Zionisme en de bezetting ~ Ami Isseroff

Ami IsseroffAmi Isseroff uit Rechovot heeft zich van 1998 tot zijn overlijden in 2011 ingezet voor het bestaansrecht van Israël en voor vrede met de Palestijnse en Arabische buren. Dit deed hij (vanwege zijn slechte gezondheid in toenemende mate aan huis gebonden) vooral achter zijn computer, door op diverse websites eerlijke informatie te verzamelen over het conflict, haar geschiedenis en mogelijke oplossingen, en door zijn mening op tal van fora helder naar buiten te brengen.

We plaatsen hier graag enkele van zijn stukken in Nederlandse vertaling. Onderstaande schreef hij in de zomer van 2005.

Zie ook MidEastWeb for Coexistence en Zionism-Israel Info Center


Zionisme en de bezetting – Israël en de Palestijnen

Bron: http://www.zionism-israel.com/occupation_zionism.htm

 

Bewijst de Bezetting niet dat Zionisme Kwaad en Expansionistisch is?

Nog nooit eerder is de legitimiteit van een land in twijfel getrokken vanwege een bezetting. Niemand is van mening dat de Verenigde Staten vernietigd moeten worden vanwege de bezetting van Irak, of dat Irak moet worden vernietigd omdat het Koeweit had bezet. Dit vreemde argument wordt alleen toegepast op Israël.

Niemand zou moeten leven onder bezetting. De huidige bezetting is niet het resultaat van “Zionisme”, maar van de weigering van de Arabische Palestijnen om in vrede te leven met Israël. Het wordt gecompliceerd door het geloof van sommige Israëli’s in een “Groot-Israël”; deze overtuiging vormde geen onderdeel van de reguliere historische zionistische ideologie en krijgt geen consensus-steun van alle zionisten.

De bezetting is een gevolg van de wisselvalligheden van de geschiedenis. Naar de mening van de meeste Israëlische zionisten, vormt het geen deel van de zionistische ideologie.

Helaas, gedurende vele jaren stelden de Arabieren van Palestina dat geheel Israël “bezet” Palestina is, en velen beweren dat nog steeds. De Palestijnse Autoriteit presenteert kaarten die heel Israël als “Palestina” tonen.

Het conflict begon niet in 1967, en anti-zionisme en de Arabische bezwaren tegen het bestaan van Israël stammen ook niet uit dat jaar. Alle ellende die de Arabieren van Palestina is overkomen, is grotendeels het resultaat van hun weigering om Joodse vestiging in hun midden toe te staan. Gewelddadige oppositie begon met de rellen en moordpartijen van de jaren 1920, en werd voortgezet in de onafhankelijkheidsoorlog van 1948. Ondanks het verzet van de Palestijnse Arabieren bouwden de Joden van Palestina een staat, en vanwege de oorlog verloren de Arabieren van Palestina hun eigen kans op zelfbeschikking. Hun verzet tegen Israël werd uitgedrukt als Palestijns-Arabisch nationalisme bij de vorming van Fatah en de PLO, ruim voor 1967. Het doel van deze organisaties was de vernietiging van heel Israël, “bezet” door de “zionistische entiteit”. Gezien vanuit deze positie, was het niet erg waarschijnlijk dat Israël over vrede kon onderhandelen met de Arabieren van Palestina.

Gamal Nasser sloot de Straat van Tiran en dreigde Israël te vernietigen in 1967. De PLO verklaarde dat het hun doel was om elke Jood die naar Israël was gekomen na 1917 verdrijven. Jordaanse geweren vuurden continu op Jeruzalem en andere delen van Israël ondanks waarschuwingen aan Jordanië om zich niet te mengen in het conflict. Israël werd gedwongen om zich te verdedigen. De gebieden werden voornamelijk veroverd als “onderpand voor de vrede”. Dit was een beslissing van de Israëlische regering, en het werd vaak en openlijk herhaald in openbare toespraken door Israëlische functionarissen in de zomer van 1967. Maar het werd al snel duidelijk dat er geen vredesonderhandelingen zouden zijn. Op de conferentie van Khartoem zwoeren de Arabische landen “geen vrede, geen onderhandelingen, geen erkenning”. In hun statuut van 1968 zwoer de PLO “heel Palestina te bevrijden” – inclusief Israël.

Tot 1967 vormde de Westelijke Jordaanoever een deel van Jordanië en werd de Gazastrook bestuurd door Egypte. Israël belette niet dat de Palestijnen een staat stichtten, maar zij hebben dat niet gedaan. De grenzen van de wapenstilstand van 1949 werden nooit erkend door enige Arabische staat. Ze waren bedoeld als basis van de vredesbesprekingen, niet als permanente grenzen, maar die vredesbesprekingen zijn nooit gekomen. Volgens het internationaal recht is een bezet gebied grondgebied van een andere soevereine staat dat is veroverd in de oorlog. Jordanië heeft afgezien van haar aanspraken op de Westelijke Jordaanoever, en Egypte heeft nooit de Gazastrook opgeëist als onderdeel van haar grondgebied. De Palestijnen hebben geen staat, en hebben gezegd dat ze geen staat met voorlopige grenzen willen. Daarom is de juridische status van deze gebieden als “bezet” dubieus. Toch erkennen veel zionisten dat er een ander volk leeft in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. De Arabieren van Palestina hebben verklaard een natie te zijn, net zoals wij Joden onze eigen natie erkenden in de zionistische beweging. De meeste zionisten zien nu in dat we rekening moeten houden met de Palestijnse nationale aspiraties. Echter, tegelijkertijd, en volgens dezelfde logica, moeten de Arabieren van Palestina en hun aanhangers het Joodse recht op zelfbeschikking respecteren.

