okt 062014
 

ElmaDrayer= IMO Blog =  

Afgelopen week schreef columniste Elma Drayer in Vrij Nederland een treffend essay over antizionisme en antisemitisme. Ze vraagt zich om te beginnen af waarom juist Israel zo in de spotlights staat en zoveel emoties en woede oproept.

Waarom gelden uitgerekend voor dit land torenhoge maatstaven waaraan het voortdurend herinnerd dient te worden? Terwijl het, zacht gezegd, beslist niet de enige natie ter wereld is die zich bij tijd en wijle lelijk misdraagt?

Anti-Israelisch enthousiasme

Dan haalt ze Abraham de Swaan aan, die het in 2005 had over het anti-Israelisch enthousiasme: Maar als die aarzeling eenmaal opzijgezet is, dan volgt ineens de opluchting. Dan volgt met vaart en verve de ene beschuldiging op de andere en breekt opeens een anti-Israëlisch enthousiasme door.’
Wilde De Swaan dit nadrukkelijk scheiden van antisemitisme, Drayer zegt dat dit tegenwoordig steeds vaker overvloeit in antisemitisch enthousiasme. Er volgen een reeks aan voorbeelden en incidenten van de afgelopen maanden, die voor een deel ook op Israel-Palestina.Info aan bod zijn gekomen: de vele antisemitische reacties en bedreigingen van Joden tijdens de Gaza oorlog, de Gaza demo’s, Appa, Tofik Dibi die schreef over zijn radicalisering en de anti-Joodse sentimenten van zijn moeder wel begreep, buurtvrijwilliger Mehmet Sahin die werd bedreigd en moest onderduiken nadat hij Turkse buurtgenoten passages uit het dagboek van Anne Frank had voorgelezen, het suggestieve artikel over de ‘wel hele goede lobbyclub’ CIDI in de NRC na de paginagrote advertentie tegen antisemitisme.

Uiteraard gingen de remmen helemáál los op de sociale media. Eind juli kwam het landelijk Meldpunt Discriminatie Internet met een tussentijdse rapportage. In de eerste twee weken van het Gazaconflict zag het naar eigen zeggen méér antisemitische uitlatingen langskomen op het web dan in zijn hele zeventienjarige bestaan. De hashtag #hitlerwasright werd meer dan 10.000 keer gebruikt, de hashtag #hitlerdidnothingwrong bijna 3700 keer. Op Facebook trof het meldpunt teksten aan als: ‘Allah swt ziet alles, joden! Jullie gaan eraan!!!!’ ‘Hitler kom terug en slacht al die KK joden.’ ‘Rezpect voor Hitler.’ ‘Hier een foto van joden die het bloed van onze broeders en zusters drinken.’ ‘De enige echte Holocaust is nu in Gaza.’ Behalve De Telegraaf vond geen enkele nieuwsmedium het nodig om aan de tussentijdse rapportage aandacht te besteden.

Ik kom zelf al jaren de meest walgelijke antisemitische teksten tegen op internet, en na daarover aanvankelijk mijn verbazing en verontwaardiging over te hebben geuit, ben ik er inmiddels, hoe cynisch dat ook klinkt, op een of andere manier aan gewend geraakt. In de comments onder zowat ieder artikel over Israel wordt vroeg of laat gezegd dat juist de Joden zoiets niet zouden mogen doen, dat Israel nu precies hetzelfde doet als wat de nazi’s vroeger met hun deden, dat Israel moet oprotten uit het Midden-Oosten, dat Israel niet gesticht had mogen worden ten koste van de Palestijnen, dat de Joodse lobby teveel invloed heeft in politiek en media (soms wordt netjes ‘zionistische lobby’ geschreven), dat men hoopt dat Israel zal worden weggevaagd, dat Joden die zich niet van het ‘criminele’ Israel distantiëren medeschuldig zijn, etc.  Dit is niet allemaal per se antisemitisch; men balanceert bewust op de grens, steekt die af en toe over om vervolgens te zeggen dat men slechts kritiek had op Israel ‘en de criminele zionisten‘ maar dat iedereen met deze kritiek onmiddellijk voor antisemiet wordt uitgemaakt.

