De etnische zuivering van Jeruzalem in 1948 ~ Ami Isseroff

Ami IsseroffAmi Isseroff uit Rehovot heeft zich van 1998 tot zijn overlijden in 2011 ingezet voor het bestaansrecht van Israël en voor vrede met de Palestijnse en Arabische buren. Dit deed hij (vanwege zijn slechte gezondheid in toenemende mate aan huis gebonden) vooral achter zijn computer, door op diverse websites eerlijke informatie te verzamelen over het conflict, haar geschiedenis en mogelijke oplossingen, en door zijn mening op tal van fora helder naar buiten te brengen.

We plaatsen hier graag enkele van zijn stukken in Nederlandse vertaling. Onderstaande schreef hij mede in reactie op de vele valse beschuldigingen van Israëlisch ‘racisme’, ‘imperialisme’ en ‘etnische zuiveringen’, en vormt de inleiding op een (niet vertaald) uitvoering verslag van de belegering van Jeruzalem in 1948 en het bloedbad van het Hadassah konvooi.

Zie ook MidEastWeb for Coexistence en Zionism-Israel Info Center


De etnische zuivering van Jeruzalem in 1948

Bron: http://www.zionism-israel.com/his/Hadassah_convoy_Massacre-4.htm

 

Deze pagina’s bevatten ooggetuigenverslagen van de etnische zuivering van Jeruzalem. De hele wereld berustte vanwege invloedrijke lobbybelangen in een oorlogsmisdaad begaan door handlangers van imperialistische machten. Deze oorlogsmisdaad vond plaats in Palestina in 1948, toen het Transjordaanse Legioen, geregisseerd en gefinancierd door het Britse imperialisme, de Joden van de oude stad van Jeruzalem verdreven en hen beroofden van hun legitieme rechten.

De verdrijving van de Joden was onderdeel van het racistische genocidale Arabische plan voor de etnische zuivering van Jeruzalem en Palestina in 1948. Dit werd aangekondigd door de Arabische Liga, maar het werd geïnstigeerd en mede gepland door de nazi Grootmoefti Haj Amin Al Husseini en zijn bekwame familielid Abdel Khader Al-Husseini. De strategie omvatte hinderlagen zoals bij het Hadassah-bloedbad, constante beschietingen en sluipschutters, een blokkade van de weg naar Jeruzalem die bijna leidde tot de hongerdood, en de invasie door legers van de Arabische staten. Meer dan duizend Joodse burgers werden gedood in Jeruzalem tijdens deze campagne.

In het verleden werden Joden met geweld verdreven uit Jeruzalem door Romeinse keizers en door de Kruisvaarders, om uiteindelijk weer terug te keren naar de eeuwige hoofdstad en het nationale en religieuze centrum.

De verdrijving van de Joden in 1948 was het hoogtepunt van het Arabische plan voor etnische zuivering van Jeruzalem. De Joodse wijk werd gedurende vele maanden door Arabische ongeregelde troepen aangevallen en bevond zich in een wanhopige toestand. Na de invasie door het Transjordaanse Arabische Legioen werd de druk sterk verhoogd. Ondanks de lege propaganda beweringen van anti-zionistische historici, was het jonge Joodse leger niet opgewassen tegen het Jordaanse legioen met zijn artillerie, gepantserde voertuigen en troepen geleid door Britse officieren. Degenen die vasthouden aan het idee van Joodse superioriteit in getallen, moeten uitleggen waarom er geen soldaten beschikbaar waren om de Joden van de oude stad van Jeruzalem te redden. Soldaten die voor haar verdediging naar Jeruzalem werden gestuurd waren ofwel zo strijdmoe dat ze in slaap vielen op hun post, of waren ongeschikt voor de strijd omdat ze niet wisten hoe hun wapens te gebruiken.

Gedurende vele maanden probeerde een zeer kleine Haganah-eenheid de bewoners van de Joodse wijk te verdedigen, die meer dan 2.000 mensen telde – vooral religieuze Joden en vele niet-zionisten. Een groot deel van de oorspronkelijke Joodse gemeenschap van 5.000 was al gevlucht tijdens de pogroms van 1936. Dit waren Joden wier families generatieslang in Jeruzalem hadden gewoond. Ze hadden zo’n 59 synagogen gesticht en een rijke traditie opgebouwd.

Op 28 mei stortte de verdediging van de oude stad uiteindelijk in, en Abdullah Al-Tell, commandant van het Transjordaanse Legioen, evacueerde de Joodse burgers naar West-Jeruzalem, terwijl de Haganah-verdedigers gevangen werden genomen. Al-Tell had geen keus, want anders zouden Arabische bendes de burgers hebben vermoord. Althans zo beweert hij. Natuurlijk had Al-Tell de keus om niet een positie te veroveren met een weerloze burgerbevolking, en natuurlijk had hij de verplichting, om na de verovering, de veiligheid van de burgers te waarborgen, evenals hun bezittingen en hun heilige plaatsen. Maar niemand onderzoekt dergelijke kwesties als er een Arabisch leger is betrokken.

Er werd geen beroep gedaan op een “recht op terugkeer” voor deze vluchtelingen, verdreven uit huizen waar hun families honderden jaren in alle rust hadden geleefd. Niemand in de wereld protesteerde tegen deze etnische zuivering. Niemand protesteerde tegen het feit dat de Jordaniërs 58 van de 59 synagogen van de Joodse wijk vernietigden, of dat ze de grafstenen van graven op begraafplaats op de Olijfberg gebruikten om paden te bestraten naar hun latrines.

Een soortgelijke genocidale campagne werd gepland en aangekondigd in 1967. Echter, in plaats van wat moest resulteren in de etnische zuivering van de Joden, bracht het de Zesdaagse Oorlog van 1967 en werd Jeruzalem bevrijd van de langste bezetting in de geschiedenis, en keerde terug naar haar rechtmatige historische eigenaren. Elke Israeli voelde dat de taak van 1948 nu volbracht was.

Ami Isseroff

 


Een samenvatting van alleen het Hadassah konvooi bloedbad is hier te vinden:

Het gedetailleerde verslag staat op deze pagina’s:

 

This entry was posted in Ami Isseroff vertaald. Bookmark the permalink.

Comments are closed.