat een joekel van een oordeel: ‘de nederzettingen vormen een van de grootste/belangrijkste obstakels in het conflict’. Dat mag zo zijn, maar als je die andere belangrijke obstakels nooit benoemt geeft dat een zeer vertekend beeld. Het conflict is simpelweg te complex voor zo’n uitspraak. In een opiniestuk mag iemand dat uiteraard vinden en opschrijven, maar in een nieuwsbericht is het zeer misleidend. Het is namelijk geen feitelijke uitspraak en daarmee lastig te bewijzen of te ontkrachten, maar zal door veel mensen wel zo worden gelezen. En zo werkt propaganda ook. Je hersenen zijn gericht op het lezen van nieuwsfeiten, niet op opinie waar je het jouwe van kunt vinden.

In de nieuwe nieuwsbrief media en Israel van WAAR/LfI staan vele voorbeelden van dergelijke suggestieve opmerkingen. Ook terminologie duwt mensen onbewust in een bepaalde richting: ‘bezet Oost-Jeruzalem’ klinkt anders dan ‘een wijk in Jeruzalem’ en adjectieven als ‘illegaal’ (altijd voor nederzettingen, nooit voor aanslagen, opruiing, stenen gooien etc.) of ‘ultra’ (altijd voor nationalistisch bij een Israelische politicus of partij, nooit een Palestijnse) hebben een zeer negatieve bijklank. Nationalistisch (dat ook zonder ‘ultra’ al negatief klinkt) wordt sowieso nooit gebruikt om Palestijnse politiek of politici mee te beschrijven. Ook ‘havik’ lees je meestal voor Netanyahu, niet voor Abbas (die echt niet toegeeflijker is).

Daarnaast worden veel vaker Israelkritische opiniestukken geplaatst dan stukken die (ook) kritisch zijn tegenover de Palestijnen, en komen linkse, kritische stemmen uit Israel en Palestijnen vaker aan het woord dan Israeli’s die voor hun land opkomen. Vooral Trouw was de afgelopen tijd extreem wat dat betreft. We hopen dat onze nieuwsbrieven een kleine, bescheiden bijdrage leveren aan een meer evenwichtige berichtgeving. Als je deze doelstelling ondersteunt nodigen we je graag uit om ons hierbij te helpen of ons financieel te steunen.

Gezien de berichtgeving in de media vallen de uitkomsten van een in opdracht van het CIDI uitgevoerde enquête nog mee. Daaruit blijkt dat bijna 70% van de ondervraagden erkenning van Israel als Joodse staat door Arabische staten nodig acht, en de meesten vinden dat Nederland Israel en de Palestijnen gelijk moet behandelen. Toch lijkt de tendens te zijn dat men steeds kritischer wordt tegenover Israel. Een partij als D66 stelt zich steeds kritischer op, supermarkten spreken over een boycot van producten uit de nederzettingen, en de regering ontmoedigt bedrijven ook maar iets over de Groene Lijn te doen. Het CIDI heeft het schijnbaar niet aangedurfd om vragen over de bezetting of nederzettingen op te nemen, en over of de regering Israel meer onder druk moet zetten. Ik ben bang dat de uitkomsten dan minder gunstig waren uitgevallen.

Met onze artikelen hopen we die trend tegen te kunnen gaan. Daarbij vinden wij het van belang om de Israelische kant evenzeer kritisch te bejegenen: veel media zijn naar de Palestijnse kant doorgeslagen, maar dat wil niet zeggen dat Israel het gelijk altijd aan haar zijde heeft.

Ratna Pelle

 

Share