Lobbies

Veel antizionisten betichten Israel sympathisanten ervan om de begrippen Joden, Israel, antizionisme en antisemitisme teveel op een hoop te gooien. We hebben niks tegen Joden, wel tegen Israel, zeggen de Appa’s, de Gretta’s en al die anderen die graag op het randje balanceren en er geregeld overheen vallen. In feite doen ze dat echter zelf. Dezelfde stereotypen van de rijke Jood, de slinkse Joodse lobby die media en politiek naar haar hand zet, de disloyale Jood die alleen solidair is met zijn eigen volk, de Jood die het bloed van andere volken (vroeger christenen, nu vooral moslims) drinkt, de Jood die anderen tegen elkaar opzet om er zelf stinkend rijk van te worden, etc. worden nu gebruikt voor ‘zionisten’. Zionist is tegenwoordig een scheldwoord, zoals Jood dat vroeger was.

En waarom mag juist de Joodse staat niet bestaan, of moet zij op zijn minst aan hogere (in feite onmogelijke) eisen voldoen dan andere staten? Waarom mag een Joodse staat niet gesticht worden ten koste van anderen (wat je overigens zo niet kan stellen, de zionisten waren altijd bereid geweest het land te delen en brachten ook welvaart) terwijl dat voor veel andere landen in veel hogere mate geldt? En waar komt die overdreven aandacht voor het CIDI als Joodse lobbyclub vandaan? Er zijn honderden, nee, duizenden lobbyclubs en belangenverenigingen in Nederland, waarvan velen groter dan het CIDI. Het CIDI heeft zeker invloed, maar die haalt het niet bij wat grote lobbies als de tabakslobby, de alcohollobby, de vleeslobby, de landbouwlobby of de ANWB aan invloed hebben. Lobbyen gebeurt per definitie niet in de schijnwerpers en daar kun je zeker vraagtekens bij zetten vanuit democratisch oogpunt, maar ik ben over geen enkele andere lobby zoveel kritisch getinte artikelen of reportages tegen gekomen als over het CIDI. En dat heeft een vervelende nasmaak. Overigens horen we nooit wat over de pro-Palestina lobby, de vele ‘vredes’, ontwikkelings- en mensenrechtenorganisaties, die zogenaamd vanuit humanitaire waarden constant eenzijdige druk op en sancties tegen Israel bepleiten, vaak mede gefinancierd met overheidsgeld. Ook binnen de Protestantse Kerk heeft deze lobby via Sabeel een stevige voet aan de grond gekregen. Stof genoeg voor een paar interessante reportages, maar om een of andere reden vinden Zembla, Tegenlicht of het NRC dat niet interessant. Antisemitisme? Niet per se, media kennen altijd blinde vlekken.

Leermoment

Ook Elma Drayer hekelt specifiek de aantijging van o.a. de Gaza demonstranten dat ‘de Joden die zelf in de Tweede Wereldoorlog zo hebben geleden onder de nazi’s, welbeschouwd geen haar beter zijn. Kijk naar wat Israël nu de Palestijnen aandoet.’ Dit is niet alleen onzinnig maar ook zeer kwaadaardig: de Holocaust als leermoment voor de Joden, als iets waarvoor ze nu blijkbaar nog steeds moeten boeten door zich moreler te gedragen en aan hogere eisen te voldoen dan anderen. Onder andere in deze uitspraak komen antizionisme en antisemitisme samen. Er ligt namelijk de idee aan ten grondslag dat de Joden Israel moeten verdienen met extra goed gedrag, en Israel cadeau kregen vanwege de verschrikkingen van de Holocaust. Een cadeau waarvoor ze nog steeds dankbaar moeten zijn in plaats van zo’n hoge toon aan te slaan en zich zo te misdragen. Daarom ook is Israels bestaansrecht nooit vanzelfsprekend, iets waarin Israel lijkt te verschillen van alle andere landen, hoe misdadig die zich soms ook gedragen. Zo schuiven we ons eigen schuldgevoel over de helemaal niet zo fraaie houding tijdens de Holocaust slim af op de Joden. Zij hebben er namelijk de verkeerde lessen uit getrokken. Door de Joden met hun vroegere beulen op een lijn te stellen bagatelliseren we bovendien de Holocaust. Zo uniek was die blijkbaar niet, het is immers iets wat ook nu gewoon gebeurt, en – wederom – door een ogenschijnlijk beschaafd volk en westers land. De nieuwe ‘antizionisten’ zeggen ook steeds openlijker dat de Joden zionisten eens moeten ophouden over de Holocaust en die voor hun eigen dubieuze agenda misbruiken, en daarmee net zo erg zijn als de antisemieten. Appa zei op een van de Gaza demonstraties:

