sep 052013
 

= IMO Blog =

In zijn nieuwste artikel voor Joop.NL legt Peter Edel uit hoe de neocons in de VS met Israel, Erdogan en Saoedi-Arabië samenspannen tegen Assad. Ze zijn zelfs bereid een radikaal islamitisch regime te steunen, zolang het maar anti-Iran is. Want het draait allemaal uiteindelijk slechts om Israel, zoals in het wereldbeeld van Edel alles in het Midden-Oosten vooral lijkt te gebeuren omdat Israel er belang bij heeft.

conspiracy

Edel schrijft:

Iran is de ultieme vijand en in die zin is een al-Qaeda getint regime niet onacceptabel voor de neocons. Al-Qaeda is soennitisch, geen vriend van Iran en pleegt nimmer aanslagen op Israëlische doelen. Al het andere is van secundair belang voor de vrienden van Israël.

Al Qaida is Amerika’s grootste vijand, dus uiteraard hebben ze wel een probleem met een dergelijk regime, waar terroristen zullen worden opgeleid die (ook) Amerikaanse doelen zullen aanvallen. Het lijkt me vrij onzinnig te stellen dat Al Qaida nooit aanslagen op Israel zal plegen. In geschriften en toespraken van hun leiders duiken de bekende antisemitische thema’s van de Joodse almacht op als motivatie om Westerse doelen aan te vallen. Ook zijn er vanuit de Sinaï enkele aanvallen geweest van aan Al Qaida gelieerde groepen, en hebben zij geprobeerd de Gazastrook te infiltreren. De invloed van de (soennitische) islamisten in het Syrische verzet is dan ook een van de belangrijkste redenen waarom de VS tot op vandaag aarzelt om in te grijpen in de oorlog in Syrië.

Maar Edel lijkt alle actoren te reduceren tot voor of tegen Israel, alsof dat het alles bepalende criterium is:

Erdogan zal niet dwarsliggen. Wanneer het om Iran gaat is hij ondanks zijn anti-Israëlische retoriek niet te belazerd om de belangen van de zionistische staat te dienen. Dat bleek toen Turkije instemde met een op Iran gericht NAVO-radarsysteem op haar grondgebied waar ook de zionistische staat profijt van trekt.

Erdogan heeft zijn eigen redenen om Assad weg te willen hebben, daar heeft hij Israel niet voor nodig. Daarbij is Turkije soennitisch en alleen al daarom geen natuurlijke bondgenoot van Syrië of van Iran, dat de regio wil domineren en een kernwapen in de eerste plaats daarvoor wil gebruiken. Soennieten en shi’ieten hebben een ongeveer even grote hekel aan Israel, dat is een redelijke constante in de verder nogal verwarrende wirwar van relaties en vooral onderlinge vijandschap in het Midden-Oosten. Zie voor een paar leuke overzichten wat dit betreft ook Elder of Ziyon.

Edel beschuldigt Israel van een geheime agenda in Syrië, een agenda die door de VS uiteraard klakkeloos zal worden gevolgd:

De brief van het FPI werd ook ondertekend door Joe Lieberman, een oud-politicus met buitengewoon warme gevoelens voor de staat Israël. Dat laatste aspect mag niet onderschat worden. Steun aan “gematigde rebellen” in Syrië dient volgens het FPI niet alleen gericht te zijn op de val van al-Assad, maar ook op het blokkeren van de in Iran levende nucleaire ambities. Ondertussen zegt de Israëlische premier Netanyahu dat de zionistische staat geen agenda heeft in Syrië. Sure.

Zoals gezegd, haten Assad en de rebellen Israel evenzeer, en Israel maakt zich ook geen enkele illusie over warme banden met een nieuw Syrisch regime. Israels agenda is zorgen dat men buiten de strijd blijft, zorgen dat wie er ook aan de macht komt het uit zijn hoofd laat Israel aan te vallen, en daarnaast is het prettig als de chemische wapens van Assad worden opgeruimd en de steun aan Hezbollah en Iran ten einde zou komen. Dit is geen geheim en iedereen met enig verstand kan dit zelf verzinnen. Natuurlijk hopen velen in Israel erop ooit met een redelijk regime vrede te kunnen sluiten, in ruil voor (een gedeelte van) de Golan. Israel is bereid praktisch de hele Golan op te geven als men enig zicht heeft op een duurzame vrede met redelijke diplomatieke banden. Daarbij helpt het als het regime niet al te extreem islamitisch is, want volgens de leer die deze groeperingen verkondigen mag Israel op religieuze gronden niet bestaan op wat zij zien als ‘heilige islamitische grond’ en kan er dus nooit vrede en een compromis mee worden gesloten. Met nationalisten bleek men in het verleden nog enigszins zaken te kunnen doen en tot een kille vrede te kunnen komen, met islamisten lijkt dit uitgesloten.

