nov 232012
 

IMO Blog

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de laatste dagen zo ongeveer verzoop in alle nieuws over Israel en Gaza, en daardoor maar moeilijk tot bloggen kwam. In dit artikel een paar voorbeelden van wat me opviel in de berichtgeving, en wie het wel erg bont maakten. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Die uitvoerige berichtgeving begon niet met de rakettenregen van het weekend van 10 november, maar met Israels liquidatie van Ahmed Jabari, de leider van de Al Qassam Brigades en wel bestempeld als machtigste man in Gaza. Deze liquidatie werd vaak als begin van de escalatie voorgesteld, niet de honderden raketaanvallen in de weken ervoor, al werden die aanvankelijk soms kort vermeld als aanleiding voor het doden van Jabari. De raketten werden voordien grotendeels genegeerd en kwamen niet op het journaal. Bijna alle media schreven of meldden dat Israel Jabari verantwoordelijk hield voor diverse aanslagen en ander geweld, alsof dat nog helemaal niet vast stond. Als leider van Hamas’ militaire vleugel was hij verantwoordelijk voor het raketprogramma van Hamas en de grootschalige wapensmokkel. Ook was hij persoonlijk betrokken bij de ontvoering van Shalit, en zijn vrijlating in ruil voor meer dan 1000 Hamas gevangenen vijf en een half jaar later. Hij heeft toen trots gemeld dat die gevangenen bij elkaar voor meer dan 500 Israelische doden verantwoordelijk waren. De dagen na zijn dood werd deze alom als beginpunt van de escalatie neergezet en waren de eerdere raketbeschietingen geheel vergeten.

Veel media spreken van Israelische bombardementen, soms zelfs zware bombardementen, waarbij het in feite om zeer gerichte precisie aanvallen gaat, waarbij – tot de enorme misser van zondag – relatief weinig burgerslachtoffers vielen. Eigenlijk is het behoorlijk uniek dat Israel bij het bestoken van zo’n 1500 doelen in Gaza niet meer onschuldige burgers heeft getroffen. Het is immers een erg dichtbevolkt gebied en Hamas schiet bewust vanuit woonwijken en ook wapens zijn in woonwijken opgeslagen, midden tussen de grote gezinnen in krakkemikkige huizen en flats. Voor dit laatste is overigens erg weinig aandacht, en Israel wordt automatisch verantwoordelijk gehouden voor alle doden in Gaza. Iets anders dat geheel wordt vergeten is dat een deel van de raketten die vanuit Gaza worden afgevuurd Israel niet halen en in Gaza exploderen. Het zou daarbij gaan om 15 tot 30% van de raketten, en omdat de Gazanen niet worden gewaarschuwd en geen schuilkelders hebben is het vrijwel zeker dat daarbij doden zijn gevallen. Doden die nu bij het dodental door Israel worden opgeteld. Tenminste één dood kind dat uitgebreid in de media figureerde is waarschijnlijk door een Qassam raket geraakt.

Net als bij de Gaza oorlog vier jaar geleden leggen de media erg de nadruk op het aantal gedode vrouwen en kinderen in Gaza. Ondanks het feit dat Israel probeert burgerdoelen te ontzien, komen helaas ook vrouwen en kinderen om. Vreselijk. Maar terwijl het aantal vrouwen en kinderen dat omkomt steeds nadrukkelijk wordt vermeld, wordt zelden vermeld hoeveel Hamas terroristen Israel heeft getroffen. Je zult niet snel iets tegenkomen als:

Onder de doden die zondag vielen, zijn zeker 10 Hamas strijders en 5 activisten van de Islamitische Jihad. Dat heeft het ministerie van Volksgezondheid van de radicale Hamas-regering laten weten.

Bij de zwaarste raketaanval van de dag, op een appartementencomplex van drie verdiepingen, werden zeker 11 terroristen van Hamas gedood. Onder hen waren vier senior leden van de Qassam Brigades. Tenminste zeven slachtoffers behoorden tot één cel.

http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2012/11_november/18/buitenland/bloedigste-dag-in-opgelaaid-conflict-gaza.xml

Okay, bij de aanval die hier beschreven werd vielen voornamelijk burgerslachtoffers, waaronder inderdaad veel vrouwen en kinderen, en natuurlijk is het legitiem dat ook te vermelden, maar bij eerdere aanvallen werden vooral strijders gedood, en dat bleef onvermeld. Werden dan ook ergens twee kinderen gedood, werd dat direct weer apart vermeld. Dat geeft natuurlijk een vertekend beeld, bij mensen blijft zo hangen dat Israel weliswaar zegt op strijders te mikken, maar dat daar weinig van terecht komt en dat niet meer dan een doorzichtig propagandapraatje is. Onvermeld blijft ook dat de helft van de inwoners in Gaza jonger is dan 18 jaar (volgens UCP zelfs jonger dan 15) en dus ‘kind’. Wanneer Israel het op onschuldige burgers gemunt zou hebben, zou de helft van het aantal doden vrouw en kind zijn, en dat is zeker niet het geval. In vergelijking met wat andere legers in de strijd met guerrilla’s in dicht bevolkt gebied presteren doet Israel het erg goed. Dat de doden in Gaza daar niks mee opschieten is een ander verhaal.