Antisemitisme is de grootste troefkaart van deze smerige achterbakse laffe en hypocriete zionistische lobby met het CIDI voorop. Esther Stinkvoet, je bent een smerig mens, een akelige heks, een harteloze heks die alles op alles zet om mensen tegen elkaar uit te spelen en antisemitisme te misbruiken. De oprechte Joden kotsen je uit.’

Slim om naar de ‘oprechte Joden’ te verwijzen die wel okay zijn, dit in tegenstelling tot de overgrote meerderheid aan zionistische en dus laffe en hypocriete Joden. Slim ook om te doen alsof je zelf juist de echte anti-antisemiet bent, die antisemitisme niet misbruikt maar dit misbruik juist aan de kaak stelt. Vaak volgt daarop nog een verwijzing naar vergelijkbare kritiek van antizionistische Joden, waarmee dan ten overvloede aangetoond zou zijn dat je zelf onmogelijk een antisemiet kan zijn ‘want Joden zeggen dit zelf’.

Schaamte voorbij

In werkelijkheid borduurt hij voort op eeuwenoude antisemitische stereotypes, en ontneemt hij de Joden het recht om voor zichzelf op te komen en zelf te bepalen wat antisemitisme is en wie dat misbruikt. Het CIDI is overigens, geheel tegen de beeldvorming in, juist erg terughoudend met de antisemitisme aantijging, en legt onvermoeibaar uit dat veel van het onsmakelijke geschreeuw over Israel geen antisemitisme is. Het is ook een beetje alsof blanke Amerikanen over zwarten zeggen dat ze het racisme misbruiken en aanwakkeren door er zo’n issue van te maken wanneer blijkt dat zwarten vaker worden gefouilleerd, zwaardere straffen krijgen opgelegd en minder snel worden aangenomen voor een baan. Het verdelen van de Joden in goeden (zij die niet zeuren over de Holocaust, Israel hekelen en antisemitisme bagatelliseren en goedpraten) en de fouten (zionisten, zij die met ongemakkelijke feiten over zowel verleden als heden komen en de les uit het verleden hebben getrokken dat Joden politieke en militaire macht nodig hebben in deze wereld) is een bekende strategie van deze nieuwe ‘antizionisten’. Zij weten wat goed is voor de Joden, waar en hoe ze veilig zijn, en hoe moreel failliet een groot deel van hen, en hun nationale beweging, is. Het lijkt me duidelijk dat hiermee, met het misbruiken van de Holocaust en het antisemitisme tegen de Joden zelf, de grens wederom is overgestoken.

Drayer besluit met de constatering dat het haar ‘al met al, na deze zomer nogal zwaar viel om te blijven geloven dat anti-Israëlisch enthousiasme iets héél anders is dan antisemitisch enthousiasme.’ Dat kan ik – helaas – alleen maar onderschrijven. Disclaimer: dat wil niet zeggen alle kritiek op Israel antisemitisch is, of zelfs antizionistisch. Wel, dat wanneer men eenmaal de schaamte voorbij is, vaak ongegeneerd de Holocaust en oude stereotypen uit de kast worden gehaald en de grens overschreden. Niet alle antizionisten zijn antisemiet, en niet alle antisemieten zijn antizionist, maar de lijn is wel behoorlijk dun.

