– Mediawerkgroep Israel –
Eind juni berichtten diverse media over alweer een VN rapport dat dit keer Israël ervan beschuldigt Palestijnse kinderen te martelen en als menselijk schild te gebruiken. Ook de NOS had er een bericht over, en men had een audio-fragment waarin Monique van Hoogstraten minister Timmermans om een reactie vraagt en hij beaamt dat het een ‘heftig rapport’ is. Het ANP/NOS bericht meldt:
Israël schendt de rechten van Palestijnse kinderen door hen in gevangenissen te martelen. Dit stelt het VN-Comité voor de Rechten van het Kind in een donderdag uitgebracht rapport.
Ook hebben Israëlische bezettingstroepen kinderen als menselijk schild gebruikt. In de bezette Palestijnse gebieden hebben kinderen onvoldoende toegang tot gezondheidszorg, goed onderwijs en schoon water. Het rapport beslaat de periode van 2002 tot 2012.
Volgens het comité worden de meeste Palestijnse kinderen opgepakt omdat zij met stenen hebben gegooid. Daarvoor kunnen zij tot 20 jaar celstraf krijgen. De kinderen worden vaak verhoord in het Hebreeuws, een taal die ze vaak niet machtig zijn. Ook bekentenissen die ze moeten ondertekenen zijn vaak in het Hebreeuws.
Israël liet weten dat het in maart ook al had gereageerd op een VN-rapport over de slechte behandeling van kinderen. ‘Als iemand politiek kwaad wil spreken over Israël door simpelweg oude informatie te herhalen, dan is dat niet belangrijk’, aldus een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Wij hadden nog nooit van dit VN comité gehoord, en de kans is groot dat dat ook voor u geldt. Wat is dit precies voor orgaan, en wat is de status van dit rapport? Op grond van welke bronnen is het tot stand gekomen, en hoe heeft men de zaak precies onderzocht? En hoe zit dat met dat andere VN rapport waar Israël naar verwijst? Waarom nu weer een rapport, en waarom werkte Israël toen wel mee en nu niet? Brengt het comité ook dergelijke rapporten uit over andere landen?
Dat zijn vragen die dit korte bericht bij ons opriep. Op Wikipedia werden we iets, maar niet heel veel, wijzer. Het zou gaan om 18 onafhankelijke experts die toezien op de implementatie en voortgang van de Convention on the Rights of the Child. Deze conventie is door bijna alle landen ondertekend behalve de VS en Somalië. De ondertekenaars kiezen de experts maar die vertegenwoordigen niet het land waaruit zij afkomstig zijn. Ook van Israëlische media werden we iets, maar niet veel wijzer. In maart bracht UNICEF ook al een rapport uit over de situatie van Palestijnse kinderen, en daaraan had Israël wel meegewerkt, en het beloofde om de aanbevelingen te gaan implementeren. Hoe ver het daarmee inmiddels staat wordt niet duidelijk, maar drie maanden is natuurlijk een erg korte periode om wetgeving en procedures aan te passen. Het werd ook niet duidelijk of de beide rapporten iets met elkaar te maken hebben. Het 21 pagina’s tellende rapport van de UNCRC is slordig geschreven en bevat geen heldere bronvermelding. De bronnen die men vermeldt zitten zonder uitzondering in de pro-Palestijnse hoek. Het oogt dan ook niet erg professioneel.
De grote olifant in de kamer, datgene wat steevast onvermeld blijft wanneer een of ander VN orgaan weer eens kritiek op Israël heeft en de media dat klakkeloos overnemen, is dat de VN een lange geschiedenis heeft van Israël vijandigheid. Israël kon tot het jaar 2000 niet eens lid worden van een van de regionale blokken, en was daardoor van tal van discussies en lidmaatschap van organen uitgesloten. Nog steeds zijn er voor Israël beperkingen. Veel VN lichamen zoals de notoire Mensenrechtenraad, worden gedomineerd door Arabische en islamitische landen die samen met de meeste derdewereldlanden iedere anti-Israël resolutie, voorstel of rapport aan een automatische meerderheid kunnen helpen. Vandaar dat er onevenredig veel aandacht is voor (vermeende) Israëlische misstanden, die worden uitvergroot en eindeloos herkauwd. En vandaar dat Israël zich vaak erg weinig van dergelijke onderzoeken en resoluties aantrekt en de conclusies verwerpt. We zijn nog nooit enige uitleg hierover tegengekomen in een artikel of reportage, een heel enkel pro-Israël opiniestuk uitgezonderd.
