nov 202013
 

ErekatMedia blijven de focus leggen op bouwplannen

– Door Tjalling. –        

Op dinsdag 12 november bracht vredesgroep Peace Now een plan naar buiten van de Israëlische minister van Huisvesting Uri Ariel, om nog eens 24.000 extra huizen te bouwen op de Westbank, inclusief E1 (het gebied ten oosten van Jeruzalem). Nog dezelfde dag zette Netanyahu een streep door die plannen, die ook hem onaangenaam hadden verrast. Uit de (beperkte) berichtgeving hierover bleek vooral weer hoezeer het bouwen door Israël in door de Palestijnen geclaimd gebied wordt gezien als het grote obstakel bij de vredesonderhandelingen. Deze continu naar voren gebrachte visie verhult de werkelijke oorzaak van het moeizame verloop van de onderhandelingen. Daar hoor je bijna niets over in de media.

Berichtgeving

`Palestijnen stappen uit vredesoverleg met Israël’ is de titel van een bericht dat op 13 november in het Reformatorisch Dagblad verscheen. In de lead werd gemeld dat de Palestijnse onderhandelaars uit het overleg zijn gestapt. Verderop in het artikel werd vermeld dat de Palestijnse toponderhandelaar Saeb Erekat zei dat de gesprekken die week waren gestopt, toen Israël nieuwe `kolonisatieplannen’ ontvouwde. Het begrip kolonisatieplannen is echter onjuist. Hoe onhandig het steeds maar weer aankondigen van Israëlische bouwplannen ook moge zijn, ze worden allen uitgevoerd in C-gebieden, die volgens de Oslo Akkoorden – voorlopig nog – onder bestuur van de Israëlische regering vallen, en de precieze locaties van bouwen liggen volgens eerder gepresenteerde vredesplannen grotendeels in gebieden die na definitieve onderhandeling bij Israël zullen blijven. Uitgangspunt hierbij zijn de Clinton parameters en verwante voorstellen, waarin Israël circa 5% van de Westbank (nabij de Groene Lijn) ruilt voor gebied elders, waardoor circa 75% van de kolonisten in hun huidige woonplaats kan blijven. Overigens bouwen de Palestijnen zelf onverminderd verder in het door de Oslo Akkoorden aan hen toegewezen gebied van Zone A en de met Israël gedeelde Zone B. Daar wordt niet of nauwelijks ruchtbaarheid aan gegeven.

Ook op Nieuws.nl een bericht over het opstappen van de Palestijnen uit het vredesoverleg. Daarin de melding dat de Palestijnen dreigen op te stappen als de bekend gemaakte bouwplannen doorgaan. Bovendien zou het Witte Huis het uitbreiden van het bouwen als niet legitiem beschouwen. De woordvoerster van het Witte Huis liet weten: “We zijn verrast door deze aankondiging en proberen momenteel uitleg te krijgen van de Israëlische regering. Ons standpunt is vrij duidelijk. We beschouwen de uitbreiding van nederzettingen als niet-legitiem. We hebben beide partijen opgeroepen stappen te nemen om een positieve atmosfeer te creëren voor de onderhandelingen.”

De Palestijnse onderhandelaars grepen de rel van die dinsdag dus aan om alsnog te vertrekken, met als reden de geplande huizenbouw die inmiddels alweer uit de planning verdwenen was. In de berichtgeving van het R.D. en Nieuws.nl werd namelijk achterwege gelaten dat premier Netanyahu de plannen voor huizenbouw gelijk weer stopzette. In o.a. de VK en Trouw verscheen wel een (bewerkt) ANP bericht hierover, waarin werd gemeld dat ‘de Israëlische regering haar onderzoek naar de mogelijke bouw van duizenden nieuwe woningen in Israëlische nederzettingen zou staken’. Netanyahu liet in een verklaring weten dat ‘de plannen geen bijdrage zouden leveren aan de nederzettingen en dat ze de Joodse zaak alleen maar zouden schaden’. Je bent al bijna blij dat ook de reactie van Israëls premier wordt genoemd. In het ANP-bericht werd dezelfde woordvoerster van het Witte Huis geciteerd, maar werd het citaat beperkt tot: “We zijn hierdoor verrast; voor ons zijn de nederzettingen niet legaal”. Dat is iets anders dan het uitgebreidere citaat van Nieuws.nl, waarin alleen over de uitbreiding van de nederzettingen als niet legitiem werd gesproken.