Ratna Pelle

Share

  2 Responses to “Elma Drayer en verdachte kritiek op Israel”

Comments (2)
  1. Ik heb begrepen dat jullie het leuk vinden als er hier comments worden geplaatst 🙂

    “Zo schuiven we ons eigen schuldgevoel over de helemaal niet zo fraaie houding tijdens de Holocaust slim af op de Joden.” ~ Appa in hoogst eigen persoon wordt aangehaald in het artikel, evenals Tofik Dibi. Zij en hun soortgenoten hebben toch echt geen schuldgevoel over de houding van hun vorige generaties betr. de holocaust. Bovendien vraag ik me af of de huidige generatie van Hollanders werkelijk zo een schuldgevoel ondervinden.

    “Niet alle antizionisten zijn antisemiet, en niet alle antisemieten zijn antizionist, maar de lijn is wel behoorlijk dun.” De eerste helft van de zin klopt zeer zeker, maar dat een antisemiet wel een prozionist kan zijn, lijkt me onwaarschijnlijk. Tenzij hij/zij wenst dat alle Joden uit Europa en andere landen ophoepelen naar Israel. Is dat wat je bedoelt?

    Verder zoals gewoonlijk, duidelijk geschreven!!

  2. Ik heb de column van Elma Drayer niet gelezen, maar naar mijn bescheiden mening schrijft zij zinnige en doordachte artikelen. Het tegenschrift van Miko Flohr was voor mij, met uitzondering van de titel waar ik zeer mee eens ben, onbegrijpelijke kost.
    Uit het verhaal van Flohr begrijp ik wel dat het volgens Drayer weer bon ton is of chique om antisemiet te zijn. Nou kan ik als Jood beamen dat het antisemitisme nooit weg is geweest. Het kwam niet vaak naar boven omdat dat inderdaad na de oorlog en de vernietiging van het overgrote deel van Europese Jodendom niet ‘bon ton’ was, maar het was beslist nog zeer levendig. Zo werden mijn zus en ik 6 jaar na de oorlog in 1951 (ik was toen 5 en mijn zus 9 jaar) op weg naar de Joodse school dagelijks uitgescholden door schoffies in Amsterdam Zuid voor vuile Jood. Ook op latere leeftIjd werden door goede niet joodse vrienden vaak vervelende opmerkingen gemaakt, waarop ik als net joods jongetje weinig had in te brengen. Dus op dat punt moet ik Elma Drayer 100% gelijk geven.
    Israel was toen nog een zeer jonge staat en werd vooral bewonderd door de gojim omdat de joden daar keihard werkend een socialistische staat opbouwden uit het niets. Want inderdaad er was vrijwel niets in het voormalige armoedige Palestina.
    Dan heeft Flohr het over de Naqba voor de 600.000 arabieren die gevlucht of verjaagd zijn tijdens de oorlog die vijf arabische staten tegen de joodse staat begonnen om de 650.000 joden die er toen woonden even de zee in te drijven. Jammer voor die Arabieren dat dat niet lukte! Nooit heeft iemand het echter over de ander helft van die arabieren die zijn gebleven en Israelisch staatsburger werden en die zich goed ontwikkeld hebben en in redelijke welvaart tot zeer grote rijkdom in Israel leven en 20% van de bevolking uimaken. Er zijn er wel die klagen dat ze als tweede rangs burgers worden behandeld, maar dat doen sommige Marokkanen in Nederland ook. Loosers heb je overal.
    Stel je voor dat de tienduizenden vluchtelingen die wij in Nederland hebben opgenomen, zoals Indonesiers, Vientamezen, Hongaren, Iranezen enz. nog steeds als vluchtelingen zouden benoemen en behandelen? Dat zou toch van de zotte zijn? Maar dat is nu precies gebeurd met die 600.000 arabieren die in Jordanie en Egypte terecht kwamen. Die werden opgesloten in vluchtelingen kampen en worden nog steeds vluchtelingen genoemd en hun kindren en hun kleinkinderen tot in de eeuwigheid. Dit dank zij de UN, die speciaal de UNWRA oprichtte. Zelfs toen Jordanie de Westbank niet meer terug wilde hebben en Arafat en later Abas er de cepter zwaaiden kregen die vluchtelingen geen Palestijns burgerschap, terwijl ze wel in het beoogde Palestina wonen. In 1972 heeft koning Hoessein van Jordanie er nog 15.000 vermoord en tienduizenden verbannen naar Libanon (Black September), maar daar hoor je niemand over! Abas heeft zelfs gezegd dat die vluchtelingen, zelf die al in de Westbank wonen, die tot enkele miljoenen zijn uitgegroeid in de toekomstige Palestijnse staat geen burgers kunnen worden omdat dan het wapen tegen Israel wegvalt. Ook nu de Palestijnse vluchtelingen in Syrie vermoord werden en nog steeds bedreigd worden neemt Abas ze niet op in de Westbank. Zoveel geven de Palestijnen dus niet om hun broeders. En dat is nou het probleem! Het zijn geen broeders, ze behoren niet tot dezelfde clan.