Het bleef niet bij een kort ANP/NOS bericht. De NOS confronteerde minister Timmermans met dit rapport en vroeg hem of het geen heftig rapport was, iets dat hij beaamde. De Tweede kamer stelde er vragen over, en er verscheen wederom een bericht van ANP en NOVUM op diverse sites. NOVUM meldt dat:
Michiel Servaes (PvdA) sprak van een schokkend rapport. Kinderen moeten te allen tijde worden gevrijwaard van dit soort praktijken, zei hij. De PvdA’er vroeg het kabinet de kwestie aan te kaarten bij Israël. Daarvoor pleitte ook de SP. D66 en GroenLinks willen verder gaan en vroegen stappen te ondernemen tegen het land. Ook Han ten Broeke (VVD) vindt dat Israël nog te weinig doet om de kinderen goed te behandelen.
Het ANP voegt daaraan toe:
Het kabinet is „zeer bezorgd” over de behandeling van Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen. Dat zei minister Jeanine Hennis-Plasschaert van Defensie dinsdag in de Tweede Kamer. Zij verving tijdens het vragenuurtje Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken.
Een recent rapport van het VN-Comité voor de Rechten van het Kind stelt dat Israël de rechten van Palestijnse kinderen schendt. Ze worden volgens het document gemarteld, zitten in langdurige eenzame opsluiting en worden als menselijk schild gebruikt.
„Israël moet een stap harder gaan lopen” om de zaken te verbeteren, aldus Hennis op vragen van de PvdA. Het is volgens haar niet voor het eerst dat het land op deze misstanden wordt gewezen. Het kabinet gaat de zaak nogmaals aankaarten bij de Israëlische regering, liet de bewindsvrouw weten.
Kortom, dezelfde eenzijdige en dubieuze aantijgingen worden nog eens herhaald, wederom zonder enige distantie of kanttekening. We zaten tijdens het vragenuurtje niet op de Tribune, en hebben dus geen idee of wellicht de een of andere politicus de status en de objectiviteit van dit Comité aan de kaak heeft gesteld, of heeft gewezen op het feit dat Israël wel bereid is in overleg met UNICEF aan verbeteringen te werken. Omdat het rapport handelt over een periode van 10 jaar, is ook onduidelijk in hoeverre gesignaleerde misstanden inmiddels (lang) verleden tijd zijn. Tijdens de Tweede Intifada was er bijv. een praktijk om Palestijnen te laten voorgaan in huizen die mogelijk waren geboobytrapt, maar dat is vanaf 2005 verboden.
Hennis-Plasschaert heeft begrijpelijkerwijze geen tijd om dat soort dingen zelf uit te zoeken, en gaat er voor het gemak vanuit dat de informatie uit zo’n rapport wel zal kloppen. En dat doen de media ook, terwijl het hun taak is om informatie wel op betrouwbaarheid te beoordelen en bronnen te checken. Daarbij valt wederom op dat negatieve informatie over Israël per definitie interessant en vermeldenswaard lijkt te zijn, ongeacht de bron en betrouwbaarheid. Israëls reactie wordt daarbij niet of nauwelijks gegeven. Om de haverklap wordt een of ander rapport aangehaald dat Israël bekritiseert, en niemand lijkt er in het minst in geïnteresseerd om wat voor rapporten het gaat en hoe het nou toch komt dat steeds Israël zo fel wordt bekritiseerd terwijl het relatief gezien in de regio goed scoort op mensenrechten, democratie, vrijheid van meningsuiting, onafhankelijke rechtspraak en bescherming van minderheden.
Wij willen hier zeker niet ontkennen dat er (te vaak) dingen mis gaan, maar los van die vraag (waar in Israël tientallen organisaties zich in vrijheid mee bezighouden) is de vraag gerechtvaardigd: waarom altijd Israël? En waarom nemen media anti-Israël stukken en aantijgingen altijd zo gretig over?