(foto afkomstig van Israel Gay News)
In mijn vorige blogpost ging ik in op het vreemde verschijnsel dat wanneer Israel iets goeds doet of iets in Israel goed is geregeld, dat bijna altijd in een kwaad daglicht wordt gesteld door er oneigenlijke motieven aan te verbinden. Een goed voorbeeld zijn de homorechten, die nergens in het Midden-Oosten zo goed zijn geregeld als in Israel. Natuurlijk kan het beter.
In het artikel in NRC Next dat ik besprak komt een Palestijnse homo, Maikey, aan het woord van de Palestijnse organisatie Al Qaws. Samen met een Palestijnse organisatie van ‘homo’s voor divestment’ riepen ze op tot een boycot van Israel, en wisten te voorkomen dat de algemene vergadering van de internationale organisatie van homoseksuele jongeren plaatsvond in Tel Aviv. Die is nu in Amsterdam. Of de homozaak daarmee geholpen is, is natuurlijk nogal de vraag, maar Maikey zegt in Next:
“Ik loop niet in de val dat ik Israelische homorechten met Palestijnse moet gaan vergelijken. Het is onvergelijkbaar. Israel is een grootmacht. En de bezetting werkt de Palestijnse homo-emancipatie tegen. Wij leven in een ongezonde samenleving waarin we ons niet kunnen ontwikkelen, niet vrij kunnen leven”.
Kortom, het feit dat het bij de Palestijnen een stuk minder goed geregeld is met de homorechten ligt eigenlijk aan Israel en de bezetting. Zonder bezetting was een ‘gezonde ontwikkeling’ mogelijk geweest en zouden de Palestijnse leiders homo’s met open armen ontvangen en hun activiteiten financieren, zoals Israel doet. Dat zie je nu al in Gaza, daar is het een stuk beter geregeld, net als in Arabische staten die ook niet door Israel worden bezet, toch? De idee dat de Palestijnse Autoriteit, de PLO en Fatah opeens van homo’s gaan houden en hun rechten garanderen zodra alle Israeli’s van de Westbank zijn verdwenen, is natuurlijk absurd, maar wordt algemeen geloofd in het Westen.
Maikey zegt verder dat hun strijd voor homorechten politiek is en onderdeel van de Palestijnse strijd tegen de bezetting. In werkelijkheid zijn dit twee heel verschillende dingen. Men strijdt tegen Israels aanwezigheid op de Westoever, en daarnaast ook tegen Israel zelf, want de BDS beweging richt zich op geheel Israel en ziet heel Israel als een misdadige koloniale imperialistische roofstaat die nooit gesticht had mogen worden.
Daarnaast wil Maikey graag in een land leven waar hij als homo vrij is zijn partner te kiezen en daar openlijk voor uit te komen (daar heeft hij het in het artikel in Next verder niet over, maar dat mogen we aannemen). Deze strijd heeft niks te maken met de strijd tegen Israel die hij nu voert, en als men die al wint zal dat de homorechten bepaald niet dichterbij brengen. De strijd voor homorechten gaat over een andere mentaliteit en vooral over de scheiding tussen staat en religie. Net als in Israel en ook in Westerse landen zijn de streng religieuzen de felste tegenstanders van homorechten en emancipatie. In deze strijd zouden Joden, Arabieren en homo’s uit christelijke landen goed samen kunnen werken, maar door de ‘strijd tegen de bezetting’ en de BDS hebben Maikey en de zijnen die deur dicht gesmeten.
Elder of Ziyon schrijft, in reactie op een column over ‘pinkwashing’ in de New York Times:
A quick look through the websites of the three Palestinian Arab gay-rights groups she mentions reveals something interesting: it is nearly impossible to find the names of any of their members or leaders.
And the reason is explained at the Awsat site:
Most of Aswat members are “closeted” to some extent. Consequently, only one or two members can go public and identify themselves as Aswat members in our activities involving a certain amount of exposure i.e., advocacy & outreach, education etc. The ‘closet’ is an outcome of a homophobic and patriarchal society which has an undeniable impact on Aswat activities. Yet, group members develop different strategies in order to participate in various activities. For example, some members use nicknames when presenting themselves or reaching out to other community members, while others choose to promote activities which allow a reasonable degree of anonymity such as translations, Committee meetings, virtual support to others, information gathering, fundraising tasks etc. Thus, due to personal safety considerations, Aswat members have requested their names not to be disclosed.
Palestijnse homo’s hebben het dus moeilijk vanwege de homofobe en patriarchale maatschappij waarin ze leven. Maar daarover lees je natuurlijk nooit in de Next, De Pers of andere media, en Palestijnen zelf praten tegenover Westerse journalisten vaak ook liever over de bezetting en Israelische wandaden dan over de problemen in hun eigen maatschappij. Als er al eens aandacht is voor dergelijke problemen of ook zaken die beter gaan onder de Palestijnen, dan wordt toch altijd Israel er weer bijgehaald, als ofwel het land dat die problemen veroorzaakt ofwel het land dat meer vooruitgang tegenhoudt ofwel het land dat de Palestijnen zoveel trauma’s heeft bezorgd dat ze daar ook nu het beter gaat nog steeds zwaar onder lijden.
Zo had De Pers vorige maand een positief artikel over Ramallah en het uitbundige uitgaansleven daar. Om de andere zin werd echter aan de bezetting gerefereerd, waardoor leveringen voor cafés en restaurants te laat zouden komen, de wc’s vaak niet doorgetrokken kunnen worden, er veel werkloosheid is en armoede natuurlijk en de stad nog steeds aan een ‘hulpinfuus ligt. Reizen op de Westbank zou nagenoeg onmogelijk zijn door de honderden controleposten. Knap hoeveel anti-Israel claims Eva Ludemann in een positief bedoeld artikel over de Palestijnen weet te proppen. Veel klopt waarschijnlijk niet of is schromelijk overdreven. Israel heeft de meeste checkpoints verwijderd; toen ik in 2007 in Ramallah was, vertelde een Palestijnse vrouw dat ze zonder problemen naar Jenin of Nablus kon reizen. We vroegen haar wat voor problemen er in de stad waren en geen woord over de bezetting (we hadden haar op een IPRCI bijeenkomst ontmoet waar men doorgaans behoorlijk kritisch is tegenover Israel, dus er was geen reden waarom ze het niet gewoon had kunnen vertellen als er zaken waren). Het verhaal over het Palestijnse watertekort dat door Israel komt blijkt ook een sprookje.
Wat in het artikel ontbrak zijn problemen binnen de Palestijnse samenleving. Geen woord over het bestuur in Ramallah, spanningen tussen clans, kritiek van moslims op het uitgaansleven, spanningen tussen Fatah en Hamas aanhangers enz. Palestijnse problemen die niet door Israel komen zijn simpelweg niet interessant voor Westerse journalisten, en Palestijnen praten er ook niet graag over. Je kan er immers altijd door in de problemen komen. En dus liggen de problemen van Palestijnse homo’s, van vrouwen, van christenen, van werklozen en vluchtelingen allemaal aan Israel. Zonder Israel zou er geen armoede zijn, geen werkloosheid, internationale hulp zou overbodig zijn en er was altijd voldoende water om de WC door te trekken. Kijk maar naar Gaza, of andere Arabische staten.
Ratna Pelle