    Dan vindt Flohr het heel begrijpelijk dat het pijn doet als je moet vluchten en je huis, hoe armoedig ook, moet achter laten. Toch zie ik nergens begrip voor de Joden die al 2000 jaar van land naar land moeten vluchten om het vege lijf te redden en die telkens weer hun huis en haard moesten achter laten om elders opnieuw te moeten gebinnen.
    Nu lees ik dat de Palestijnse minister van BZ heeft gezegd dat de Joden maar weer terug moeten gaan naar de landen in Europa waar ze vandaan komen. Dat 30 miljoen Moslims de plaats van 6 miljoen Joden hebben ingenomen in Europa maakt dat echter onbegonnen werk.
    En hoe zit het dan met die 800.000 joodse vluchtelingen uit Irak, Lybie, Egypte, Libanon, Syrie, Jemen en Marokko en Tunesie niet te vergeten? Moeten die ook maar terug en zullen die met liefde worden opgevangen door hun Islamitische neven? israel heeft miljoenen vluchtelingen opgenomen, ook uit het antisemitische Rusland en de andere Oostblok landen.
    Heeft Israel van de UN daar ooit een cent voor gekregen van de VN?

    Dan even terug naar de kop van het epistel van Flohr. “Laat er ruimte zijn voor weloverwogen kritiek op Israel” Klopt, maar laat dat dan wel intelligente kritiek zijn! kom dan niet aan met “zij zijn groot en de Hamas is klein.”
    Israel heeft Hamas vele keren gewaarschuwd dat het moet ophouden met raketten en mortieren op Israel af te vuren. Wordt je dan niet kwaad als die provocatie gewoon doorgaat? En sla er dan niet op los als de VN niets doet en Hamas in bescherming neemt.
    Dan nog iets over het argument van disproportioneel geweld. Inderdaad had het wat minder gekund, maar Hamas zat ook niet stil. Die gingen gewoon door met raketten afschieten in totaal zo’n 5000. De huizen waar in een keukenkastje een tunnel naar Israel begon waren legio. De echte verhalen komen nu pas los o.a van Monique van Hoogstraaten, al doet het haar pijn om de waarheid over Hamas te vertellen. Het aantal kinderen dat is omgekomen is ook opgepept, omdat jongens vanaf 12 jaar deelnamen in de strijd en zodanig niet als onschuldige slachtoffers kunnen worden meegeteld. Het is in en in triest, maar zolang de vernietiging van Israel of de zionistische entiteit zoals het ook wel wordt genoemd als einddoel van Hamas blijft bestaan zal er nooit een vreedzame oplossing komen, want Israel en de Joden gaan niet weg.