nov 222012
 

Aangetroffen op het blog van Times Of Israel in het Engels.
Door: Boaz Kantor, 17 nov. 2012 / Vertaling: Mike Bing

Een open brief aan Khalil in Gaza

Weet je hoeveel we op elkaar lijken, jij en ik? We zijn allebei 30; we hebben allebei een 7-jarig dochtertje. We zullen allebei gaan slapen vannacht met de vrouw waar we van houden maar niet voordat we onze dochters hebben ingestopt onder een donzen dekbed want het begint zo langzamerhand koud te worden.

We zullen allebei onze dochters op hun voorhoofd kussen, naar bed gaan en onze vrouwen omhelzen, jij in Gaza en ik in Tel Aviv.

Voordat we in slaap vallen zullen we allebei denken over de volgende week, op het werk en over de verantwoordelijkheid om onze gezinnen te onderhouden, onze kinderen te eten te geven en , nog belangrijker, ons ervan te verzekeren dat onze vrouwen weten dat we èchte mannen zijn, nietwaar Khalil?

We zullen allebei waarschijnlijk aan sex denken en voor de zoveelste keer in slaap vallen terwijl we er alleen maar aan denken.

We zijn volledig gelijk, Khalil, maar er is één verschil.

Jouw dochter zal vannacht sterven.

Je zal het niet pas in de ochtend ontdekken. Je zal wakker worden in het midden van de nacht door een oorverdovende explosie. Je hele huis zal op z’n grondvesten schudden. Delen van het plafond zullen op je vallen. Je zal naar de slaapkamer van je dochter rennen en daar tot de ontdekking komen dat één hele muur aan de noordkant verdwenen is en dat je dochter daar op de gebroken vloer ligt als een verkoold omhulsel.

Maar maak je géén zorgen Khalil, ze is niet levend verbrand. De schok en de luchtdruk van de ontploffing hebben haar op slag gedood, voor ze verbrandde. Maakt dat het makkelijker voor jou? Nee?

Achteraf zal er een man verschijnen die zich zal introduceren als Jamil en hij zal foto’s van haar stoffelijk overschot maken.

***

Voor dat je nu woedend wordt op die zionistische varkens die je kind hebben vermoord, laten we het even hebben over Imad, je buurman.

Weet je nog dat hij je om een lening kwam vragen, ongeveer een jaar terug? Ja, ik weet dat je hem het geld wel had gegeven als je het had. Maar maak je géén zorgen, hij heeft een oplossing gevonden. Iemand bood hem 2000 shekel per maand om één van de kamers in zijn huis te huren. Zo werd, zonder dat jij het wist, één kamer in het appartement van Imad gevuld met Kassam raketten.

Je weet wel, die twee meter lange buizen met ongeveer 10 kilogram explosieven?

Dus hij had zo’n 50 van die raketten in zijn kamer. En die kamer, Khalid, heeft een gemeenschappelijke muur met de slaapkamer van je dochter. Dat betekent dat ze iedere nacht haar hoofd op het kussen legde zo ongeveer naast een halve ton explosieven. Hoe heb jij rustig geslapen al die tijd? Imad heeft het je niet verteld?

Maar wacht, niet boos worden op Imad. Hij heeft financiële problemen en hij kan alleen maar denken over hoe hij zijn kinderen moet voeden. Hij was wanhopig. Jamil, die kerel die de huur betaalt, overtuigde hem dat de kamer slechts als opbergruimte gebruikt werd en dat niemand die raketten ooit zou gebruiken. Dus vergeet Imad even. Laten we het over die raketten hebben, om te begrijpen waarom ze slecht zijn.

***

Wat zijn raketten, Khalil? Een raket is net een kogel. Waar je hem op richt, daar zal hij iets raken. Maar, anders dan een kogel, heeft een raket een straalmotor die hem aandrijft en zijn bereik vergroot. De Kassam, als voorbeeld, kan wel 20 kilometer ver komen.

Hoe richt je een geweer op een doelwit wat 20 kilometer ver ligt? Niet dus. Je raakt het doel op een gok. En om je ervan te verzekeren dat je je doel raakt, vuur je er 10 tegelijk af. We noemen dat wel “een volley”. Je gebruikt raketten als het je niet kan schelen wat je raakt als je maar iets raakt. Vuur er een stel af in de richting van een stad en hoop dat er één een kleuterschool raakt. Dit staat ook wel bekend als terrorisme. En Israëli’s houden niet van terrorisme.

Qassam raket in kibboetz Nir Am bij de Gaza grens (foto: Edi Israel/Flash90)

Je mag ons gek vinden, maar wij zorgen graag voor de veiligheid van onze burgers.

Dus wij geven miljoenen uit aan geleide projectielen, die een beetje op raketten lijken, ze zijn alleen veel preciezer en ze zorgen ervoor dat we opslagplaatsen van raketten en lanceerders kunnen raken. We zouden natuurlijk ook raketten en artilleriegranaten in de richting van die opslagplaatsen kunnen sturen, maar dan zouden we het risico nemen veel burgers te raken. Dus schieten we kostbare en zéér precieze geleide projectielen af op jullie raket opslagplaatsen. En helaas zijn er soms kleine meisjes die slapen met hun hoofd vlak tegen zo’n opslagplaats.

Maar wacht, voordat je boos wordt op die geleide projectielen die de zionistische varkens gebruikten om je dochter te doden, moeten we het nog even hebben over Jamil.

***

Jamil is een Hamas activist. Zijn rol is om “opslagplaatsen” te vinden zoals die van je buurman Imad, en om daar raketten in op te slaan. Dat is alles. Wij zouden dat “logistiek officier” noemen, maar dat is toch net weer iets anders. Jamil kreeg specifieke instructies: Ten eerste dat opslagplaatsen niet te dicht bij elkaar moeten liggen en ten tweede dat ze in woonwijken moeten liggen. Naast kleuterscholen. Naast ziekenhuizen en ouden van dagen huizen.

Naast de muur van je dochters slaapkamer.

En weet je waarom? Omdat het Jamil niets kan schelen als je dochter doodgaat. Eigenlijk was hij de eerste die erbij was om haar verbrande lichaam met zijn iPhone te filmen en het resultaat te uploaden naar YouTube. Zoals dat vele malen gebeurd is op de eerste dag van deze operatie.

Nu mag je boos worden. Ja, op Jamil.

***

Maar Khalil, mijn vriend, het is niet genoeg om boos te worden op Jamil. Je moet boos worden op Hamas. Dat is jouw soevereine regering die tot deze strategie heeft besloten. Hamas investeert de meeste van zijn middelen in militarisatie. In opslagplaatsen naast jouw huis. In raketlanceerders naast het ziekenhuis. En dat doet Hamas zodat burgers kunnen sterven. Jullie burgers en de onze. Hamas moet weggestuurd worden.

Maar hoe wordt men boos op Hamas? Denk aan het Internet. Denk aan vrienden. Denk aan demonstraties. Denk aan oppositie. Denk aan kritiek. Denk aan organisatie. Denk aan een blog. Denk aan interviews met de media. Denk dat Hamas moet vallen en dat je een regering verdient die jou ziet, je werk, je toekomst – en je dochter – als top prioriteit.

Denk aan je dochter. Denk vrede.

Ik kan je verzekeren dat als jullie stoppen met wapens op ons te richten en ons de hand van samenwerking reiken – dat dat een dag is dat je dochter wakker zou worden op een ochtend die het begin van haar toekomst zou zijn.

En het begint met jou, Khalil.

Welterusten.

Share

  One Response to “Een open brief aan Khalil in Gaza”

Pingbacks (1)