De vraag dringt zich nu misschien op of je wel in dichtbevolkt gebied moet bombarderen en vechten als dat onherroepelijk tot de bloederige taferelen leidt die we de afgelopen dagen op TV zagen, en of er geen andere middelen zijn het geweld te stoppen. Ik heb mijn twijfels over dat laatste. Er zijn vaker bestanden en rustige periodes geweest, maar de laatste tijd werden steeds meer raketten afgevuurd. Dat had vooral te maken met een verandering bij Hamas, dat zich gesterkt voelt door zijn omgeving vanwege de zogenaamde ‘Arabische lente’, en dat tegelijkertijd meer concurrentie heeft van radikale groeperingen die vanuit de Sinaï Gaza binnendringen, en zich daarom wou doen gelden. Mijn indruk is dat Hamas helaas toch weer de strijd opzoekt na rustiger periodes en nadat men zijn wapenvoorraden weer heeft kunnen aanvullen en weer op volle kracht is. Vandaar Israels wens tot een langdurig bestand te komen en ook de wapensmokkel aan te pakken. Het prille bestand is inmiddels ook alweer geschonden; bovendien heeft dit bestand, zoals uitgebreid werd gemeld door de NOS en Nieuwsuur, Hamas juist versterkt tegenover president Machmoud Abbas. Voor de Palestijnen is dit het bewijs dat geweld beter werkt dan praten, aldus Jan Eikelboom, en andere commentatoren zullen deze conclusie ongetwijfeld ook trekken. Had Israel dan niet met een staakt het vuren moeten instemmen?

Er zijn alweer de nodige doden onterecht aan Israel toegeschreven. Het NOS journaal toonde afgelopen maandag foto’s van een zojuist omgekomen kind dat door de Egyptische premier gekust werd tijdens zijn bezoek aan Gaza op zondag. Door Israel gedood, zei iedereen en beweert ook de NOS. Maar dat is niet het geval, zoals Elder of Ziyon overtuigend aantoont. Inmiddels hebben CNN, Reuters en The Telegraph het verhaal gerectificeerd. Op internet circuleren ondertussen de nodige bloederige foto’s van kinderen die zogenaamd in Gaza door Israelische bombardementen zijn omgekomen, maar in werkelijkheid slachtoffer waren van de Syrische burgeroorlog. En cynisme ten top heb ik zelfs een foto gezien waarop slachtoffers van een zelfmoordaanslag in Tel Aviv nu werden voorgesteld als Palestijnse slachtoffers van Israel! Het is bijzonder cynisch dat de tragische dood van kinderen in verschillende conflicten op deze manier wordt misbruikt om propagandapunten te scoren. Hiermee is ook maar weer eens aangetoond dat Hamas als bron niet erg betrouwbaar is. Toch wordt Hamas door veel media als bron vermeld voor het aantal slachtoffers in Gaza, inclusief aantallen vrouwen en kinderen. Mensenrechtengroep Betselem meldde op haar website dat van 14 t/m 19 november 102 Palestijnse doden waren gevallen, waarvan 40 burgers, oftewel ruim 60% van de Palestijnse slachtoffers zijn strijders. (Betselem noemde in het verleden Hamas activisten die niet op een ‘missie’ waren terwijl zij door Israel werden getroffen, ook burgerslachtoffers.)

Blogger Elder of Ziyon meldt op zijn weblog:

As with Cast Lead, the media is relying on PCHR (and, worse, on the Hamas health ministry) to determine how many of the dead in Gaza are civilian and how many are terrorists.
Remember: PCHR only counts a person as a “militant” if he is, in their opinion, actively engaging in military activities at the time of his death.

(…)

Since the first couple of days of the fighting, Hamas has refused to admit any casualties among its members. (Islamic Jihad right now says seven of its members were killed.)
This is exactly what happened during Cast Lead. Hamas hushed up every single terrorist death during the war, and only in the months afterwards did they slowly document on their websites the “martyrs” and the dates they were killed. In the end, hundreds of people that the PCHR called “civilians” were found out to have been terrorists.

When Hamas controls the security forces and, to an extent, the movements of the media, they control the truth.

Maar terwijl de media weer veel aandacht hadden voor de Israelische ‘propaganda’ die zo professioneel zou zijn, geen woord over de onbetrouwbaarheid van de ‘medische bronnen’ in Gaza. Bij de dood van Jabari schreef men overdreven voorzichtig dat Israel hem ‘verantwoordelijk hield’ voor daden waarvan bekend was dat hij ze heeft begaan, maar wanneer er veel doden vallen bij een bombardement zegt men gewoon dat daar een X aantal vrouwen en kinderen bij zaten, op basis van bronnen van Hamas.

Ratna Pelle

 

Share