Edel duidt Israel vrij consequent aan met ‘de zionistische staat’, wat nogal doet denken aan ‘de zionistische entiteit’, wat in de Arabische wereld vooral vroeger veel werd gebezigd om te laten zien dat men Israel niet erkende. Als rabiaat antizionist mag dit wellicht niet verbazen, maar het komt toch wat vreemd en ook onvolwassen over om een staat niet bij zijn gewone gangbare naam te noemen.

Tot slot is zijn artikel doorspekt met complottheorieën en vage beweringen over ‘geruchten’ die zich ‘opstapelen’ en ‘berichten’ die ‘verschenen’ en verder vooral veel insinuaties. Ook staat ‘gematigde rebellen’ steevast tussen aanhalingstekens. Hij legt nergens uit waarom, maar vraagt aan het begin wel cynisch ‘Hoe gematigd hadden de neocons de “gematigde rebellen” willen hebben?’ En dan die neocons. Ook dat legt hij nergens uit, en het lijkt erop dat iedereen die voor Israel is (en dat ben je bij Edel al snel) daaronder valt.

Zijn boudste bewering (gebaseerd op voornoemde zich opstapelende geruchten) is dat de gematigde rebellen voor Al Nusra (de radikaal islamitische rebellen, aan Al Qaida gelinkt) projectielen moesten bewaren waarvan de chemische lading werd verzwegen. De Saoedische oud-ambassadeur prins Bandar die nu hoofd is van de Saoedische inlichtingendienst, had Al Nusra chemische wapens geleverd. Uit onvrede over het verzwijgen van de chemische lading van de projectielen klapten de gematigde rebellen hierover uit de school. En tot slot had Bandar een ontmoeting met president Poetin en bood hem goedkope Saoedische olie aan en bescherming tegen de door Saoedi-Arabië gesteunde Tsjetsjeense terroristen tijdens de Olympische spelen. In ruil moest Poetin Assad laten vallen, wat hij weigerde.

Tot zover de geruchtenmolen van Peter Edel. Nergens wordt een bron vermeld, laat staan een link gegeven. We moeten het allemaal maar aannemen van iemand die tien jaar geleden beweerde dat Hitler mede werd gefinancierd door Joodse bankiers, dat Heydrich en andere nazi-kopstukken Joods bloed hadden, iemand die sprak van de ‘gaskamer mythe’ en beweerde: ‘In Auschwitz vonden meer gevangenen de dood door dwangarbeid en door slechte levensomstandigheden dan door de gaskamers’.

Als iemand dergelijke dingen beweerd heeft en daar geen afstand van doet, kun je niet anders dan zo’n artikel met een extra nare bijsmaak lezen. Het geneuzel over de neocons en hun liefde voor Israel, de zionistische staat, de idiote beweringen dat zelfs spelers als Erdogan in feite doen wat ‘de zionisten’ willen, en de insinuatie van een duistere Israelische agenda in Syrië. Zou het echt los staan van zijn antisemitische ideeën zoals verwoord in ‘De Schaduw van de Ster’ en andere artikelen uit die tijd? Of heeft hij geleerd dat je best antisemitisch mag zijn, maar dat je het iets minder openlijk moet brengen allemaal, en het netjes over ‘zionisten’ moet hebben in plaats van over ‘joden’? Als je z’n recente tweets over de zionistische controle van de media en het echte dan wel onechte Joodse volk ziet is het duidelijk dat er een flinterdun laagje op zijn antisemitische ideeën zit. Een laagje dat echter dik genoeg blijkt om Francisco van Jole en andere linkse opiniemakers om de tuin te leiden. Z’n vele complotachtige ongefundeerde beweringen zijn daarnaast blijkbaar ook geen enkel probleem voor Joop. Ik zou zeggen: VARA abonnees, kom in actie en eis goede en betrouwbare opiniemakers op Uw Eigen Opinie Pagina.

Ratna Pelle

 

Share