Dat ‘de nederzettingen’ als niet legaal worden beschouwd wil overigens nog niet zeggen dat Israël zich daarom helemaal moet terugtrekken uit alle Palestijnse gebieden. Tot nu toe is in afwachting van een definitieve oplossing, waarbij ook van Palestijnse kant belangrijke concessies zullen moeten worden gedaan, om veiligheidsredenen de bezetting wel legitiem.

De ellende is dat zulke onvolledige artikelen, die zo langzamerhand gaan lijken op mantra’s, op krantensites door tienduizenden, soms honderdduizenden mensen worden gezien. Recent is op IMO Blog al eens aandacht hieraan besteed. Door almaar artikelen voor te schotelen met identieke boodschap, kritiekloos overgenomen van grote persbureaus, gaat het publiek uiteindelijk geloven dat de nederzettingen het enige grote struikelblok vormen bij de onderhandelingen.

Wantrouwen

Op de site van BRN.nl verscheen 13 november een analyse over het afbreken van het vredesoverleg. Volgens Bernard Hammelburg is het weglopen door de Palestijnse onderhandelaars een onderdeel van een rituele dans. Hammelburg vindt het plan van Kerry om toch tot een oplossing te komen wel een goed plan, juist omdat iedereen een beetje krijgt van wat hij wil, ondanks dat beide partijen concessies moeten doen. Let wel, beide partijen! Wat volgens Hammelburg de onderhandelingen werkelijk tegenwerkt, is dat een minderheid aan beide kanten tegen het plan is. “Ze zijn luidruchtig en boos en komen met zeer een emotionele argumenten. Maar de belangrijkste tegenstander in dit hele proces is niet zo zeer de diplomatie of het plan zelf, maar een onvoorstelbaar wantrouwen”.

Ik denk dat Hammelburg hiermee het echte obstakel te pakken heeft. Maar het wordt helaas aan de openbaarheid onttrokken. Achter de schermen speelt zich een reeks van langdurige, heel moeilijke en emotionele toestanden af met vaak geconditioneerde reflexen. Het bekendste daarvan is het weglopen door de Palestijnen van de onderhandelingstafel wanneer er weer – deels al oude en vastgestelde – bouwplannen worden aangekondigd. Dit reflex is voor veel media op hun beurt aanleiding om voor de zoveelste keer de zwarte Piet alleen naar Israël te schuiven. Wie de chronologie van de gebeurtenissen niet goed op het netvlies heeft, zou dus gemakkelijk kunnen denken dat het terecht is dat de Palestijnen steeds maar weer de zwartepiet bij Israël neerleggen. Aandacht voor die chronologie wordt immers ook in de media weggelaten, waardoor het publiek de juiste volgorde en daardoor de draad kwijtraakt. Maar, zoals al is opgemerkt, het grootste obstakel bij de onderhandelingen is het onvoorstelbaar grote wantrouwen tussen Israëli’s en Palestijnen. Tussen deze twee partijen ligt immers al meer dan een halve eeuw van gevechten, terreur en moordpartijen die niet zo makkelijk vergeten kan worden. Ondanks dat heeft Israël in 2005 de Gazastrook ontruimd. Die ontruiming heeft echter, ondanks het gebaar van goede wil van Jeruzalem, geen of nauwelijks sympathie opgeleverd in de wereld. Arabieren zien het als een overwinning op de aartsvijand en laten dat dan ook merken. Sindsdien zijn er namelijk vanuit de Gazastrook tienduizenden Qassamraketten op Israël afgevuurd, die voornamelijk rond Sderot terecht kwamen. Dat is niet iets wat het vertrouwen stimuleert, integendeel.

 


 

Externe bronnen:

Share