De bezetting was jarenlang relatief ontspannen. Palestijnse Arabieren werkten in Israëlische steden en Israëli’s bezochten Arabische steden. Er was geen “apartheid” en de controleposten waren meestal enkel een formaliteit.

Een deel van het zionistische publiek was van mening dat de nieuw veroverde gebieden deel van Israël horen te zijn. In deze gebieden bestonden jarenlang Joodse gemeenschappen, evenals heilige plaatsen van de Joodse religie, zoals de Klaagmuur in Jeruzalem, het graf van Rachel nabij Bethlehem, en het graf van Abraham in Hebron. Ook bevonden zich op het veroverde gebied plaatsen zoals Gush Etzion, Atarot en de oude stad van Jeruzalem, waar de Joodse gemeenschap etnisch gezuiverd en verdreven werd of gedwongen te vluchten in 1948. Niettemin heerste in eerste instantie een consensus onder de meerderheid in Israël, dat de meeste of alle van deze gebieden zouden worden teruggegeven in ruil voor een oprecht vredesaanbod.

Naarmate de jaren verstreken, verhardden de standpunten. In 1975 nam de VN de beruchte “Zionisme is Racisme” resolutie aan. Het Israëlische politieke sentiment zwenkte naar rechts als reactie, en de regering van de Arbeiderspartij werd gedwongen om de oprichting van Elon Moreh toe te staan. In 1977 kwam de rechtse Likud partij aan de macht. Zij geloofden in een Groot-Israël en gaven de uitbreiding van nederzettingen een grote impuls. Maar zelfs de leider van de Likoed, Ariel Sharon, heeft geleidelijk ingezien dat het verkeerd is om te heersen over een ander volk. Israël trekt zich terug uit de dichtbevolkte Gazastrook, met het gecalculeerde risico dat dit gebied een basis voor intensieve terroristische activiteiten tegen Israël kan worden, onder de controle van de Hamas en de Islamitische Jihad extremisten. Deze organisaties geloven dat het hun heilige plicht is om Israël van de kaart te vegen.

Optimisme over een redelijke oplossing die zelfbeschikking inhoudt voor beide partijen kwam voort uit de Oslo-akkoorden. Helaas, hoewel de PLO officieel geweld afgezworen heeft in de Oslo-akkoorden, begonnen Palestijns-Arabische extremistische organisaties met een reeks dodelijke terreuraanslagen, waardoor Israël een streng regime van checkpoints moest instellen, en speciale wegen aanlegde “alleen voor Joden” naar Joodse nederzettingen. In 2000 liepen de onderhandelingen stuk en namen de Palestijnse Arabieren hun toevlucht tot terreuraanslagen en zelfmoordaanslagen in Israëlische steden. Op een gegeven moment waren er 130 Israëlische slachtoffers in een enkele week. Om de aanslagen tegen te gaan heeft Israël het regime van de controleposten uitgebreid en bouwt het een veiligheidshek. Deze maatregelen leiden ongetwijfeld tot betreurenswaardige problemen voor de Palestijnen. Ze werden echter met tegenzin uitgevoerd. Ze zijn niet het resultaat van een “apartheid” ideologie, zoals critici beweren, noch vormen ze een poging tot “etnisch zuiveren” van de Palestijnen. Het gaat om veiligheidsmaatregelen geïmplementeerd met de grootste tegenzin. Meer specifiek, het veiligheidshek is in strijd met de “Groot-Israël” ideologie en is zeker niet een product van radicaal zionisme.

De bezetting is milder dan de critici willen doen geloven. Het “kwaad van de bezetting” is opzettelijk overdreven door Palestijnen en de vijanden van Israël. Ambtenaren van de Palestijnse Autoriteit verspreidden valse geruchten dat Israël Palestijnse kinderen met AIDS injecteerde en giftig snoep uitdeelde, dat Israël radioactief afval op de Westelijke Jordaanoever had gedumpt, dat Israël Palestijnen bestraalde en hen kanker bezorgde bij checkpoints, en dat Israël 500 Palestijnen had gedood in Jenin tijdens operatie “Verdedigingsmuur”. Verschillende anti-zionistische schrijvers hielden vol dat de Israëlische regering bezig is met een duivels complot om Gaza en de Westelijke Jordaanoever etnisch te zuiveren van Palestijnen, zonder enig bewijs hiervan te leveren. Geen van deze geruchten en aankondigingen bevatten enige waarheid. Ze vormen onderdeel van een propaganda-oorlog met de bedoeling om terrorisme en extremistische eisen te rechtvaardigen.

Is het niet zo dat Israël de Palestijnen aandoet wat de Duitsers de Joden aandeden – ook een “Holocaust”?

Een van de meest duivelse claims van anti-zionisten is dat Israëli’s net als nazi’s zijn, en een Holocaust brengen over de Palestijnen. Israëli’s vergassen geen Palestijnen en laat hen ook niet de hongerdood sterven. Israël vecht een oorlog tegen een wrede en meedogenloze vijand. De Joden van Europa waren onschuldige burgers die door de nazi’s uitsluitend vanwege hun geloof of ‘ras’ werden geselecteerd om uitgeroeid te worden. Israël heeft veiligheidsmaatregelen moeten nemen die moeilijkheden voor de Palestijnen veroorzaken en die soms hard aankomen. Excessen die af en toe plaats vinden, gepleegd door soldaten van het leger – Joden, moslims zowel als Druzen – zijn niet het gevolg van snode samenzweringen of racistische ideologie, maar fouten van individuen, en zijn de trieste en onvermijdelijke gevolgen van een oorlog welke Israël is opgedwongen.

 

Ami Isseroff


Gerelateerd:

 

This entry was posted in Ami Isseroff vertaald. Bookmark the permalink.

Comments are closed.