Door Ratna.
In de updates bij het vorige IPI commentaar meldden we dat Abbas uiteindelijk de strijdlustige speech van Meshaal had veroordeeld, maar daarbij nogal dubbelzinnig was. Hij verwees naar een eerdere overeenkomst tussen Fatah en Hamas die “stipulates a two-state vision. And Meshaal approved of this agreement”, aldus Abbas aangehaald in de Jerusalem Post. Abbas doelt hier op de Mekka overeenkomst uit 2007 en daarin staat geen woord over erkenning van Israel of een twee staten oplossing. Er wordt slechts gesproken over het respecteren van de wetten van de Palestijnse Autoriteit, en daaronder zouden ook de akkoorden vallen die de PLO met Israel heeft gesloten. Hamas maakte na ondertekening van de overeenkomst echter direct duidelijk dat zij niet bereid was Israel te erkennen. Uit een IMO Blog van vlak na tekening van de overeenkomst:
Nizar Rayyan, a senior Hamas leader, said : “There is nothing called Israel, neither in reality nor in the imagination. (…) We will never recognise Israel.”
Haaretz haalde hem nog wat uitgebreider aan:
From the declarations of senior Hamas leaders and its spokesmen and from informal conversations with central activists, it is clear the organization does not intend to make significant changes in its hard-line ideological stance. In the words of its Gaza spokesman, Ismail Radwan, “The organization has changed nothing in its stances toward the conqueror and Zionist enemy,” Radwan told Haaretz.
At most, according to Radwan, Hamas will accept the 1967 borders as a temporary solution, and that only on condition that “the Palestinian refugees will return to their homes and all prisoners will be released.” Then Hamas would consider the possibility of a hudna [cease-fire]. Radwan is not part of Hamas’ extremist wing. He is considered a representative of the mainstream, led from Damascus by the head of the Hamas political bureau, Khaled Meshal. Yesterday in Moscow, Meshal was cool to the praise he heard from Russian Foreign Minister Sergey Lavrov on the PA unity government, and immediately reiterated that Hamas would not recognize Israel.
Dit is een analyse van de zeer gematigde Avi Isacharoff, die er niet op betrapt kan worden de woorden van Palestijnse leiders radikaler weer te geven, eerder integendeel. Wanneer Abbas werkelijk een probleem heeft met Meshaals weigering Israel te erkennen en oproep om met geweld het hele gebied te ‘bevrijden’, had hij dat toen natuurlijk al laten weten en er een punt van gemaakt. In de Mekka overeenkomst noch in andere overeenkomsten tussen beide groeperingen maakte Abbas of Fatah een probleem van Hamas’ opstelling. Integendeel. Fatah leider Mohammed Dahlan verklaarde in 2009 op de officiële PA TV:
“I want to say for the thousandth time, in my own name and in the name of all of my fellow members of the Fatah movement: We do not demand that the Hamas movement recognize Israel. On the contrary, we demand of the Hamas movement not to recognize Israel, because the Fatah movement does not recognize Israel even today.”
It is only the Palestinian Authority government, Dahlan insisted, that must “recognize” Israel – not out of conviction or sincerity, but in order to receive the needed help of the international community. This help would not come, says Dahlan, if the PA government did not “recognize” Israel.
Er zijn talloze andere voorbeelden van de onoprechtheid of op zijn minst dubbelzinnigheid van de erkenning van Israel door de PA, Abbas en Fatah, maar voornamelijk verstokte zionisten wijzen daarop en stellen daar vraagtekens bij. Triest feit daarbij is dat sommigen van hen deze positie niet slecht uit komt: wanneer duidelijk is dat met de Palestijnen geen vrede te sluiten is hoeft Israel immers ook geen concessies te doen en heeft het een mooi alibi om de Westoever vol te bouwen. Wellicht dat zij daarom vaak niet serieus worden genomen door de ‘mainstream’ media en de meeste politici, die dit soort onaangename feiten graag lijken te negeren. De halfhartige veroordeling van Abbas zal dan ook dankbaar worden aangegrepen om te laten zien dat we ons over Meshaals speech geen zorgen hoeven te maken, en Abbas er zorg voor zal dragen dat bij een nieuwe toenadering tussen beide groeperingen de erkenning van Israel en de andere voorwaarden die de EU officieel aan Hamas stelt, geen probleem zullen zijn. Dat is natuurlijk wishful thinking en dat is niet alleen nadelig voor Israel maar ook voor het vredesproces.
Terwijl ieder Israelisch huizenplan fel wordt veroordeeld en iedere huisuitzetting zo ongeveer leidt tot een EU verklaring, worden Palestijnse woorden en daden doorgaans op de meest positieve manier uitgelegd. Ik ben er al op in gegaan waar dat verschil door kan komen (waarvoor overigens nog wel meer oorzaken zijn te bedenken). Deze houding verkleint echter de kansen op vrede omdat de Palestijnen niet worden gestimuleerd om concessies te doen en daadwerkelijk Israel te accepteren. Daarbij speelt ook de opruiing en verheerlijking van geweld in Palestijnse media een rol, waardoor het volk niet op concessies wordt voorbereid maar op strijd voor het vaderland en de bevrijding van ‘Al Quds’.
De Palestijnen raken er ook aan gewend dat de EU en eigenlijk alle landen behalve de VS en Canada, vooral Israel veroordelen en bekritiseren en dat als er al even iets ‘mis’ dreigt te gaan zoals nu met de speech van Hamas, dat gemakkelijk is op te vangen met een halfhartige verklaring (op dezelfde manier heeft Abbas eerder beloofd om wat aan de opruiing te doen toen een extreem voorbeeld wat teveel aandacht kreeg, er veranderde vervolgens niks en niemand heeft het er meer over).
Israel is er ondertussen aan gewend door alle landen behalve de VS en Canada veroordeeld te worden voor bijna alles wat het doet. Terechte zelfverdedigingsacties, menselijke fouten die het zelf onderzoekt en de verantwoordelijken voor straft, maar ook werkelijk bedenkelijke zaken die tegen het verklaarde doel van een tweestatenoplossing of de eigen democratische waarden indruisen. Het is niet moeilijk voor rechts in Israel om al die kritiek als selectieve verontwaardiging en hypocriete bemoeizucht af te doen. ‘Ga eerst maar eens orde op zaken stellen bij onze buren en kom dan nog maar eens terug’ zegt Netanyahu met bijna ieders instemming.
Wanneer de internationale gemeenschap beiden gelijkelijk en proportioneel zou bekritiseren leidt dat dan ook tot dubbele winst: Israel kan de kritiek minder makkelijk terzijde schuiven, en het centrum en centrum-links kunnen de regering onder druk zetten zonder als anti-Israel te worden weggezet. Het zou de kansen op een centrum-linkse verkiezingsoverwinning danig vergroten, en dat is natuurlijk winst voor het vredesproces. Omgekeerd is het goed wanneer de Palestijnen eens wat harder worden aangesproken op hun gedrag, worden gedwongen wat aan de opruiing te doen en duidelijk te zijn in wat men nu voorstaat. Met name over de vluchtelingen (een zogenaamd recht op terugkeer voor alle vluchtelingen en hun nakomelingen is onverenigbaar met de twee statenoplossing) en Jeruzalem (Joden hebben een duizenden jaren lange binding met de stad, ook met delen van Oost-Jeruzalem waar tientallen synagoges en de Klaagmuur staan) is een Palestijnse versoepeling absoluut voorwaarde voor een vruchtbaar vredesproces.
Probleem is dat de internationale gemeenschap wat dit betreft zelf steeds meer naar de Palestijnse kant opschuift. Daarmee zet men zichzelf echter buitenspel als onpartijdig bemiddelaar, en draagt bij aan het probleem in plaats van de oplossing.